De Spaanse Apenrots – Bas Corton
In dit artikel vertelt Bas over het avontuur dat hij samen met vismaat Rene op zocht in de Spaanse oktoberzon. De jacht op grote karpers karpers en meervallen is geopend!
De Apenrots, het nieuwe domein voor Bas en zijn maat Rene.
Al enige tijd word ik samen met mijn vismaat lekker gemaakt door de meest mooie en ruige verhalen over de Ebro . Grote meervallen en veel karpers spoken regelmatig door mijn hoofd! Na wat overleg met kenners stellen mijn maat en ik het reisdoel vast: het grote Embalse de Mequinenza, dat is waar we heen gaan! Rene, mijn vismaat wil voor de grote meervallen gaan. Mij zijn ze te slijmerig en te lomp. Liever niet! Ik hou het wel bij een ge-finetunede schub.
Van een kennis krijgen we tips en een adres van een Engels echtpaar; Snowy en Jane, zij kunnen alles voor ons regelen. In de nacht mag er namelijk niet gevist worden dus een lekker bed en een English Breakfast klinkt ons niet verkeerd in de oren. Laten we ons eens goed verzorgen tijdens een weekje vissen. Zo huren we bij hun een boot en een meervaluitrusting. De karperspullen neem ik van mezelf mee. Een karper drillen met gehuurd materiaal is niet mijn ding. Op die manier kunnen we mooi samen in een auto en een beetje vaart houden om zo de 1800 km weg te laten tikken.
Vrijdag- op zaterdagnacht gaat de wekker om twee uur en sta in de startblokken om Rene op te halen zodat we 18 uurtjes in de wagen kunnen vertoeven. Om half drie zijn de laatste spullen gepakt en zijn we onderweg. Na uren sturen met veel benzine, tol en koffie komen we in de avond aan en met 25 graden en een kurkdroge omgeving lijkt het geen oktober. Het lijkt wel of op de maan zijn aangekomen.
Een warm avondzonnetje met de laatste kilometers tot de bestemming.
Onze gastvrouw staat al klaar met een heerlijke maaltijd en een glas wijn of bier. En dat met die lekkere temperatuur geeft ons dat een heerlijk vakantiegevoel. Na de maaltijd krijgen we uitleg over de huisregels. Na twee wijntjes verhuizen we doodmoe naar ons bed om in de ochtend weer fris te kunnen zijn om een goede stek te gaan zoeken. Hopelijk kunnen we er een mooie week van maken!
De Eerste dag
De man waarbij we onze accommodatie hebben en waarbij we materiaal hebben gehuurd is een visgids. Hij gaat vandaag op pad met een Engelsman en vraagt of we met zijn vieren kunnen gaan vissen vandaag. Liever gaan we onze eigen weg. Maar hij vraagt het ons en wat betreft meervalvissen kunnen we waarschijnlijk nog wel wat leren. We nemen zijn uitnodiging voor vandaag van hem aan.
Vier meervalhengels worden al snel op de stekken gevaren en ik ben nog een beetje aan het proberen uit te vogelen wat ik met de karperhengels ga doen. De visgids vertelt me dat het niet zoveel uitmaakt waar je hier vist en dat je normaal gesproken overal karper kan vangen. Op de plekken waar ik op dat moment karper actief zie zal ik de rigs droppen. De ene hengel op een metertje of 4 met een pellet en de ander op een meter of 5 met een scopexboilie. De uren verstrijken en er gebeurt helemaal niets. Zelfs de vier meervalhengels zijn akelig stil. De pellets die hier als aas aanzitten zijn al een aantal keren ververst. De visgids en zijn Engelse klant zijn ontzettend aardig en behulpzaam maar het begint ons nu al een beetje te irriteren dat we niet gewoon lekker met zijn tweeën zitten te vissen.
We leren in ieder geval wat van de meervalvisserij. Maar dat het er op aankomt dat je je eigen stek niet bepaald, je eigen rigs niet uitvaart en alleen maar hoeft aan te slaan en te drillen, dat is niet ons ding, ondanks de goede bedoelingen van onze supergoede gastheer.
