Brabo’s in the Bush – deel 1
Vorige week donderdag stond het introductie artikel op KWO en zagen we een heel cool filmpje op KF.nl. Het maakte ons erg benieuwd en nu gaan we écht van start. Let’s go!
We starten deze avonturen reeks in het Paasweekend…
Daan vertelt:
Het voorjaar is pas net begonnen, wanneer Buijks en ik besluiten om met Pasen naar Frankrijk af te reizen. Vier nachten buffelen, dat is wel wat anders dan de trip die we het jaar er voor ondernomen hadden. Destijds hadden we drie weken de tijd om alles uit te zoeken en onze slag te slaan, deze trip zullen we echter maar vier nachten tot onze beschikking hebben. Maar dan komt de vraag, die bij alle karpervissers door het hoofd spookt, bij een trip naar het buitenland: Waar gaan we heen?
We zouden in ieder geval niet terugkeren naar het gebied van het voorgaande jaar. De wateren waar we goed hebben gevangen waren niet interessant genoeg voor een revanche. De wateren die we daarnaast ‘ontdekt’ hadden, waren al te bekend bij de Nederlandse carpisten. In menig boek en magazine lazen we bij thuiskomst de wateren terug. Altijd leuk om die wateren in het achterhoofd te houden voor als we nog een keer in de buurt zijn. Daar gaan we echter niet naar toe met Pasen. Maar waar gaan we dan heen? De Alpen roept Buijks, dat lijkt me ook wel wat. Maar dan denken we langer dan twee seconde na en wordt ons duidelijk dat de nadelen het daar winnen ten opzichte van de voordelen op dit moment.
Dit is goud, roept Buijks.
We spreken wat met Joery van der Beek over het vissen in Frankrijk. Waarna hij ons uiteindelijk een tip geeft over een aantal onbekende wateren in het Franse land. Snel wordt er via Google Earth gezocht naar de wateren die we te horen kregen. Het zijn een aantal putten die naast elkaar liggen, ook liggen er in de directe omgeving nog een aantal wateren als alternatief. Er valt niets over de wateren te vinden op internet, dat zien we graag! Nachtvissen is legaal, net als het gebruik van een boot. Dit is goud, roept Buijks! Nu nog hopen op een mooi bestand en dan hebben we een gebied gevonden waar we de komende jaren naar terug kunnen keren.
We bestellen weer de nodige bollen bij Jacco ’to the bone’ Noordermeer die we dit keer laten vacumeren. Wat reserve materiaal wordt aangeschaft en dan kunnen we er tegenaan. Ideaal zo’n korte vakantie, er hoeft bijna niks geregeld te worden.
Er hoeft bijna niets geregeld te worden.
Maar dan slaat het noodlot toe, een paar dagen voor vertrek scheurt Sjoerd een gedeelte van zijn enkelbanden af. De ‘pro’ keeper had zichzelf opgeofferd voor het spelletje wat voetbal heet. Daarom sport ik dus niet meer en dat is niet alleen omdat je er zo moe van word. De paar dagen rust die volgen doen hem blijkbaar goed en we kunnen toch vertrekken.
Het noodlot slaat toe maar staat vertrek niet in de weg (gelukkig).
Woensdagavond
Eindelijk is het woensdag, de dag waarop we vertrekken. Nadat de auto vakkundig is ingepakt rijden we het avontuur tegemoet. Na een iets langere rit dan gepland komen we in het donker aan bij het pad die ons naar de wateren moet leiden. Het is midden in de nacht en er hangt een dikke laag mist over het naast gelegen kanaal. Langzaam rijden we verder het pad op. De sfeer die er hangt is mysterieus en ik krijg er een vreemd gevoel bij. Uiteindelijk komt ons doel in zicht. We kijken snel even bij de wateren en besluiten om in de auto te slapen tot de winkels open gaan waar we onze vergunningen kunnen halen.
