Brandstof voor de ziel – Laurens Maasland
We schrijven het voorjaar van 2009. Stijf van de zenuwen balanceer ik al urenlang op het randje van een steilezwaar begroeide berghelling… Zweet breekt me uit, de zenuwen gieren door mijn keel, adrenaline pompt full power door mijn bloedbaan… Mijn hart klopt als een gek en maakt overuren terwijl ik tevergeefs probeer mijn hoofd koel te houden om de ondraaglijke spanning van de situatie meester te blijven….
48 uur hiervoor
Voorafgaand aan dit krankzinnige tafereel, ontstaat 2 dagen hiervoor het plan om samen met Leon weer eens een paar dagen op avontuur te gaan. Wij vissen doorgaans het hele jaar alleen, dus het is een welkome afwisseling om eens samen eropuit te gaan. Onze visstijlen sluiten naadloos op elkaar aan. Jagend en sluipend vissen vormt voor ons beide de heilige graal. Wanneer de situatie het toelaat vissen wij in de stijl van Yates op Redmire: actief struinend, totdat we er dood bij neervallen.
Jagend en sluipend vissen vormt voor ons beide de heilige graal.
Verslaafd aan de adrenalinekick van een beer die binnen handbereik het aas opslurpt, zijn wij bereid hiervoor tot het uiterste te gaan. Er gaat niks boven de voldoening van een vis die jij persoonlijk met je valstrik hebt weten te buit te maken. De close encounter confrontatie, onverwachts en explosief, het summum van het summum.
Here we go
Met slechts een minimum aan statische vis spullen en de wagen volgeladen met witbrood, frolic, tom poes, sweetcorn en onze pen hengels, trappen we vol verwachting het gaspedaal in op weg naar al die blauwe stippen op de kaart. Het is het laatste weekend van april, de natuur is vol in bloei en de atmosfeer staat bol van de spanning. Met 5 dagen te gaan ligt de wereld aan onze voeten en lacht het geluk ons met een brede glimlach toe. Door jarenlange ervaring voelen wij haarfijn aan dat de korte magische voorjaarsperiode waarin wonderen gebeuren is aangebroken.
Na een lange rit arriveren we in een gebied waar volgens de kaart enkele wateren relatief dicht bij elkaar zouden moeten liggen. Aangezien we hier beiden compleet onbekend zijn beginnen we, niet gehinderd door enige voorkennis, aan onze ontdekkingstocht. Een tocht die onze vissersharten met recht sneller doet kloppen bij de aanblik van het eerste water. Het eerste wat opvalt is de schitterende turquoise blauwe kleur en de gigantisch grote dode brasem die in de kant dobbert. Op brasem gebied hebben we beiden al de nodige dikke ?zestigers? gevangen, maar we zijn het beide eens dat we nog nooit een vloermat gevangen hebben met een dergelijke lengte en omvang.
De omgevingprikkelt mijn zintuigen..
Gretig maken we ons n met de omgeving en speuren met gespannen blik de waterspiegel af. Ondertussen lopen we het gebruikelijke verkenningsrondje om alle details en alle hoekjes van het water in ons op te nemen. Na een aardige wandeling hebben we drie kwart van het water uitgebreid kunnen observeren zonder ook maar een teken van leven te hebben gezien. De gedachte dat er meer water nabij lag maakt mij zo onrustig dat ik het eerste water eigenlijk al snel afgeschreven heb en roep naar Leon dat ik gewapend met pen hengel mijn weg zal vervolgen. Terwijl ik mijn spullen nog bij elkaar zoek komt ineens Leon duidelijk over zijn toeren door het struikgewas aangestormd. De sluwe rat heeft ook de laatste hoek bekeken en daar een grote groep karpers aangetroffen! Dat klinkt goed.
Door jarenlange ervaring voelen wij haarfijn aan dat de korte magische voorjaarsperiode waarin wonderen gebeuren is aangebroken.
