Hollandse oppervlakte buffels – Rick Bongers

Het duurt nog wel even voordat het opnieuw voorjaar is. Toch willen we alvast een mooi verhaal van Rick Bongers met jullie delen. Hij is namelijk verslaafd aan het struinend vissen op karper. Over een paar weken gaat hij weer ‘los’ aan de oppervlakte en in dit artikel blikt hij terug op een succesvolle ‘floater periode’ in 2016 waarin enkele buffels het haasje waren!

Rick vertelt: Mijn favoriete periode om te ‘floateren’ is tegen het einde van de zomer. Dan zijn de vissen al weer wat voller van bouw en zien ze er een stuk mooier uit, in tegenstelling tot net na het paairitueel. Daarnaast zijn ze in de zomer vaak prima te vangen aan de oppervlakte.Met de vangst van de grote schub (ook aan de oppervlakte) nog vers in het geheugen, trok ik er dit keer op uit om de vissen vaneen ander water te belagen met de hondenbrok. Het gaat om een uitgestrekt waterstelsel van sloten, hoeken en kommetjes. Ideaal om licht bepakt af te struinen.

Een Nederlandse veertiger uit een eerdere struinsessie. Klik op de foto om het verhaal te lezen.

Op jacht met hondenbrokken

Het is deze ochtend al vroeg warm dankzij de felle zon. Ik had vooraf een route bedacht waarbij ik zoveel mogelijk potentiele stekjes zou passeren en hopelijk zou stuiten op een groepje vissen. Ik had er al flink wat kilometers opzitten zonder enig teken van leven te zien. Het is vaak goed zoeken op dit water. De vissen zitten meestal in kleine groepjes bij elkaar. Ook kunnen ze kilometers verwijderd zijn van waar je aan het zoeken bent. Ik was voorlopig nog niet van plan te stoppen met lopen. Het was tenslotte heerlijk weer en ik was super gemotiveerd om iets te vangen.

Gelukkig staan mijn vrienden altijd klaar om foto’s te komen maken.

Na nog een flink stuk gelopen te hebben kwam ik uit bij een sloot. Ik besloot te stoppen want dit was echt de ideale situatie: een windstille hoek waar een berg drijfvuil van wier en kroos lag. Hier besloot ik mijn ogen eens even goed de kost te geven. Het duurde niet lang voor ik zag waar iedere oppervlakte visser op hoopt. Het kroos en wier werd omhoog geduwd door een bek van een karper. Mijn hartslag steeg direct. Ik zette snel mijn hengel en schepnet in elkaar. Alleen nog een brokje eraan, uiteraard met een Nash Fang Twister maatje 10, en het zenuwslopende spelletje kon beginnen.

Niets mooiers dan licht bepakt zulke waterstelsels afstruinen.

Oppervlaktevissen biedt je de mogelijkheid om heel selectief te vissenmaar daar was nu geen sprake van. Ik zag wel een aantal plukken kroos omhoog komen, maar wat voor vis er precies onder zat was heel moeilijk in te schatten. Ik moest dus gokken. Het drijfvuil was zo stug en dik dat ik de brok zo dicht mogelijk bij de bek van een vis moest laten zakken. Op het moment dat ik opnieuw het kroos omhoog zag komen liet ik de brok langzaam zakken aan de rand van het gaatje wat de karper in het kroos had gemaakt met z?n bek. De vis merkte meteen dat er iets eetbaars in de buurt lag en begon onrustige bewegingen te maken met zijn bek. Met een grote teug werd het brokje gepakt en kon ik aanslaan. “Yes hangen!” Het kroos explodeerde. Ik merkte al snel dat het om een kleinere vis ging, maar de pret was er zeker niet minder om. Na een aantal minuten kon ik een mooie puntgave schubkarper landen. De kilometers lopen waren in ieder geval niet voor niks geweest. Deze vis had de stek wel dusdanig verstoord, dat ik hier geen kans meer maakte op een van de andere vissen. De rest van de middag zag ik helemaal niets meer in dit deel van het water. Ik besloot een dag later nog een keer terug te komen om te kijken of ze weer onder het kroos lagen.