Het vissen kan beginnen
We rijden naar het dichtstbijzijnde dorp, opzoek naar een winkel waar we vergunningen kunnen kopen. We lopen een lokaal winkeltje binnen, waarbij we beide in vloeiend Frans uitspreken: Carte de pêche? De man begrijpt ons wonder boven wonder en verteld dat we bij de lokale VVV moeten zijn. Als we uiteindelijk bij de VVV binnen zitten worden we geconfronteerd met de Franse technologie. De pasfoto’s die we speciaal voor de vergunning hadden aangeschaft bleken voor niks te zijn gemaakt. Het ‘mooie’ vrouwtje achter de toonbank maakt met een hypermoderne webcam foto’s van onze brakke hoofden. Zo zie je maar weer dat ze in Frankrijk ook niet stilstaan met hun technologie.
Brabo’s op reis!
Nadat we de vergunningen hebben afgerekend keren we terug naar de wateren waar we willen vissen. We bekijken vier wateren en besluiten om op het derde water plaats te nemen, de boot wordt klaar gemaakt en het peil werk kan beginnen. Een paar keer op en neer varen en het is duidelijk, het bodemverloop heeft iets weg van de badkuip die bij ons in de badkamer staat. Dicht bij de oever zit een steil talud dat snel afloopt naar vier meter. Op wat obstakels na is er niets bijzonders te vinden. We besluiten om maar met vier hengels te vissen, zodat er niet teveel lijnen in het water liggen. Als alles is opgebouwd wordt er snel een blik energy naar binnen gewerkt om het cafeïne gehalte weer omhoog te pompen. Zo, dan kunnen we er weer een uurtje tegen aan!
Aangezien Sjoerd met zijn enkel in het verband zit zal ik het voeren op de andere wateren op me nemen. Ik kijk nog even op de TomTom en besluit op pad te gaan. De putjes die in de omgeving liggen worden beoordeeld, en geen enkel water lijkt mij interessant genoeg. Dat valt een beetje tegen, op de terugweg voer ik nog wel een van de grotere putten aan. Dan ligt er tenminste ergens voer. Is dat voeren nu eigenlijk goed voor het vertrouwen van de vissen, of voor de visser?
Voeren is een belangrijke factor in onze visserij.
Als ik bij de stek terugkom zie ik Sjoerd met een dikke smile zitten, die heeft tijdens mijn afwezigheid een mooie schub van dertien kilogram weten te strikken. We zitten net te vissen en de eerste vis is al een feit. Dat geeft ons carpisten vertrouwen. We zetten de bruut gebouwde schub op de gevoelige plaat en geven hem zijn vrijheid weer terug.
Een snelle eerste vis op nieuw water geeft altijd een bepaald gevoel van vertrouwen.
De nacht breekt aan en ergens rond de klok van drie uur worden we gewekt door een knetter harde run op mijn linker hengel. Na het aanslaan stappen we de boot in en volgen we de vis die bezig is met het breien van een sjaal. De vis heeft het voor elkaar gekregen om een andere lijn, welke voorzien was van toplood ,te onderscheppen. Dat zijn altijd de minder leuke kanten van het vissen. We weten de vis uiteindelijk veilig te landen en een uurtje later zijn ook de lijnen weer uit de knoop.
De volgende ochtend worden we vroeg gewekt door een run. Ik zie Sjoerd moeilijk de tent uitlopen met als doel de hengel van de steunen te lichten. De overbrugging van vijf meter tussen tent en hengel is op dit moment een waar avontuur voor Buijks. Zijn enkel wil nog steeds niet erg meewerken. Uiteindelijk lukt het hem om de hengel van de steunen te kunnen grissen en hij zet zich schrap voor het gevecht met de karper. De vis denkt hier echter anders over en neemt vol energie een nieuwe run. Deze wordt echter fataal want de lijn wordt doorgesneden door waarschijnlijk een mosselveldje. Sjoerd staat verbijsterd naar zijn hengel te kijken en ik zie de woede in zijn ogen. Ik denk bij mezelf, nu even geen scherp geplaatste grap over zijn enkel, anders loop ik dadelijk zelf in het verband.