De ontdekking
Voordat ik het goed en wel besef verdwijnt hij met struin-uitrusting weer het struikgewas in, een geweldig gezicht. Dankzij de chaos in de auto duurt het een lange tijd voordat ik zelf ready to go ben en ik met een grote boog voorzichtig richting mijn maat sluip. Hij heeft niks teveel gezegd en voor hem zie ik zeker een groep van 15 karpers van uiteenlopend formaat heen en weer cruisen. Hij gebaart me zijn kant op te komen. Met gemengde gevoelens neem ik naast hem plaats. Omdat ik dit scenario beschouw als zijn ontdekking wil ik beslist niet ingooien, maar kijken wat er gebeuren gaat. Het is duidelijk dat het elk moment kan gebeurenen niet lang daarna ligt de eerste karper, een mooie klein schubje op het droge!
Deze vangst is voor mij het perfecte moment om mijn weg te vervolgen dus ik feliciteer Leon en wens hem succes. Hij roept me nog na dat hij al bij het tweede water heeft gekeken maar geen enkele vis heeft gezien. Terwijl ik mijn weg vervolg wordt de omgeving om mij heen steeds wilder. Het tweede water blijkt echt een lust voor het oog, het bos water is zo mogelijk nog blauwer dan het eerste en flink begroeid met steile oevers. Vol verwachting loop ik langs de hogere oevers en speur het water af. Met polaroid bril kijk ik metersdiep op de bodem die overal stijl afloopt. Links van mij ontdek ik inmiddels een derde water, mijn hoofd begint echt op hol te slaan? Net nu ik op het punt sta om naar het derde water te lopen valt mijn oog op een grijsblauwe balk tussen de takken van een omgevallen boom. Ik verstijf ter plekke en raak in een juichstemming, mezelf er op dat moment nog niet van bewust zijnde wat deze ontdekking tot gevolg zal hebben.
Deze omgevallen boom trok mijn aandacht!
Met spullen en al daal ik de steile berghelling af om van dichtbij te kunnen kijken en niet lang daarna komt er een tweede vis in beeld, ditmaal een slag groter en ik sta aan de grond genageld. Vanaf dat moment raakt alles in een stroomversnelling en het gehele scenario gaat al snel mijn verstand te boven nu er 2 nieuwe, nog veel grotere schubs tussen de takken voorbij komen schuiven. Het zweet breekt me uit, mijn hart slaat overuren en ik sta te tollen op mijn benen. Ik heb nog geen minuut gevist maar geniet met volle teugen. Aangezien ik bewapend ben met witbrood en andere lekkernijen besluit ik voorzichtig het water van wat broodvlokken en frolicte voorzien.
Het enige probleem is dat ik in de takkenjungle voor mij overduidelijk nooit zal kunnen vissen. Een uur verstrijkt waarin ik niks anders doe dan kijken, kijken en nog eens kijken naar de op en neer cruisende karpers, waarvan sommige echt van een groot kaliber zijn. De spanning is haast ondraaglijk en wordt nog erger wanneer ik vlak voor mijn voeten tussen de takken ineens de grote flank van een hele dikke spiegelkarper voorbij zie schuiven. Ik kijk vol ontzag naar de buffelrug die op 2 meter afstand tergend langzaam tussen het oerwoud voortbeweegt. De vis keert waardoor ik zie wat een buik eronder hangt. Slik. Over full-steam-ahead-karpervissen gesproken! Mijn hoofd wordt z roodgloeiend heet dat de polaroid bril binnen 3 seconden compleet beslaat, een bekend fenomeen in super spannende situaties zoals deze. Haal de strijkbouten maar vast tevoorschijn, zou mijn makker Hakkert met een glimlach gezegd hebben. Als ik nu een cardioloog naast me had staan zou hij ter plekke een traumahelikopter laten invliegen. Man, wat gaat mijn hart tekeer. Gelukkig kan deze tegen een stootje want ik ben het stadium van helder denken en inschatten of dit wel gezond kan zijn, al lange tijd gepasseerd. De wereld om mij heen heeft zich intussen gereduceerd tot slechts enkele cruciale vierkante meters. De situatie heeft mij volledig in de ban. Alles wat buiten dit strijdtoneel valt, ontgaat mij volledig en de wereld lijkt niet meer te bestaan. Het is mijzelf versus de karper, een strijd der titanen? Hoewel ikzelf meer van een kansloos amateurboksertje weg heb vergeleken bij de machtige Muhammed Ali die voor mij staat in de ring.
