Dagvissen in Frankrijk – Jim Bekker
Karpervissen in Frankrijk wordt vaak geassocieerd met nachtvissen. Echter; op een groot deel van de meren in het ‘beloofde land’ dienen de hengels met het ondergaan van de zon in de foudralen te worden gestoken. Jim Bekker bezocht een lastig meer en samen met zijn makkers Erik en Martijn bevist hij de aangevoerde stekken enkel tijdens de daguren…
Jim aan het woord: Het is al laat al wanneer ik samen met mijn maat Erik Marijnus arriveer bij één van de grootste wateren in Frankrijk. Vermoeid van de reis trekken wij snel de strechers uit de auto om de eerste nacht onder de sterren hemel te slapen. De heldere nacht laat het laatste biertje voor het slapen gaan nog beter smaken.
Let’s go!
Voor het krieken van de dag trappen wij in record tempo de spullen in onze boten om de overgang naar onze stek te maken. Enthousiast zijn wij dan ook om te zien dat de door ons beoogde stek nog vrij is. Ondanks dat in deze sector alleen dagvissen is toegestaan blijft het toch spannend of je collega vissers dit ook daadwerkelijk in acht nemen.
Routinematig worden al snel de eerste hengels uitgevaren. Erik kiest voor het bevissen van een plateau met erboven slechts een meter of 1,5 water. Het plateau is rijkelijk gevuld met afgestorven en opkomende wiervelden. Hier en daar vinden wij schone zandplekken die extra aandacht krijgen.
Not a bad view… 😉
Ondanks het feit dat de watertemperatuur behoorlijk achter blijft voor de tijd van het het jaar, wij spreken namelijk van eind april, heeft Erik een enorm vertrouwen in de stek mede gezien zijn indrukwekkende resultaten in het verleden.
Ik bevis een mooi centraal gelegen stuk van het plateau, zo’n 300 meter uit de kant met aan beide kanten dieptes tot zo’n 6 meter. Ikzelf zoek de randen op en voer ook achter het plateau tot zo’n 4 meter. De eerste dag vliegt voorbij en al snel begeven wij ons weer met de boten naar de trailerhelling die dienst doet als basiskamp.
Opnieuw op pad
Opnieuw gaat de wekker vroeg zodat we de aasperiodes optimaal kunnen benutten. Onder het genot van een afbakbroodje aanschouwen wij de zonsopkomst. De boten worden volgepropt en wij laten ons weer afzakken naar de stek. Al snel meldt de eerste vis zich voor Erik. Een mooie hoogebouwde spiegel wordt van het plateau geplukt zo’n 300 meter uit de kant. De kop is eraf! Jammer genoeg blijft het de rest van de dag stil. De wind trekt verder aan uit een koude hoek, wat het al snel een kille bedoeling maakt. Gebroken van het zeulen met de spullen besluiten wij om op onze stek te overnachten, alle hengels worden binnen gedraaid en voor de zekerheid in de foudralen opgeborgen.
Vlak voor het donker draaien we de hengels binnen.
Met het vallen van de avond horen wij in de verte een motorboot. Hij lijkt met grote snelheid onze kant op te komen. Net op het moment dat wij polshoogte willen nemen van dit tafareel schuift de platbodum de kant op. Als ware commando’s springen er vier mannen uit de boot. Hun training volgend zoeken ze direct zonder ook maar een woord te wisselen driftig de kanten af. Een oudere man stap op ons af en introduceerd zich als ‘Garde du Peche’. Gelukkig voor ons hebben wij onze zaken goed op orde en de hengels ver van de waterkant opgeborgen.
Na een preek in het Frans wordt ons duidelijk gemaakt dat we voor deze keer wel aan de waterkant mogen verblijven, maar het gebruik van tenten en strechers is uit den bozen. Met gebundelde krachten wordt de boot door de vier man weer het water in geduwd. Zo snel als ze kwamen verdwijnen ze weer in de nacht. Er is geen twijfel over mogelijk dat ze precies wisten wat wij aan het uitspoken waren.
