Als November voorbij is – Mark Hoedemakers sluit het jaar af

In deze blog neemt Mark Hoedemakers jullie mee naar de laatste maanden van het visseizoen 2018. Hij blikt terug op het jaar, kijkt vooruit naar 2019 en maakt de balans op zo vlak voordat het vuurwerk losbarst… Zijn jullie klaar voor nog wat Belgische pozie? 😉

Tijd om terug te blikken op een druk maar leuk visjaar!

Mark aan het woord: Elf november is achter de rug. Nachten van eenzaamheid breken aan, vormen een jaarlijkse prik en zijn zelfs welkom. Sinds enkele jaren omarm ik de sluimerende intrede van de wintermaanden met meer enthousiasme. Niet dat ik sta te springen van vreugde, maar ik heb het donkerste en koudste der seizoenen leren appreciren. Wie had dat ooit gedacht, toen ik twentysomething was.

Toen was het voorjaar en was alles nog fris groen…

Wie had dat ooit gedacht, toen ik twentysomething was.

Klokslag kwart voor zeven springen de lichten van het voetbalveld aan. De maan wordt in n klap gedegradeerd tot tweede viool. M?n boot doorklieft het wateroppervlak. De plas oogt als een zwarte spiegel. Perfect stil. De bomen verliezen hun laatste lover. De stevige wind van de afgelopen dagen heeft heel wat bladeren die zich met hun laatste levenskracht nog hangend hielden de genadeslag gegeven. Af en toe passeer ik wat geel-bruin bladerdek, dat nog niet is opgeslokt door het water. Een kwestie van tijd nog. De klok van de natuur tikt onverbiddelijk verder, totdat de nieuwe cyclus begint, volgend jaar in maart.

De ‘profs’ van de toekomst starten de training pal tegenover mijn stek stipt om 19.00 uur. Ook zij zijn op jacht naar eeuwige roem…

Twee gifgroene ogen lichten op vanaf de beverstek. Ook dat is de laatste maanden vaste prik. Blijkbaar houdt er daar elke avond een kat de wacht, tot ze een prooi kan verschalken. Elk dier z?n jacht, denk ik bij mezelf, alvorens ik het hoofdlampje uitzet, de stek passeer en het laatste stukje richting reservaat in het donker verder vaar. Ik verspreid een paar schepjes boilies in de doorgang. De rig belandt opnieuw tegen de omgevallen boom, waarna ik het tafeltje vrij compact dek met vier scheppen aas. Met de hengeltop onder water en de lijn glijdend tussen wijsvinger en duim zet ik koers naar wal.

Nog steeds geen zuchtje wind, wat maakt dat stand 2 van de motor ruimschoots volstaat om de lijn kaarsrecht richting de beetmelder te leggen. In de wetenschap dat het ook het volgend etmaal zo goed als windstil zal blijven, heb ik voor het beazen van de rigs al voor lichte loodjes gekozen. Ook dat is afwijkend, in tijden dat 120 gram zowat de norm is op het continent.

Karpers hoeven geen 20kg te zijn om als speciaal bestempeld te worden.

In de brolly heerst een behaaglijke warmte. Ik geniet met volle teugen van de aanblik van de straatlantaarns in de verte. Het is hier keer op keer thuis komen. De waterkant heelt. De waterkant neemt en geeft. Wat heb ik me weer kostelijk geamuseerd dit hengelseizoen. Mijmerend op de bedchair passeren karpers, werkdagen, tegenslagen, gesprekken en gebeurtenissen de revue. Die enkele socials, die bijzondere momenten en die paar opzienbarende vangsten.

Wat heb ik me weer kostelijk geamuseerd dit hengelseizoen.

De hitte afgelopen zomer, die me van het vissen weerhield. Gekte in de kop heeft al enkele jaren plaats gemaakt voor rede en rust. En dat is goed zo. Ongebreideld genieten van alle dingen. Zonder dwang, zonder tunnelvisie. Tuurlijk komt het verlangen naar het netten van ?Mary? nog wel in de buurt, al beschouw ik dat meer als een streven naar ?n orgelpunt. Een karper met een levensloop om u tegen te zeggen, een beest met een verhaal. De laatste van een generatie. Haar vangst zou gevoelsmatig een ode betekenen aan die ?class of the late eighties?.