Ik voel mij nietig, nog kleiner dan klein en voel bij de aanblik van de goudklomp al bij voorbaat dat dit te mooi is om waar te zijn. Een dergelijk geluk kan onmogelijk voor mij weggelegd zijn. Maar vanuit het niets gloort er ineens toch een klein beetje hoop aan de horizon, nu de beer, die al urenlang de takkenjungle niet uitkomt, ineens de lekkernijen begon te proeven? Zijn borstvinnen beginnen te wapperen en de machtige vis wordt zichtbaar enthousiast en begint fanatiek rondjes te zwemmen. Dit voelt voor mij als de perfecte kans om me uit mijn krampachtige positie te bevrijden en met veel moeite iets hoger de helling op te gaan. Vanaf hier leg ik aan beide zijden van de omgevallen boom een voerspoor langs de oever aan. Ik trek het voerspoor door tot ver voorbij de dichte struik aan mijn rechterzijde en wacht op wat komen gaat…
Wat volgt is een kat en muis spel, waarbij ik urenlang continu de azende vis bestook met strategisch geplaatste mini bombardementen van broodvlokken, kapot gekauwde frolic en zoete mais om te vis aan te sporen zijn safety zone te verlaten. Pas nu het eten tussen de takken begint op te raken, zie ik de beer voorzichtig wat langere uitstapjes maken, maar keert zonder uitzondering weer terug naar dezelfde plek?
Vele zenuwslopende uren later sta ik nog steeds met mijn spullen tussen de braamstruiken op de steile helling. Ik kan niet meer normaal bewegen, alles voelt stijf en iedere positie die ik aanneem eindigt in een krampachtige onnatuurlijke lichaamshouding. De enige vooruitgang die ik boek is dat de vis inmiddels uitstapjes maakt tot enkele meters rechts van de struiken naast de omgevallen boom en steeds gretiger begint te azen. Met mijn aanhoudende voerbombardementen lok ik hem steeds verder weg van de takkenjungle.
Onzekerheid
Het is een dag van extremen. De knagende onzekerheid wanneer de beer voor de zoveelste keer uit het zicht verdwijnt, maar ook het geluksgevoel wanneer de bak weer neerstrijkt op zijn ?landingsbaan? van karpersnacks en al schranzend de weg vervolgt die ik ter plekke voor hem uitstippel? Mijn weg naar het ware geluk, de verlossing uit deze zenuwslopende waanzin en daarmee mijn ticket naar de zevende hemel.
Hier MOET toch vis onder huizen?
Tergend langzaam naderen we beiden de plek waar het zou moeten gebeuren, een open obstakel vrije zone tussen 2 takkenjungles. Tot mijn afgrijzen wordt mijn voerspoor herhaaldelijk geruneerd door een drietal immens grote pikzwarte brasems die met hun zenuwachtige gedrag ook mijn gigant steeds onrustiger maken. Gelukkig heeft de beer inmiddels zoveel vertrouwen dat geplons van vallend en naar de bodem dwarrelend voer hem als een magneet aantrekt. Het wordt gewoon uit de lucht gegrepen, waardoor ik begin te geloven in geluk. Helaas hebben ook de brasems dit spelletje door en is er inmiddels een zeer grote donkerbruine schubkarper op het toneel verschenen. Hoewel compleet anders van bouw, schat ik hem op bijna hetzelfde gewicht als de grof gebouwde spiegel. Werkelijk een droomvis, maar gezien zijn machtige gespierde bouw in mijn ogen te hoog gegrepen in dergelijke tricky omstandigheden. Veel te grote kans dat die alsnog de takken zal bereiken? Los hiervan is na deze urenlange intense klopjacht de spiegel de enige vis die dit avontuur voor mij geslaagd kan maken.
De schub die de voorbode was van een zenuwslopend avontuur!
