Aanprutsen in Oostenrijk deel 2 – Michiel Pilaar

Het Oostenrijkse avontuur gaat verder voor Michiel, Laus & Toi. Na een eerste kennismaking met het water komen nu de eerste karper én de eerste campingfight!

In mijn vorige blog kon je lezen hoe de reis verliep naar het machtige Oostenrijk. Samen met de Bro’s hebben we een eerste voerbeurt gedaan op het kristalheldere meer en zag Toi, tot groot verdriet, dat het met de hoeveelheid chick’s nogal erbarmelijk gesteld was…

Speurtocht naar nieuwe visgronden

Laus is nog aan het bijkomen van zijn drukke werk terwijl Toi en ik plannen maken om allerlei wateren te gaan bezoeken. Niet direct om te vissen, maar meer om informatie op te doen en een gevoel erbij krijgen. Bij de receptie hebben we een gratis kaart van het gebied binnen gekopt en we besluiten om eens flink te gaan rondneuzen op wateren binnen anderhalf uur rijden van ons basiskamp.

Het eerste water wat we bezoeken heeft welgeteld 0 meter ‘openbare’ oever.

Dit soort bordjes hebben we véél te vaak gezien!

In totaal besteden we 2 volle dagen aan deze speurtocht en het is werkelijk waar BIZAR hoe extreem weinig visplekken er zijn. De Oostenrijkse overheid heeft er een sport van gemaakt om simpelweg ALLE grond rond de meeste meren te verkopen. Je wilt niet weten hoeveel bordjes ‘prive’ we hebben gezien. Daarnaast is er ook iemand die in hekwerken deed miljonair geworden, want damn: vrijwel alle oevers zijn niet bereikbaar door hekken en heggen. Nu ben ik niet vies van hier en daar de strijd aangaan met de controlerende instanties maar in Oostenrijk zit je meteen in iemands achtertuin als je de regels overtreed.

We vergeten de andere wateren en storten ons vol op het ‘eigen watertje’ waar de camping aan ligt.

De conclusie is dan ook om de omliggende wateren te laten doen voor wat het is en ons te focussen op ‘ons’ campingwater: alsnog een paar duizend hectare karpergronden, prachtig!

Voerûh

We verwachten dat we de karpers vrij eenvoudig op moeten kunnen vangen op de stek die voor de camping ligt. Om die reden passen we een vrij eenvoudige tactiek toe: we trekken een voerspoor (van zo’n 30 meter breed) vanaf onder de kant tot zo’n 250 meter uit de kant. De diepte loopt van hier van 2,5 tot 10 meter en op deze strook liggen veel hardere platen. Dagelijks voeren we 2 x een volle emmer van zo’n 8 kg. Het voer bestaat ook dit jaar uit de Smikkelmix (boilies, pellets en tijgernoten) en na de derde dag voeren ziet Laus opeens een andere marker op onze stek liggen. Vreemd…

Toi is geen 100 % karpervisser en geniet met volle teugen van de zon en het water.

De rest van de dag vullen we onze tijd met het in orde maken van 4 hengels. Tijdens deze werkzaamheden worden we continu lastig gevallen door camping tuig. Jeugd tussen de 8 en 14 jaar die werkelijk alles willen weten wat we aan het doen zijn. Deze Nederlandse randstadpersonen praten verdacht veel met de nadruk op de ‘R-klank’. Je kent het wel; mensen met een voorkeur voor hockey. Toen Laus (zonder voorkennis) aangaf dat hij een bloedhekel had aan hockey werd hij dan ook direct aangevallen door 6 jeugdigen die hij keer op keer van zich af moest slaan. Dit viel de ouders ook op en al snel worden we uitgenodigd om mee te eten. Dat is natuurlijk niet tegen dovemans oren gezegd en als alle hengels klaarstaan schuiven we aan bij de buren. Hierover hebben we een kort filmpje gemaakt met daarin ook de eerste run die we krijgen…

Klik op de afbeelding om de video te checken.

Beet !

Zoals gezegd hebben we goed voorgevoerd en de verbazing was dan ook groot dat ik ’s ochtends pas gewekt werd door een fluiter. “Mannn, nu pas een run?” Laus jumpt ook uit bed en even later zitten we met de bateau boven een woeste vis. Bizar hoe de vis de diepte gebruikt om steeds weer meters lijn van de spoel te scheuren. Na een tijdje vangen we een glimp op van mijn eerste Oostenrijkse karper en even later glijdt de schub keurig het net in. “Yesss, dit voelt goed!”.

