Gekronkel 62 – Het Afsluitwater Oktober – November 2013

In het diepe najaar heeft Arjen Lans zijn strategie afgestemd op de naderende kou. Hij bevist nog steeds het Afsluitwater en doet een laatste poging om hier één van de bewoners te pakken te krijgen!

Wat een raar najaar is het tot nu toe. Eigenlijk vind ik het hele jaar vreemd. Een koud voorjaar, plotselinge stijging van de temperatuur in maart/ april, de kou en regen die daarop volgde, een warme zomer en een grillig najaar. Het heeft bij mij een duidelijk effect gehad op de vangsten. Voor mijn gevoel had ik meer verdiend na al die moeite. Maar als ik dan naar de daadwerkelijke vangsten kijk, dan mag ik eigenlijk helemaal niet klagen. Wat een verwend nest ben ik soms ook.

Hinged-curved-stiff-rig-blablabla. Met scherpe haak, dat weer wel…

Dat wordt tijdens een volgende sessie op Het afsluitwater meteen afgestraft. Weer een blank, de vierde op rij. Wat is dat hier toch? Conditionering, en niets anders. Een keertje niet willen eten snap ik nog, maar 4 keer op rij, daar trap ik niet in. Ook het variëren met rigs en voer heeft niet geholpen. Iedere keer heb ik een “zoekende” hengel op nieuwe stekken gelegd. Vorig jaar heb ik zo nadrukkelijk de effecten van stekdressuur ervaren, dat ik altijd minimaal één hengel op een nieuwe, niet beviste stek vis. Soms instant en soms voer ik die stek aan. Het baat niet. Wat ik voor de volgende keer besluit, is dat ik een stek met maïs aanvoer. Tot nu toe heb ik hier geen enkele witvis gevangen, zelfs niet op tijgernoten en 15mm boilies. Stom dat ik dat niet eerder heb bedacht. Als jochie van 14 ving ik massa karper aan zoete maïs. Telkens weer die oogkleppen. Het is zo nodig om constant te relativeren of de zaken opnieuw te bezien. Met dom doorvissen op dezelfde manier word je niet wijzer.

Tussendoor doe ik nog een ander water aan. Niet zonder succes want 7 vissen hangen zich die nacht aan de boltrig op, om maar weer eens een oude term te gebruiken. Vijf schubs en twee spiegels van 18 en 19 pond. Best lekker, een nachtje met wat actie. Die aardbei-vis boilies doen het overal eigenlijk best goed. Zowel instant als na maanden voeren.

Vrijdag 1 november stap ik weer met gemengde gevoelens in de auto richting het zuiden van het land. De dagen er voor heb ik trouw de 15 millimeters gevoerd en een paar blikken maïs op een stek onder de kant. Het voordeel van wintertijd is, is dat het lekker vroeg donker wordt. Je kunt meteen na het avondeten op pad. De autorit blijft me tegenvallen maar als ik eenmaal zit geniet ik telkens van de rust. De maïs hengel is beaasd met een lange hair met daaraan 3 kleine korreltjes en de andere hengel ligt op een nieuw gedeelte, onder een stijl talud, 2,5 meter diep. Een hinged stiff rig moet zich hier bewijzen.

De hele avond blijft het stil. Voor de zekerheid haal ik tegen elven de kanthengel op. Er hangt nog één korreltje aan. Voorntjes of ander klein gespuis zullen zich waarschijnlijk op het zoete gele spul gestort hebben. Om niet met een lege hair te vissen doe ik er toch maar een boilie en een kunstmaïsje aan en duik mijn bedje in. Omdat de verwachtingen laag zijn overvalt me de moeheid na een drukke werkweek.

Het is dan ook schrikken als om één uur die hengel plots een aanbeet doorgeeft. Natuurlijk vergeet ik mijn dikke jas weer en sta ik in een dun truitje te drillen. Alhoewel, drillen is wel een erg groot woord in dit geval. Gedwee komt ze binnen en gaat op haar zij liggen. Prima, wat mij betreft. Geen centimeter is ze door de slip gegaan. In het donker zie ik een lang lijf. Het gewicht dat ik voel doet me een aantal vissen afvinken. Dan zie ik het rijtje van 20 cm kleine schubjes ergens op de flank: Eva. Ze weegt op een haar na 17 kilo.

“Eva”, een prachtige spiegel!

Misschien is het goed om even wat toe te lichten. Ik ben eigenlijk niet zo van het namen gedoe. Maar hier hebben Dennis en ik dat expres gedaan. Het maakt het bespreken van vangsten wat makkelijker. Ga dat maar eens sms-en: “Ik had de lange-spiegel-met-het-kleine-rijtje-minischubjes”. Nee, dan is “Eva” op zo en zoveel pond een stuk makkelijker. Vandaar dus.

Zo, dat voelt goed. De vis mag even in de zak en de rig mag het nog een keer bewijzen. Handje maïs er over en een app naar Hans en Dennis. Hans zat lekker in de tuin te vissen en had er eerder die avond ook één. Dennis gaat morgennacht maar reageert ook snel, ondanks het tijdstip.

“De onbekende”.

Tegen achten, precies op het moment dat ik Joost wil bellen dat zijn voetbal is afgelast, vertrekt dezelfde hengel weer. Dit keer heb ik een echte knokker aan de lijn. In het heldere water herken ik al snel één van de Valkenswaarders aan zijn weelderige beschubbing. Dan herken ik in een flits de twee grotere schubben van “de onbekende”, de vis die Dennis al wel twee keer had en ik nog niet. Na een zenuwslopend gevecht geeft ze het eindelijk op. Vlak voor het net wil ze nog een keer weg, maar de volglasstok van 2,70m gaat even helemaal rond om dat te voorkomen. In het net met jou. Hier ben ik superblij mee. Wat gaaf dat deze nu ook mijn lijstje er bij kan. Zoals alle vissen hier is de bek puntje gaaf. Ze mag meteen op de foto en weer terug. De hengel gaat er nog even in, omdat ik weer zo’n onbestemd gevoel heb dat er nog meer in het verschiet ligt. Dat klopt, want een half uurtje later hangt er weer één van de Valkenswaarders aan. Dit keer is het “de volschub”. Niet echt een volschub, maar hij moest een naampje hebben. Het bovenste staartlobje lijkt nog kleiner en het gezwel is verder gegroeid. Wat me nog meer zorgen maakt is dat ze maarliefst twee kilo kwijt is. Als dat maar goed gaat. De foto’s worden snel genomen en met veel kabaal vertrekt ze de diepte in. Energie genoeg, gelukkig. Wat zal daar van komen? De tijd zal het leren.

De volschub, met het lelijke gezwel.

Nog een paar mooie visweken gewenst!

Arjen Lans