Als alles op z’n plek valt…

Dit schrijven daarentegen is een ode aan het hier en nu. Omdat ik het zal missen als het er niet meer is. Omdat ik nu al diep van binnen merk dat ik mis wat pas geleden nog was. Tien jaar is veel in een mensenleven, je voelt dat de tijd vliegt… Sommige dingen die een decennium geleden normaal waren, zijn dat nu niet meer. De onvervangbare bulderlach van Johnny bijvoorbeeld klinkt nog nauwelijks aan de oevers hier. Wel degelijk een gemis.

Een legende uit het Limburgse: Johnny!

Anderzijds kan ik me niet meer voorstellen dat ik het nog zou moeten rooien zonder die twee kindjes uit het hier en nu. Elke leeftijd heeft z?n charmes, zeggen ze wel eens. Dat is ook zo, maar met het voortschrijden van de tijd, die groeven trekt in je gelaat en levensverhalen vorm geeft, komt ook wel eens melancholie opzetten. Vaker dan vroeger. Meer dan toen.

Deze twee boefjes zou ik voor geen goud (of schub) willen missen!

Het najaar was me genadig, zoals het dat al enkele seizoenen op rij is. Opnieuw keek ik heel wat karpers in de ogen. Soms na forse, nachtelijke drils, soms na niemendalletjes bij het ochtendgloren. Soms na een hachelijk moment dat tot een goed einde kwam. Een enkele keer slechts ging het mis. Toen was een met mosseltjes bezaaid ankertouw van een surfersboei te scherp voor m?n voorslag. Wat liggen lyriek en tragiek soms kort bij elkaar.

Het najaar was me genadig, zoals het dat al enkele seizoenen op rij is.

Als blikken konden doden, had ze mij misschien wel laten zinken 🙂

Zo sluit mijn makker Robby straks een jaar van ruim vijfenveertig sessies af met een quasi leeg logboek. Vier of vijf karpers, da?s net een handje vol. Da?s bikkelen. Hij gaat ook nog voor die ene ontbrekende op z?n palmares. Ook de schub met twee kleuren op een flank. Wie weet wat december nog brengen zal? Als hij haar weet te netten, zal al de moeite en tijd in n klap gerechtvaardigd zijn. Dan is de cirkel rond en heeft het doel de middelen geheiligd. Het zou zo maar kunnen gebeuren.

Mijn maat Robby, zal hij in December op de valreep zijn seizoen in n klap maken.

Als november straks voorbij is, komen de feestdagen er aan en resten me nog maar enkele uitjes naar de waterkant. Hengeldrukte ruimt dan weer even plaats voor andere dingen, n voor een nieuwe uitdaging als schepen (wethouder) van onze gemeente. Cultuur, verenigingsleven, feestelijkheden en evenementen, vrijetijdsbeleid, onderwijs, lokaal verkeer, natuur en bos, sport, markten en kermissen, n begraafplaatsen. Heel wat bevoegdheden die zowat allemaal op mijn lijf zijn geschreven. Op begraafplaatsen na dan. 😉 Het zal er alleen maar drukker op worden, maar da?s net iets waar ?k van hou. In dat hier en nu waarover ik het al had moet er geoogst worden. ?t Is nu dat het gebeuren moet.

Nieuwe wateren liggen in het vooruitzicht…

Volgend jaar zal ik dus nieuwe paden bewandelen. Er is ook een nieuw water dat lonkt. Ik weet nu al dat het goed zal gaan worden, kijk er reikhalzend naar uit. En ?Mary?, if she wants to, komt misschien als ik haar niet meer verwacht een keer voorbij. Als m?n naam op n van haar schubben staat…

Alvast een goede jaarwisseling en het allerbeste voor 2019!

Wil je meer lezen van Mark Hoedemakers, check dan zijn blogreeks HIER.