Gekronkel -Fries rijdt zeventig meerkoeten dood
Volgens boswachter Jacob Bijlsma van Staatsbosbeheer was het een verschrikkelijk gezicht. “Sommige beesten leefden nog, die moest ik afmaken. Zoiets vergeet je nooit weer.” De automobilist benaderde zelf de boswachter, toen die bij de vogels ging kijken. “Hij vond het heel erg”, zegt Bijlsma. “Met een hoog en hees piepstemmetje legde hij uit wat er was gebeurd.” De man verklaarde dat hij moest kiezen tussen remmen op het gladde wegdek en het doodrijden van de dieren. “Hij koos het laatste.” Naar eigen zeggen had de man niet te hard gereden.
Misschien hebben jullie bovenstaand persbericht ook op 2 februari gelezen. Ik weet niet hoe het jullie verging, maar mijn eerste reactie was dat ik er toch om moest lachen. Ja, ja, ik weet het. Fout, mag niet, enz. Ik weet dat het zielig is en bij nader inzien is dat natuurlijk ook zo. Ik kan natuurlijk ook lekker schijnheilig doen nu ik deze aanhef voor deze blog heb gekozen, maar laten we een koe een paard noemen: ik zag er de lollige kant van in.
Het zou me overigens niet verbazen als de betrokken automobilist een Friese karpervisser was. Jaren lang ziet hij hoe de zwarte monsters zijn zorgvuldig gedraaide ballen opduiken. Keer op keer opnieuw ingooien als er weer één de bal aan het draadje oppikte. En dan rijdt ie daar in de polder. Het is glad, maar zijn winterbanden helpen hem de weg door. Opeens ziet hij een berg pluimvee en al die opgekropte woede wordt verpakt onder het mom van: mijn auto raakte in een slip.
Persoonlijk vind ik mij, in de dagelijkse omgang met onze zwarte watervriendjes, redelijk neutraal. Natuurlijk erger je je soms als er weer een kolonie neerstrijkt op je voerplek, maar ach. Zo verzuurt er niks zullen we maar zeggen. Ik heb ook nooit direct hinder ervaren van het duikend gevederte. Integendeel. Ik kan me zelfs voorbeelden herinneren dat ik gewoon een run kreeg terwijl de koeten vrolijk aan het freediven waren.
Mijn oude vismaat (vist bijna niet meer), Arjan van Engelenburg had echt een haat-liefdeverhouding met die beesten. Een aantal supervangsten vielen zijn kant op dankzij meerkoeten. Op een water in Veenendaal waar we vroeger samen vaak visten zag hij ’s ochtends regelmatig een paar koeten een eind uit de kant duiken. Op een bepaald moment draaide hij een hengel in, gaf hem een zwieper en vond zodoende een plateau waar een aantal schitterende vissen af kwamen. Een paar jaar later gebeurde hetzelfde op de Nederrijn. Tijdens de voerbeurten ziet hij meerkoeten op een geconcentreerd plekje duiken. Pijlhengel er heen en meneer vindt een mosselbank van 2 bij 1 meter. De eerste sessie op die stek leverde meteen 3 schitterende Rijnschubs op. Ik stond er bij en blankte er naar.
Helaas zijn er naast deze succesverhalen legio voorbeelden dat, als hij een buks bij zich had, hij elk zwart stuk waterkip wat in zijn vizier zou komen, om zou hebben gelegd. Ik zie ons nog op het kleine Stock in Noord Frankrijk zitten. We visten er met z’n vieren, verder geen kip te bekennen. Behalve dan op het water, want toen Arjan zijn lijnen op de ondergelopen weg, 200 meter uit de kant dropte, verscheen een heel bataljon waterkippen uit het riet. Binnen een mum van tijd moeten zijn boilies onder water verdwenen zijn. Hij de boot weer in waarna hetzelfde tafereel zich afspeelde. Ik kwam niet meer bij.
Het allermooiste verhaal speelde zich af langs het Hilversumse kanaal. Ik hengelde hier regelmatig en Arjan ging soms mee. Het was zomer dus het betekende dat je echt geluk moest hebben op een uitschieter. In deze periode zijn het vooral de kleine schubs tot een pond of 12 die je rust verstoren. Ikzelf moest er die bewuste nacht er een paar keer uit. En telkens stond Arjan naast me. Normaal gesproken is Arjan zo’n type wat een hoop kan hebben, maar als er een tekort aan slaap bij komt kijken kan hij wat snel geïrriteerd raken. “Kom op kerel, het is tot nu toe allemaal klein spul. Je zult zien dat als die van jou afgaat het een enorme bak is”. Mijn poging tot moed inspreken moet hebben geholpen want ’s om een uur of 8 kwam er eindelijk een fluiter op zijn rechter stok. Tegelijk vliegen we elk onze tenten uit, Arjan slaat aan, raakt in onbalans en valt achterover zijn tent weer in. De “vis” lijkt er nog aan te zitten want de lijn scheert naar rechts. Tijdens het binnenpompen hoor ik een hoop gemompel over knollen en brasems, maar groot is onze verbazing als er een koet voor de kant bovenkomt. Het beestje krijgt haar vrijheid terug en Arjan de bijnaam “koetenkoning”.
Ik zoek op nu.nl het artikeltje nog eens op om de tekst in de aanhef van deze blog te plakken. Dan lees ik een stukje wat me nog niet eerder was opgevallen:
Slachtpartij
In Groningen richtte een onbekende automobilist vorige week ook al een slachtpartij aan onder een groep meerkoeten. Daar werden dertig beesten doodgereden. “De beesten hebben het door het winterweer heel moeilijk met het vinden van eten en gaan dan langs de weg scharrelen. Ik roep iedereen op goed uit te kijken.”
Aangifte
De directeur van de Dierenbescherming Groningen heeft inmiddels aangifte gedaan, zo meldde hij dinsdag. Hij zegt dat de Dierenbescherming na het incident overspoeld werd met verontwaardigde reacties. Meerdere mensen hebben in totaal 1200 euro uitgeloofd voor de gouden tip die leidt naar de verdachte.
Ik pak mijn telefoon en vraag aan Elles: “Zeg El, in hoe heette die straat waar Arjan ook al weer woonde? Oh, en voor ik het vergeet, jij wilde toch een nieuwe bank?”
Arjen