Beet!
Uiteindelijk begint de bel te rinkelen en gaan onze gedachten even naar de zomeravonden op de rivier, waar we ooit dikke palingen vingen. Kijkend naar welke hengel beet heeft…staat de hengel al levensgevaarlijk krom in zijn steun en dit is zeker geen paling. Rene slaat aan en het contact met de vis voelt meteen goed. Twee handen aan de hengel en het beest blijft zwemmen en lijn nemen. Glijdend over de stenen, wanneer de vis een run neemt wordt er toch langzaam lijn gewonnen en komt de vis stukje bij beetje naar de kant. De visgids vertelt dat het niet een van de grootste van het water is maar het wel lijkt dat het een serieuze vis betreft. De vis is zich aan het overgeven en wordt langzaam binnengehaald. De handen van de Engelsman grijpen de kaak van de meerval en deze geeft nog een paar keer aan dat die het niet eens is met de vangst. Het is een oooh zo lelijk beest. Alsof je iets uit de pre historie gevangen hebt. En dan te bedenken dat ze er nog veel groter zwemmen. Ik feliciteer Rene met zijn nieuwe PR van 45 kilo en druip langzaam af naar mijn karperhengels “Waarom liggen ze er zo doods bij?” vraag ik mezelf af.
Rene en zijn meerval
Na de vangst wordt de rig weer uitgevaren en vangen we samen met de Engelsen nog vier meervallen. De visgids vertelt dat het al een ruime week heel erg kalm is met de karpervangsten. We proberen wat informatie van hem te winnen over de oude rivierbedding hoe die door het meer loopt. Met deze info varen we een van mijn karperrigs ook 240 meter uit en drop deze op 10 meter water in de oude rivierbedding. Op de hurken achter de hengels, peinzend over welke stek en aanpak we morgen gaan gebruiken, wordt mijn gedachtegang doorbroken door een beetmelder. Ik sla aan en omdat ik met nylon vis kan ik nog weinig zeggen over de vis. Na een minuut of 10 is de vis een stuk dichterbij en is er pas echt goed contact. Het is een karper, dat is zeker.
De vis laat zich minuten later aan de oppervlakte zien en ik zie dat het om een supermooie schub gaat. Mooi van kleur en een gespierde massieve torso. Zo wil ik ze komende week wel gaan vangen. Maar dan op een door óns uitgekozen stek met onze eigen tactiek. Zodat we er zelf voor werken en er niet voor ons gewerkt wordt. Het gaat tenslotte om voldoening!
Gespierde torso!
Na deze vis besluiten we wat eerder te stoppen dan onze visgids en de Engelse vrienden. Vol enthousiasme gaan we op zoek naar een andere stek. Na ons materiaal in de boot te hebben gelegd gaan we op pad en varen we heel wat oeverlengte af. We voelen ons ineens echt op het gemak. Niemand in de buurt en ons eigen plan kunnen trekken; heerlijk. Er zijn genoeg mooie stekken, maar alles wat een beetje goed begaanbaar is al bezet en wordt druk bevist. Uiteindelijk vinden we een moeilijk begaanbare plek. Een grillige stek, zowel op de kant als onder water. De meervalhengels zullen vanaf deze stek wel uitgevaren moeten worden, maar lang niet zo ver als op onze stek op de dag.
De karperhengels zijn vanaf de kant in de oude rivierbedding te werpen. De meervalstekken worden aangevoerd met pellets en de karperstekken met scopexboilies. Ondertussen zijn de gids en een ander Engels duo, die ook bij ons in het pension verblijven, al langs komen varen. Met zijn vieren zien we ze hoofdschuddend naar ons kijken en je kunt zien wat ze denken. We varen terug met een ondergaand warm zonnetje en een goed gevoel bij deze stek. Nadat we de boot getrailerd hebben staat er een heerlijk diner op ons te wachten. We krijgen al snel van het andere Engelse duo te horen dat ze ons totaal niet begrijpen waarom we daar gaan zitten vissen. Een hoop snags, onveilige stek om te zitten, niet comfortabel. De gids knikt en beaamt dit, het enige wat die zegt is dat we een beetje voorzichtig moeten zijn met zijn boot en onszelf. Prima!! Dat is het minste wat we kunnen doen.
