Het coccolietenkrijt weekend – Mark Hoedemakers
Mark ‘Waterman’ Hoedemakers houdt van tradities en van waterbeheer. Dit komt mooi samen met het ‘krijten’ van wateren. Iets wat op Rainbow al jaren gebeurd vind nu ook plaats in België.
Als er iets is waar ik oprecht van hou, zijn het tradities. Leuke tradities dan wel, want aan ellendige tradities heb ik een broertje dood. Een selectieve liefhebber van tradities, zo zou je me kunnen noemen. Zo’n terugkerend ritueel hoeft niet eens jaren lang te bestaan. Meer nog, ’t kan zomaar instant de titel ’traditie’ krijgen. Als je d’r maar sterk genoeg in gelooft dat de gebeurtenis in kwestie een lang en gelukkig bestaan zal kennen. Sommige stukken toekomst schrijf je gewoon zelf!
Men in white, on a mission!
Zo zal er sinds het voorjaar van 2012 elk jaar opnieuw het ‘coccolietenkrijtweekend’ op de kalender prijken. In feite is het een werk van enkele uren, hooguit een dag, als je met voldoende manschappen aan de start verschijnt. En gelukkig zijn die manschappen van de Heylakker niet zo moeilijk te motiveren. Schitterend toch, als je zo’n hechte kern hebt binnen een ledenbestand! Die hechte kern is ook de reden dat we er gewoon meteen een weekend van maken, met alles erop en eraan.
Anyway, de weldaden van coccolietenkrijt behoren ondertussen tot de basiskennis van de gemiddelde waterbeheerder. Door ’s winters of aan het begin van de lente het water te behandelen met dit zuivere minerale product (opgebouwd uit holle skeletstructuren die afkomstig zijn van microscopisch kleine schaaldiertjes uit de oceanen) stimuleren we het herstel van waterfauna en -flora. Dit natuurproduct neutraliseert mogelijke verzuring, stabiliseert de pH, bevordert de helderheid van het water en vermindert modder- en sliblagen waardoor het teveel aan meststoffen wordt terug gedrongen. Dood organisch materiaal stapelt zich namelijk onder water gedurende jaren op tot een dikke laag slib, die bovendien zuurstofarm is. De afbraakprocessen die hierin plaatsvinden gebeuren anaeroob (zonder zuurstof). Hierbij worden giftige stoffen gevormd (methaan, ammoniak, waterstofsulfide) die vissterfte kunnen veroorzaken. Bovendien werken deze anaerobe afbraakprocessen verzuring in de hand. Coccolietenkrijt zinkt naar de bodem en verrijkt de sliblaag met zuurstof, waardoor – in plaats van anaerobe – de aerobe bacteriële afbraak wordt gestimuleerd. Het langzame oplosproces doet bovendien de zuurtegraad stijgen, en ook dit is een katalysator voor de bacteriële afbraak van de sliblaag. Zeker op ondiepe, afgesloten waters met een dikke sliblaag op de bodem, houdt een lange periode van vorst steeds een risico in. Zuurstoftekort tijdens de wintermaanden is bovendien altijd een sluimerend gevaar voor quasi alle vissoorten. Het systematisch en planmatig toedienen van coccolietenkrijt helpt dit risico jaar na jaar te verkleinen. Ook dit is waterbeheer!
Zaterdag 27 april
Die zaterdag ben ik al vroeg uit de veren. Bij aankomst staat het hele team al te wachten en iedereen hijst zich in een wegwerpoverall. Na vorig jaar zijn we immers heel wat wijzer geworden! De helft van het water wordt met boeienlijnen verdeeld in 7 sectoren, waarin telkens een ton krijt gestrooid wordt. Ook de helft van de ondiepere plas, die in open verbinding staat met de grote slok water, krijgt 1000 kg van het witte goedje te verwerken.
Een goede taakverdeling zorgt ervoor dat het hele zaakje als gesmeerd verloopt. Er worden in totaal 3 ijzeren sloepen ingezet, die elk – naast 1 stuurman – 2 personen bevatten die de zakken krijt overboord schudden. Het is door de precieze boeienlijn aan weerszijden van de sector een makkie om, in colonne naast elkaar varend, een gelijke verdeling van het spul te garanderen. Geloof me: op groot water is een dergelijke goede voorbereiding essentieel om niet lukraak tewerk te moeten gaan. Op de oever is er een vierde team present dat met schop en schep het in big bags verpakte coccolietenkrijt herverdeeld in kleinere zakken van 20 à 25 kilogram. Op amper 20 minuutjes lukt het om zo met z’n vieren een ton poeder om te toveren tot plusminus 45 zakken minder grote hoeveelheden. Als je de rekensom maakt bespaar je op die manier een smak geld! Je zou er van versteld staan hoeveel centen je overhoudt in de clubkas als je dit product niet in voorverpakte zakken maar in bulk bestelt. Iets om over na te denken!