Tijdens het terugvaren naar het campingstrandje zien we iets opmerkelijks: er kruipen allemaal bejaarden uit hun caravans. Deze dinosaurussen onder de mensheid rekken zich uit en lopen gekleed in slechts een soort van badkap voor hun caravan te skippelen. Het is vroeg, ziekelijk vroeg zelfs. Als zijnde 6 uur. Ongelofelijk: dik 70 jaar oud, alle tijd van de wereld en wat doen ze? Ze gaan om 6 uur ’s ochtends uit bed om te zwemmen. Laus en ik zijn net op tijd om de overige 3 hengels binnen te draaien voordat er een oma doorheen banjert. “Zucht, dat worden korte nachtjes…”

We hadden de jeugd beloofd om, als we wat zouden vangen, de karper te bewaren. Na het wegen steken we de schub in een weegzak en na een ontbijtje wekken we de buurtjes. Deze worden helemaal GEK bij het zien van de vis en willen er allemaal aanzitten en ermee op de foto. Dit zou te gek worden dus het blijft bij een groepsfoto en een horde enthousiaste kinderen die opeens allemaal karpervisser willen worden ☺

De eerste ‘camping karper’, super cool !!!

Terreur

Later die dag worden we door een van onze jeugdigen gewaarschuwd dat er een “vieze oude man met een setje hengels loopt”. Wij kijken even of onze hengels nog tegen de tent staan en gelukkig is dit zo. Wat blijkt: er zit nóg een karpervisser op de camping. Vanaf een afstandje observeren we deze man en het lijkt er op dat we een probleem hebben. Onze ‘vriend’ vist namelijk vanaf hetzelfde strandje als wij. Laus herkent hem ook als één van de bejaarden die ons vanochtend gade sloeg toen we de schub vingen.

Onze ‘vriend’ in rust. Nog steeds een indrukwekkende verschijning.

Als zijn stokken eenmaal inliggen bezoeken Toi en ik hem op het strandje. Direct opent hij de aanval en perplex ondergaan we een serie van beschuldigingen. Met z’n dikke buik komt hij steeds dichterbij staan en een waterval van scheldwoorden en speeksel komt over me heen. Wij waren namelijk “op zijn stek gaan zitten en hij vist hier al 30 jaar”. Toi komt tussenbeide duwt de local weg. Mijn hersenen draaien op volle toeren en ik probeer in mijn beste Duits deze woeste man tot bedaren te brengen. Ik vertel hem dat wij ook een vergunning hebben én toestemming van de camping eigenaar om vanaf het strand te vissen. “Nein, nein, nein, Ich fische hier seit 30 Jahren, dass ich auch weiterhin tun”. “Juistum”, zeg ik tegen Toi, “hij blijft hier vissen.”

Cooling Down

Als we terugkomen bij de tent en Laus het verhaal vertellen stelt hij voor om maar eens een restaurantje te bezoeken en een cooling down periode in te lassen. Omdat het meer zo groot is liggen er verschillende dorpjes langs die allemaal maximaal het toerisme uitbuiten. Zou ik ook doen want na de zomer zie je hier geen hond meer. Kortom: veel leuke restaurantjes en even later zitten we op een overkapt terras van een pizzeria aan het meer.

We nemen de dag door onder het genot van een gele rakker en komen tot de conclusie dat we fietsjes moeten huren om op zoek te gaan naar alternatieve stekken op ons water. Een nieuwe clash met ‘Barry’ (zo hebben we onze vriend, makker, maat genoemd) zou vervelend zijn.

Wat ook vervelend kan zijn is het noodweer wat soms geheel uit het niets kan opsteken tussen de bergen. Nu waren we al gewaarschuwd dat het geregeld erg slecht weer kan worden in de avonduren maar wat er deze avond gebeurd is bizar. We zien de lucht langzaam zwart worden en dat terwijl het nog maar net 20 uur is. Het begint al te waaien en even later zien we een muur van water op ons afkomen. Het noodweer slaat toe en hard ook. De zijkanten van het overdekte terras worden snel dichtgeschoven en in een uur valt er genoeg regen om een Afrikaans dorp een aantal jaar van te onderhouden.

Back on track

De avonden in Oostenrijk zijn lang en gezellig. Deze vakantie staat slechts deels in het teken van het vissen dus maken we het zo vruchtbaar mogelijk. Vooral Toi doet zijn best qua vruchtbaarheid maar faalt keer op keer…

Kansloos!

Tijdens het ontwaken is de stem wat schor en het hoofd wat troebel. “Zal wel door de zuivere lucht komen”, aldus Laus. Tijdens de bui van gisteravond is onze Oostenrijkse agressieve Barry ook weggespoeld en het strandje ligt er verleidelijk bij. We pakken onze kans en voeren direct een kilo of 5 op ‘onze stek’. We houden de caravan van de vijand goed in de gaten en zien dat hij met z’n zieke Mercedes Cabrio de camping verlaat. Als hij niet met ons wilt praten doen wij het ook niet en met een glimlach prikken we onze lange steunen op middeldiep water in de zandbodem. In de schemer waren we keurig 4 hengels uit en als ik de laatste hanger aan de lijn klik zie ik de rode Mercedes het veldje opdraaien. De koplampen komen recht op het strandje en onze vriend zet direct zijn groot licht aan. Laus zwaait enthousiast en ik vraag me af of dát wel zo verstandig is…. lees je in deel 3  🙂

We gaan er weer stevig tegenaan!

Michiel Pilaar