The day after
Als we ‘s ochtends bij de trailerhelling komen valt al direct op hoe groen het water is. Van het moment van wegvaren tot het aankomen van de stek verbazen we ons over de groene drek. Het lijkt wel alsof door groene verf heen varen. Lekker dan.
Algen als groene verf…
Vol goede moed beazen we de hengels en positioneren we de rigs op de stekken. Koffie wordt gezet en een broodje gegeten. Na drie uren zonder actie verversen we de pellets. Zo zijn we al snel 6 uur verder en liggen we te braaien in de zon als ik een beetmelder af hoor gaan. Duf van de zon sla ik aan en al snel heb ik door dat ik met een trollende meervalvisser te maken heb. Wat een teleurstelling.
Een paar trekjes op de meervalstokken doorbreken de stilte af en toe maar dan is het gewoon weer stil. Deze dag gaat geheel visloos de boeken in. We hebben weliswaar niets gevangen maar het gevoel was er wél. We waren lekker aan het vissen, dat is wat zeker is.
Aangekomen in ons pension praten we wat met de visgids, zijn Engelse maat en de twee andere Engelse karpervissers. Bij onze visgids was over de hele dag een meerval van een kilo of tien het resultaat geweest. De andere Engelse helemaal NUL. Geen aanbeet, helemaal niets. Net als bij ons. Er wordt wat gediscussieerd over het groene verfwater in combinatie met hard zakkende water en een windstille zonnige periode. De mindere vangst moet toch een reden krijgen.
Stemmetjes in mijn hoofd
De dag erop zitten we al vroeg op het groene water. Het water is inderdaad weer een meter gezakt. Op weg naar de stek varen we twee dode meervallen voorbij en meerdere dode karpers. Ondanks de blank van gister gaan we vol goede moed verder. Om mijn kansen te spreiden op de karperhengels besluit ik een rig met een pellet te vissen en de ander met boilies. Na nog geen uur krijg ik een aanbeet op de karperstok met de pellet. De vis voelt goed aan en blijft erg lang diep. Na enkele minuten valt alles ineens slap! Lijnbreuk, afgesneden op de grillige rotsen die ergens onder water staan en niet meer zichtbaar zijn. Aaarrrghhh…..krijg je een aanbeet…verspeel je de vis. Ik vervloek meerdere goden en een stemmetje in mijn hoofd zegt: “ zie je wel, luister dan ook naar ons. Die stek is gevaarlijk en moeilijk” ik negeer dit stemmetje en ik zal de ‘SNAGS’ overwinnen!
De rigs zijn simpel, net als het aas: boilies en pellets.
Als we half de middag (bij een temperatuur van zo’n 30 graden) heerlijk op onze ‘Apenrots’ zitten te chillen buigt de top van de boiliehengel diep door en begint de baitrunner langzaam te lopen. Na een hoop geklauter en gestuntel over de rotsen pak ik de hengel en heb contact met de vis. De vis is niet van plan om te stoppen. Met gepast grote vissen geweld zwemt deze beheerst maar krachtig weg. Van de spanning en de volle zon op het hoofd begin ik te zweten als een malle. Het water gutst van mijn hoofd en ik ben bang om deze vis te verliezen, net als die voorgaande onderzeeër.
Ook maken we gebruik van pellets, voornamelijk om de meervallen te vangen!
Dit zal me nu niet overkomen en ik stap de boot in en Rene laat het touw zo vieren dat ik met de boot precies achter de grillige rotsen kom te drijven, althans dat hopen we dan. Zien doen we die rotsen toch niet in het groene water. Gelukkig komt deze vis wat meer naar boven dan de vorige aanbeet. Uiteindelijk weet de vis net niet de hoek te bereiken waar ik die andere vis verspeeld heb. Het net ligt drijvend op de groene verf te wachten op de vis. Op het moment dat ik zijn kop omhoog zie komen besef ik dat het om een heel fraai exemplaar gaat. De vis wordt veilig geschept, gewogen en ondergaat een kort maar krachtige fotosessie. Wat een lekkere vis! Van 9 meter diepte weggehaald. Wat een kracht en de voldoening is dan ook groot.