Met knikkende knien besluit ik dat het tijd is om tot actie over te gaan. Het duurt een eeuwigheid voordat ik de hengel gereed heb en tussen de begroeiing de exacte juiste positie kan innemen om zijwaarts naar links aan te slaan, zodat de beer direct het open water kiest. Ik durf haast niet te ademen op het moment dat ik mijn frolic ringetje laat zakken. De spiegel ziet het frolic-ringetje dwarrelen en zwemt eropaf, wanneer plots vanuit het niets een van de monsterbrasems nog sneller richting het aas knalt. Dit gaat fout! In een reflex trek ik het aas letterlijk uit de brasembek waarna zowel de spiegel als de monsterbrasem de stek ontvluchten. Shhhhiiittt?. Ik heb een krop in mijn keel en voel mijn handen trillen. Ik baal maar heb in ieder geval de brasem niet gehaakt, dan zou alles voor niks zijn geweest?
" De spiegel ziet het frolic-ringetje dwarrelen en zwemt eropaf, wanneer plots vanuit het niets een van de monsterbrasems nog sneller richting het aas knalt. "
Tot mijn verbazing komen de drie brasems al vrij snel weer terug, ditmaal in gezelschap van de megaschub. Terwijl deze vissen beginnen te azen, zie ik vanuit de linkerooghoek mijn felbegeerde goudklomp weer in beeld komen. Yes! De vissen zwemmen op 1,5m diepte kriskras door elkaar heen en ik zie geen kans om mijn aas gericht voor de bek van de spiegel te krijgen. Aargh? Plotseling splitst de spiegel zich af van het groepje. In een reflex smijt ik een handje frolic plonzend richting de brasems en de schub die daarop netjes de stek verlaten. Terwijl ik mijn aas laat zakken zie ik de machtige spiegel omkeren en tergend langzaam mijn kant opzwemmen? Dit is het moment suprme, nu moet het gebeuren! Trillend als een rietje en misselijk van de spanning aanschouw ik in slow motion hoe de hoge buffel recht op mij afzwemt en met zijn grote kop recht onder mijn hengeltop de Frolic naar binnen zuigt?
Ik sla aan naar aan links en gooi de hengel plat over het water. Terwijl ik full power tegengas geef, walst de bak als een stoomtrein het open water op. De zwaar afgestelde slip tikt onheilspellend. De penhengel staat hoepelrond en de krachtmeting is vanuit mijn positie werkelijk afzien geblazen. Nog nooit had ik zo?n duel op het scherpst van de snede. Vlak voordat de takken van de omgevallen boom in bereik komen weet ik de vis te keren en zie ik de big omhoog komen in het heldere water. De driltechniek bewijst wederom zijn werk. Een machtige spiegelrug komt uit het water enkele centimeters voor de takken. Ik win enkele meters, maar lever deze na een krachtsexplosie direct weer in. De hengel kraakt in zijn voegen, een onheilspellend suizen van de lijn wordt begeleidt door de tikkelende molenspoel. Dit bloedstollende spektakel herhaalt zich nog enkele keren, waarna ik de controle over het duel terugkrijg en duidelijk aan de winnende hand ben.
Tot mijn grote vreugde…
…schuift de spiegel niet veel later over het netkoord!
Wat er door mij heen gaat in de eindstrijd van het duel is nagenoeg onbeschrijfelijk. Een klopjacht die ruim 5 uur geleden van start ging, lijkt nu eindelijk de beslissende fase te benaderen.. De atmosfeer is geladen met een bovennatuurlijke spanning, de optelsom van een jarenlange zoektocht naar een Heilige Graal als deze!
Falen is geen optie nu, dan komt het nooit meer goed met mij. Op slechts enkele meters afstand ploegt een hevig protesterende droomvis razend zijn rondjes. Mijn complete lot is afhankelijk van deze ene karper. Verenigd in een enkele vis ligt hier vlak voor mijn voeten de optelsom van een leven lang karpervissen. Kwetsbaarder dan dit ben ik nog nooit geweest.
Het doordringen van dit besef rust als een loden last op mijn schouders. De ontlading tijdens het liften van het schepnet is dan ook ongekend en groter dan ooit tevoren. Mijn lang gekoesterde jongensdroom, een veertiger op de pen, gaat tijdens de climax van 16 jaar karpervissen in stijl in vervulling.
Wt een avontuur en WAT EEN VIS!
" This is what carp fishing is all about! "