Dankzij de talrijke opkomst van helpende handen, de goede voorbereiding en – eerlijk is eerlijk – de goede weersomstandigheden, lukt het ons om met 13 vissers maar liefst 8000 kg krijt met grote nauwkeurigheid te water te laten in amper 3 uurtjes. Inclusief een kwartier koffiepauze! Reden te meer om na het opruimen rustig de tijd te nemen voor een heerlijke maaltijd en voldoende dorstlessers.
Off the mark!
Om het nuttige aan het aangename te koppelen besluit ik om samen met Theo aansluitend een nacht- en ochtendsessie te vissen. Ten eerste was ik er toch al, en ten tweede sla ik zulke uitnodiging niet snel af. De vangst van Lynx op de Heylakker luidde zo’n half jaar geleden noodgedwongen een veel te lange break in. Het zou mooi zijn om, na enkele vruchteloze sessies op m’n jachtgronden voor dit seizoen, net op dit water terug aan te knopen met het succes. Terug die geur van karper in m’n schepnet, het gevoel van die kromme hengel, van die opstoot van adrenaline in mijn bloed na slechts 1 bliepje van de beetmelder, … Een vlijmscherpe longshank aan een kort onderlijntje en een mooi gebogen chod, aangeboden op 2 plekjes op de te verwachten trekroutes in dit jaargetijde: let’s roll! Jammer genoeg had ik maar 2 hengels in de auto, want met de grote oppervlakte water voor me was die extra stok erg welgekomen geweest! Theo richt zijn pijlen op de kleine, ondiepere plas.
Dit schubje is in een jaar tijd 7 cm gegroeid.
Als de zon heel wat uurtjes later aan haar klim begint, luidt ze zo het begin van een nieuwe dag in. Luiden doet op dat moment ook mijn linkse beetverklikker, wiens montage net over een kiezelrug op zo’n 3 meter diepte lag. Hoedemakers is off the mark! De dader, guilty as charged, is een schub van 7.5 kg met een lengte van 73 cm. Nazicht van Theo leert ons dat deze rakker, die op de Heylakker belandde naar aanleiding van een afvissing van een ven tijdens ’n drooglegging, op goed anderhalf jaar tijd 7 centimeter gegroeid is. Niet slecht en meteen een opsteker voor het toekomstperspectief van deze schub. “Heb je ook wat gezien vannacht?” vroeg ik Theo tijdens het terug zetten van het beest, waarop hij ostentatief glimlachend naar een bewaarzak en een kleine, rode boei wees. “Spiegel, 20.4 kg,” antwoordde hij droogjes.
Theo is net een wandelende encyclopedie als het gaat om waterbeheer en karpergroei, respect!
Naast een mooie vangst was dit ook het bewijs dat het krijten van de bodem geen invloed heeft op het aasgedrag van vissen. Ze gaan gewoon onverstoord verder met de orde van de dag, alsof er niets gebeurd is. Het is trouwens duidelijk aan de vis te zien dat hij net uit wintermodus komt, er bengelen nog trosjes bloedzuigers aan zijn bek en kieuwdeksels die behendig door Theo verwijderd worden. Ook deze oude rakker gaat in het steeds feller wordende ochtendlicht op de foto, waarna ik na welgeteld 10 minuten nogmaals met een kromme blank de boot in stap. Opnieuw vergreep zich een jonge schub aan mijn haakaas, en opnieuw gebeurde dit op de kiezelbank. 5.6 kg en 62 cm is dit keer het verdict. Niet zo’n opzienbarende vangst, ware het niet dat deze jongeling in de zomer van 2010 door Theo werd uitgezet op 800 gram en 38 centimeter. De schub in kwestie werd groot gebracht in één van z’n aquaria in de kelder, en bewijst bij deze dat het ‘m goed gaat in het grote bad! Daar gaat een vissershart sneller van slaan, ongeacht het gewicht.
Een visje met een verleden én een mooie toekomst!
Al bij al een mooi einde van het coccolietenkrijtweekend, want verder bleef het stil. Nagenietend pak ik in en vat ik de tocht huiswaarts aan. AC/DC galmt door de auto en in geen tijd laat ik de zandweg achter me.