Vissend op een zelf bepaalde, moeilijk begaanbare stek, waardoor we voor gek verklaard werden. Na een dieptepunt van de lijnbreuk en de stemmetjes in mijn hoofd. Gelukzalig laat ik de vis op adem komen. En laat hem langzaam de groene drek weer inglijden. Yess!
Pure Satisfaction!
Als echte maten delen we het voldane gevoel van deze vangst op onze ‘Apenrots’ met een bakkie koffie en een blikje Cola. Alcohol wordt er niet gedronken op deze stek. Scherp blijven is het motto en zonder gebroken ledematen thuiskomen is ook wel lekker. De hele dag klauteren we over grote stenen. Recht lopen is er hier niet bij. Elk spiervezeltje in je been wordt aangesproken en balans is een vereiste.
Onze stek loopt vandaag, niet hard maar we vangen vis. Elke keer zullen we de tactiek herhalen door bij een aanbeet de boot in te stappen en deze achter de grote rotsen neer te leggen. Deze dag is bijna ten einde en we vangen nog een kleinere karper op een pellet. We sluiten de dag af en varen rustig terug naar de thuisbasis.
We vangen wel vis, maar geen grote aantallen.
Aangekomen bij ons logeeradres is de eerste vraag als we binnenkomen of we wat gevangen hebben. De andere 4 vissers hebben geen aanbeet gehad vandaag. Enerzijds voelt mijn schub op dat moment nog lekkerder maar anderzijds wordt er wel echt slecht gevangen. Na het eten komt er een vriend, ook een visgids op bezoek bij de eigenaar. Ook hij vertelt dat er dramatisch gevangen wordt op het gedeelte waar hij vist. En er meer dode vis aangetroffen wordt dan normaal. Mogelijk toch minder zuurstof met het zakkende water en de vele algen waardoor de minder sterke vis het niet overleefd. Dit geeft ons in ieder geval het gevoel na alle succesverhalen dat we niet de enige zijn die slecht vangen en we gewoon door moeten gaan zoals we nu doen.
Geen slecht uitzicht!
Na deze dag en deze schub trakteren we ons maar op een paar glazen wijn extra. Het is een gezellige avond met alle vissers bij elkaar. De wijn vloeit rijkelijk waardoor iedereen elkaar in de ochtend met een klein katertje met moeite goedemorgen kan zeggen.
Mist
Bij de trailerhelling aangekomen lijkt het wat mistig te zijn. We varen toch maar naar de stek. Met de meter die we verder varen wordt het erger. Na 15 minuten door de dichte mist te zijn gevaren hadden we wel ergens in de buurt moeten zijn van onze stek. Je ziet helemaal niets, behalve de dichte nevel.
Vanuit het niets horen we ineens een motor van een boot en ineens doemt daar ook een zoekend vissersbootje op. Ook zij kunnen ons niet vertellen waar we zijn. Lekker dan. Dan maar de iPhone uit de broek halen en de kaart erbij pakken met gps. Hadden we natuurlijk ook wat eerder kunnen bedenken, maar goed het zal wel aan de avond ervoor hebben gelegen. De drank heb ik bij deze voor de zoveelste keer afgezworen 😉
Uiteindelijk komen we erachter dat we ergens in een grote baai aan het ronddobberen zijn. Met de gps varen we in een lijn naar de stek en komen langzaam varend heel wat vissers tegen die naar hun stek aan het zoeken zijn. Op onze stek aangekomen zien we dat het water weer sterk gedaald is maar een stuk minder groen is. Het wordt steeds lastiger om aan te meren op onze ruwe stek zonder de motor te beschadigen.