De teleurstelling wordt verergerd door de regen.
De eerste nacht zit er op en overdag vangen we geen enkele vis meer. We besluiten om te verkassen naar het water waar ik de dag van te voren had gevoerd. Ik begin met het opruimen van de spullen terwijl Sjoerd de nodige boillies over de stekken verspreid zodat we de stek in een van deze dagen nog eens kunnen bevissen. Ongeveer drie kwartier later ligt alles weer ‘netjes’ in de auto en zoals gewoonlijk gaat de boot op het dak. Toch handig als je een auto hebt waarbij het niet uitmaakt als er een deukje meer of minder inzit.
Vrijdag
Na een ‘lange’ tocht van twee kilometer komen we aan bij de tweede stek. Deze stek is een stuk kleiner dan de vorige. Hierbij komt onze mobiele aanpak goed van pas. Want we vissen vanuit onze shelters en deze zijn op elke plek, maakt niet uit hoe klein, goed te plaatsen. We vissen precies op de overgang van het ondiepe gedeelte naar het diepere gedeelte. Geen extreme diepte verschillen, maar over een lengte van 100 meter zit er toch één meter verschil in het bodemverloop. De auto kan direct achter de stek geparkeerd worden en het opbouwritueel kan weer beginnen. Als alles naar wens ligt pakken we een Desperado’s en proosten we op het ‘zware’ leven dat we leiden. Sjoerd en ik kunnen tijdens het vissen echt genieten en daar nemen we ook goed de gelegenheid voor. De nacht die we hoopvol in gaan, resulteert echter in een keiharde blank. Het genieten wordt weer even in de koelkast gezet. We moeten namelijk aan de slag om toch nog een vis op de kant te krijgen.
Genieten van het vissen…
Sjoerd vertelt:
Even waren we vergeten dat het Pasen was. De in grote aantallen aanwezige lokale carpisten vertellen ons echter dat Frankrijk op dit moment ook vrij heeft. De eerste dag hebben we hier geen last van gehad omdat er op dat moment nog niemand vrij had. Nu moeten we echter rekening houden met anderen en dat is iets wat we tijdens het vissen willen voorkomen. Echter alle carpisten zitten op water twee en drie. Ik vraag me af waarom zit er niemand op water één en vier. Deze vraag heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet kunnen beantwoorden. Wij weten ondertussen wel beter, hierover later meer.
Zaterdag
Omdat we op de eerste stek hadden gevoerd besluiten we toch om hier nog een nacht te gaan zitten. Het is ondertussen zaterdag en dit wordt onze op een na laatste nacht. We verkassen snel naar de eerste stek in de hoop dat de drukte de vissen niet heeft verjaagd.
De wekker verteld mij de volgende ochtend waar ik al bang voor was. Er is wederom geblankt! We worden er bijna moedeloos van en er moet nu echt iets gaan gebeuren. Daan en ik gaan in conclaaf en we besluiten om onze stoute schoenen aan te trekken. Waarom zat er niemand op water één? Ik zeg tegen Daan dat hij even met de auto daarheen moet rijden en alle informatie tot zich moet nemen om mij daarna te voorzien van een samenvatting. Na een uur is Daan terug en hij is dolenthousiast. Daan beschrijft het water als een oase in de bewoonde wereld. Dit moet het worden zegt hij en we vinden ons vertrouwen weer terug. Dit steuntje in de rug hebben we nodig en snel pakken we alle spullen in om naar water een te verkassen.
Daar aangekomen zie ik waarom Daan zo enthousiast is over het water. Het is er werkelijk prachtig! De ijsvogeltjes vliegen als ware meesters over het water en de stilte zegt genoeg. Echter over het karper bestand weten we niets en dit heeft ons tot dan toe onthouden om op dit water te gaan kijken en überhaupt om er te gaan vissen. Nu drie nachten later met de moed in onze schoenen nemen we de stap toch en wagen we de gok op nog een nacht blanken.