Versterking
Later die week worden via social media de nodige berichten uitgewisseld en even later staat de enige echte Martijn Nederpel naast ons. Een van de meest prettig gestoorde gasten die ik ken. Hij zat eerder die week aan de andere kant van het water, maar na een controle werd hij vriendelijk verzocht om een ander heenkomen te zoeken. Al gauw is de kogel door de kerk en Martijn sluit zich bij ons aan.
De verzameling boefjes is compleet.
Martijn neemt een stek rechts van ons voor zijn rekening, een aanzienlijk dieper gelegen stuk water dan het plateau wat wij bevissen. Met z’n drieën hebben we de grooste lol en we liggen dan ook regelmatig helemaal dubbel.
De sessie verloopt zeer moeizaam en slechts enkele aanbeten dienen zich aan. Werkeijk alles halen we uit de kast om de kans op een mooie karper te vergroten. De stekken worden opnieuw onderzocht met prikstok en de dieptemeter.
Hoop blijven houden
Het kille weer houdt aan maar als we de weerberichten mogen geloven worden we verrast met warmer weer aan het eind van onze trip. Met het uitblijven van actie op mijn hengels verplaats ik twee stokken. Ze worden achter het plateau gepositioneerd. Deze plek is door mij al een aantal dagen aangevoerd en nu is het tijd om hier gebruik van te maken. Met hernieuwde hoop gaan we de laatste twee dagen van onze sessie in. Ook deze dag mogen Martijn en Erik weer een enkele vis bijschrijven. Het is dus geen ‘aantallen hakken’ maar het gemiddelde gewicht is wel mooi en ligt boven de 15 kilo.
Een mooie voorjaars spiegel voor Martijn.
De geweldige sfeer onderling en de omgeving onderdrukken mijn frustraties van het niet vangen van een bak, maar toch blijf ik het gevoel houden dat er nog iets bijzonders staat te gebeuren.
De allerlaatste kans
De laatste dag breekt aan en ook deze vliegt voorbij zonder enige actie. Met slechts nog enkele uren te gaan klapt mijn swinger tegen de hengel en giert de slip het uit. Het is de hengel achter het plateau. Als een kind zo blij spring ik bij Erik in de boot waarbij hij nog gekscherend zegt: ‘dit is hem hoor!’ Op weg naar de vis blijf ik de lijn op spanning houden terwijl Erik ons naar het plateau dirigeerd.
Als wij er bijna zijn zie ik dat de gevlochten lijn achter een behoorlijke pluk wier blijft hangen. Gelukkig schiet de lijn los om vervolgens zijn weg te vervolgen achter het plateau de diepte in. Al snel zitten we boven de vis en is dit het moment waarop ik de druk op de vis verhoog. De karper lijkt niet erg onder de indruk en blijft geplakt aan de bodem zijn rondjes zwemmen. Het voelt als één van de betere vissen!
Net op het moment dat ik denk dat het haast wel om een meerval moet gaan komt de vis langzaam omhoog. Zo’n 5 meter van de boot laat de vis zijn flank zien. Dit doet mijn hartslag direct versnellen, wat een bak! De vis is vastbesloten om weer de bodem op te zoeken en er is geen houden aan. Lichtjes trillend dril ik de vis verder af. Erik spreekt nog wat laatste bemoedigende woorden waarna wij de vis eindelijk kunnen scheppen.
Yes!
Met een schreeuw over het water bezegel ik de vangst! De spreekwoordelijke roze wolk is daar en ik beleef het volgende moment in een roes. Ook bij Martijn, die alles van de kant heeft weten te filmen, is het duidelijk dat het om een bak moet gaan. We tillen de vis gezamelijk op de mat en aanschouwen het bakbeest. Zodra wij de sling aan de weegklok hangen schiet deze direct over de 25 kilo grens! Ik kan het haast niet geloven! Samen vieren wij dit moment. Na de laatste foto’s geschoten te hebben keert de vis terug in zijn element.
De beloning voor het harde werken!
Yes, wat een moment!
De sessie is ten einde en met spierpijn van het lachen keren wij allen voldaan terug naar het land van grachten, kaas en molens. Erik en Martijn onwijs bedankt voor dit onvergetelijke avontuur!