Duo drill
De mist trekt gelukkig snel weg zodat de meervalhengels veilig uitgevaren kunnen worden. De karperhengels liggen er al even in. Toch wel lekker om gewoon de rigs te kunnen werpen. Nadat het zonnetje er voorzichtig doorheen begint te komen krijg ik een aanbeet op de boilie hengel. Bij het aanslaan loopt de lijn bij de andere karperhengel ook door de ogen en met twee kromme hengels staan we lekker te drillen. Dit onder toeziend oog van onze Engelse vrienden die langs komen varen. Dit keer levert de boilie weer de grotere vis op. Alsof de grotere vissen op dit moment de pellets links laten liggen.
Dubbelrun, nog een boilievis!
In de middag vangt Rene nog een mooie meerval. Ondanks het niet al te grote formaat, was het nog een mooie sport om hem bij alle rotsen onderwater weg te houden. Nu het water iets helderder is, is het ook wat makkelijker te realiseren om de vis door het versteende ‘doolhof’ te loodsen.
Een flinke meerval die we vingen tussen het ‘stenen doolhof’.
Het gaat vandaag als een trein. Na een ochtendje verdwalen op het stuwmeer zijn we vandaag lekker bezig. We vangen nog een aantal mooie karpers en met het opruimen weten we nog een mooie meerval te vangen.
Laat in de middag volgt er wederom een meerval.
Uiteindelijk verlaten we de stek rond negenen in de avond. Morgenochtend zullen we terugkeren! Onze huisgenoten hebben vandaag ook een aantal meervallen weten te vangen. De twee karperhengels produceerden bij hun helemaal niets en dit zou volgens ‘Mequinenza begrippen’ enorm zeldzaam zijn. De Engelsman die met de gids vist vertrekt morgenvroeg en we maken er nog een gezellige avond van met zijn allen. Wij concluderen dat we het niet slecht doen ook al wordt er over het algemeen slecht gevangen. We gaan tevreden het bed in om morgen nog een laatste dagje te knallen.
Teleurstelling
De ochtend erop is het water weer zo groen als de voorgaande dagen en het water is zo laag komen te staan dat we de onbeschadigde status van boot en motor niet kunnen garanderen. Nu de Engelsman weg is en de visgids een dagje vrij is besluiten we na veel wikken en wegen onze laatste dag de mooie ‘Apenrots’ te verruilen voor de saaie en makkelijk te bevissen stek.
De hele dag is het rustig en wat balen we dat we niet goed bij onze rots kunnen komen. Wat was het mooi geweest om onze week daar te kunnen eindigen. Laat in de middag beginnen we ineens weer aanbeten te krijgen. Alle vis komt deze laatste dag van de karperhengels. Ik hoop deze dag nog een mooie grote schub te mogen haken. Helaas zit dat er voor mij niet meer in. Op het moment dat ik aan het drillen ben kom ik erachter dat Spanje mij niet zonder een meerval naar huis laat gaan. Ook ik zal stinkend van het meervalslijm de laatste dag Embalse de Mequinenza moeten verlaten.
Niet naar huis zonder meerval!
Na op een comfortabele stek onze laatste dag gevist te hebben varen we met een diep respect nog een keer langs de Apenrots en verlaten we het stuwmeer. We kunnen terugkijken op een bijzondere week vissen. We hadden vooraf bedacht om de hele week te gaan ‘rossen’. Want iedereen doet dat daar, dus waarom wij niet?! Afijn, zo kom je er weer achter dat je altijd alleen maar de succesverhalen hoort. Niets is zo makkelijk als het lijkt! Het is en blijft vissen. Soms zit alles mee en dit keer zat het wat minder mee.
Het einde is in zicht…
Aan de andere kant zijn we met de nek aangekeken vanwege onze plannen. Maar we hebben op onze ‘eigen manier’ gevist, we hebben ons eigen gevoel gevolgd en met hard werken onze vis gevangen! Elke vis gaf ons een enorm gevoel van voldoening en met dat gevoel rijden we voldaan naar huis!