Zal dit ons wonderwater zijn?
De boot wordt weer als een standaard ritueel het water in gebonjourd en het rondje om te peilen wordt gevaren. Dit water kent een gevarieerder bodemverloop dan de andere wateren en al snel vinden we een aantal zeer interessante stekken. We varen snel terug naar de stek om de hengels op te tuigen en te voorzien van onze troef. Onze troef bestaat sinds dit jaar uit een aasje wat iets heeft van het idee ‘snowman’. Het is een bodem aas wat bestaat uit een gedeelte zinkende boilie en een gedeelte pop up. Dit zorgt voor een perfecte aasaanbieding en dat is precies wat we nodig hebben op dit moment. Vertrouwen in ons aas.
Onze troef wordt ingezet.
De rigs worden een voor een zorgvuldig te water gelaten en we varen terug naar onze stek om daar wat te gaan eten. Het is inmiddels half twee middags en we hebben die dag nog steeds niets gegeten omdat we zo druk waren met verkassen, uitpeilen en opbouwen van de nieuwe stek. Ik draai net het gas open van de brander of een hengel vraagt al om aandacht. Een trage zakker op een hengel welke op 300 meter afstand ligt. Op zo’n afstand een zakker krijgen zegt vaak genoeg en ik pak de hengel op. Het wezen aan de andere kant van mijn lijn weet ondertussen ook dat het is gehaakt en gaat er als een wilde vandoor. Er volgt een run van ongeveer veertig meter voordat ik de vis kan stoppen.
Daan is ondertussen met de boot bij de plek waar ik in kan stappen en snel varen we richting de vis. Elektromotor op standje vijf blijkt op zo’n moment altijd te weinig en de vaart lijkt eeuwen te duren. Ik heb nog steeds contact met de vis en we zijn weer helemaal enthousiast na twee nachten blanken. We komen op de stek aan en ik ontdek iets vreemds. Daan begint al te praten over vastzitten omdat de lijn vanaf een plek blijft komen. Ik zeg direct dat dit niet het geval kan zijn omdat ik tikken op de top blijf voelen. Al snel blijkt er een kluit wier op de lijn te zitten welke zorgt voor het rare tafereel. Daan ontdoet snel de lijn van het wier en de dril kan eindelijk echt beginnen.
Ik heb geen idee wat er aan de andere kant van de lijn zwemt maar dat het een beste is kan ik inmiddels wel vaststellen. Grote vissen gedragen zicht vaak loom en traag. Bij deze vis is dat ook het geval. Ik krijg het voor elkaar om de vis naar de oppervlakte te drillen en zie daar al snel de eerste schim. Wat ik op dat moment zie is waarschijnlijk het mooiste moment van mijn hele vissersbestaan en tot op de dag van vandaag denk ik iedere dag nog een keer aan die beelden. Ik zie een enorm gevaarte wegdraaien en mijn hart slaat over. Dit is een vis dik in de dertig pond zeg ik tegen Daan. Daan knikt op dat moment en hij stuurt de boot professioneel met de vis mee. De vis komt nog een keer boven en dit bevestigd mijn vermoeden, maar dan mijn vermoeden plus 10 pond. De dril beleef ik vanaf dat moment in een roes en ik zal het letterlijke citaat van Daan en mij hieronder beschrijven.
Sjoerd: Za za zag je dat Daan?
Daan: Jaaaa dat is godsakker een meeeeeeegaa bak! Deze mag je absoluut niet verspelen anders vermoord ik je.
Sjoerd: Hou asjeblieft je mond man. Gek, ik zit hier te shaken. Mijn hart slaat op hol.
Daan: Deze gaat dik over de twintig kilo hoor Sjoerd.
Sjoerd: …………………..
Daan: ……………………
Sjoerd: Hij komt omhoog houdt het net gereed.
Sjoerd: Schep hem schep hem….
Daan&Sjoerd: Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa we hebben hem we hebben hem.’
Daan tilt het net omhoog en beide gooien we allerlei oerkreten over het water heen. We zijn zo blij als een kind. Maar dan gebeurt het. Wij dachten om praktische redenen allebei een tweedelig schepnet aan te schaffen, wel zo compact. Wat nog nooit eerder gebeurd is, gebeurd. Terwijl ik de oerkreten uit mijn lichaam gooi, haalt Daan het net naar zich toe. De buit die in het net zit komt alleen niet dichterbij, de tweedelige schepnetstok valt uit elkaar en de vis zit nu in een net dat los in het water ligt. Twee paar ogen zien dit gebeuren en duiken richting het net als twee hongerige honden op één stukje vlees. Doordat dit alles in een fractie gebeurd wordt natuurlijk vergeten dat we in een boot zitten. Gelukkig wordt het net met twee handen vastgegrepen, alleen de rubberboot kapseist bijna door de plotselinge gewichtsverplaatsing. Bij ons beide zit het hart in de keel en we beginnen verschrikkelijk hard te lachen.
Zo blij als een kind!
Dit is absoluut de grootste vis die ik ooit gezien heb en samen tillen we hem in de boot. Daan loopt te grappen dat de boot waarschijnlijk te klein is voor de vis om erin te liggen en ik lach als een boer met kiespijn. De vis is namelijk zo zwaar dat ik echt moeite heb om hem in de boot te tillen.
We varen in standje vijf terug naar ons kamp en al snel leggen we alles gereed om hem te wegen. Het ritueel volgt als altijd. Mijn enkel ben ik voor even helemaal vergeten. Daan tilt de weegschaal op en zet spanning op de veer. Binnen enkele momenten hangt de vis helemaal los van de mat en lees ik een gewicht af van 26 kilogram. We rekenen snel wat en komen tot de conclusie dat de vis zonder weegmat 24,5 kilogram weegt. 24,5 kilogram deze woorden spoken nog weken door mijn hoofd.
We zijn beide in extase en ons harde werken is in een klap beloond. We brengen wat mensen op de hoogte van onze vangst en we worden langs alle kanten gefeliciteerd wat me erg goed doet. Met tranen in mijn ogen van geluk zet ik de vis terug in zijn biotoop en we dopen hem tot ‘Martin’. Dit van de Franse betekenis van een ijsvogel; Martin-Pêcheur wat staat voor koningsvisser.
Met tranen in de ogen zet ik deze meester terug in zijn element.
De dag beleef ik verder in een roes en ik duik avonds met een brede glimlach op mijn gezicht in de slaapzak. Rond een uur worden we bruut gewekt door een run. Snel pak ik de hengel van de steunen en geef deze door aan Daan. Ik maak de boot gereed en al snel varen we naar de plek toe waar we moeten zijn. Tot onze schrik zien we dat de vis vast zit in een boom welke verder doorliep onderwater dan wij dachten. We proberen van alles maar we kunnen niet voorkomen dat we de vis verspelen. We hebben er de pest in omdat we niet weten wat het bestand is en het nu weer zo’n bak had kunnen zijn. We zoeken balend onze slaapzakken weer op en tellen de uren af welke we nog door mogen brengen in het Franse land. S ‘nachts rond twee uur krijgt Daan een aanbeet op de verre hengel waar we die middag ‘Martin’ al hadden gevangen. We staan allebei op scherp en al snel zijn we bij de vis. Na een korte maar krachtige dril ligt er weer een vis van formaat in het net en al snel gaan we geloven in een wonderwater. We zetten een paar minuten later een mooie dertiger terug en vervolgen onze slaap. Ochtends word ik vroeg wakker en ga wat eten maken voor Daan en mij. Rond elf uur vertrekken we terug naar ons Brabantse land en we zwaaien het water uit. Tot over twee weken!
Daan vangt nog een mooie vis en de trip is compleet!
We zien jullie hopelijk volgende week donderdag bij deel 2.
Groetjes,
Daan Biemans en Sjoerd Buijks