Ik voelde al snel dat het geen grote vis was…

Poging 2

De volgende ochtend reed ik eerst naar een ander water om te kijken of ik daar wat vissen kon verleiden aan de oppervlakte. Helaas leverde dat niets op en besloot ik aan het begin van de middag terug te gaan naar waar ik de dag ervoor de schubkarper gevangen had. Dit keer liep ik direct naar de stek toe. Ik ging er stiekem vanuit dat er bij het druifvuil wel weer een vis zou liggen. Het was opnieuw een wandeling van bijna twintig minuten maar dat had ik er graag voor over.

De basis van deze visserij is uiterst eenvoudig.

Eenmaal aangekomen bij de stek zag ik al het kroos weer mooi bij elkaar liggen. Zachtjes legde ik mijn spullen in het gras om even goed te kijken of ik wat zag bewegen. Het duurde heel even, maar ineens zag ik aan de rand een hoopje kroos met wier omhoog komen. Mooi! Dacht ik, we maken weer kans op een vis. Ik maakte alles klaar om de vis te belagen met een brokje. Toen ik met mijn hengel klaar stond was er alleen geen beweging meer te zien. Maar ik wist donders goed dat er vis onder het kroos lag. In ieder geval n en misschien wel meer. Ik had alle tijd, dus ik wachtte gewoon tot ik er weer n omhoog zag komen. Dat gebeurde ook alleen nu vlak voor m?n voeten. Het gat wat deze vis maakte werd ook steeds groter. Tot ik ineens echt een mega bek tevoorschijn zag komen. ?Zo dan!? Zei ik tegen mezelf. Dit moet haast wel een dikke vis zijn. Het lijf was helemaal niet te zien maar ik had wel een sterk vermoeden.

?Ongelofelijke stommeling!? Roep ik van binnen

Met bibberende handjes liet ik de brok zakken aan de rand van het gat. De vis merkte meteen het brokje op en kwam langzaam naar voren. Zenuwachtig zie ik hoe de enorme bek het brokje met een pluk wier naar binnen zuigt. Ik sla aan en ik sla het hele zooitje zo uit z?n bek!! Nee!! ?Ongelofelijke stommeling!? Roep ik van binnen. Waarschijnlijk zat er wat wier om het aasje heen waardoor hij niet goed haakte. Ik weet het niet. Maar wonder boven wonder is de vis totaal niet geschrokken. Dat is dan gelukkig weer een voordeel van vissen tussen het wier en kroos, ze kunnen je niet zien. Sterker nog: de vis is zelfs nog steeds op zoek naar het brokje! Ik krijg een gouden herkansing!

Het duurt niet lang voordat er weer geaasd wordt. Foto: Raymond Hakkert

De herkansing

Dit keer moest het goed gaan. De vis moet het brokje met zo min mogelijk vuil naar binnen krijgen om hem goed te kunnen haken. Ik leg de brok terug in het gat. De vis komt langzaam dichterbij. Met een gierende hartklep zie ik een bult wier omhoog komen voor de brok. Hij heeft hem weer gevonden. Voor de tweede keer slurpt de enorme bek de brok naar binnen. Ik sla aan en bam!! Hij hangt. De vis is helemaal perplex. Ik verwachte een flinke spurt maar de vis weet gewoon niet wat hem overkomt en bonkt alleen maar onder de top. Ineens zie ik een brede grijsblauwe rug door het wier omhoog komen. Holy sh*t! Dit had ik zeker niet verwacht. De zenuwen nemen nu nog verder toe. De vis gaat er een paar keer kort vandoor. Na de laatste uithaal draait hij mijn kant op en kan ik hem scheppen en dan ligt er ineens een dikke Hollandse buffel in mijn net. Bizar dit!! Wat een kop heeft dat beest.

Yes, een dikke blauwe rug in het net!

Er gaat van alles door me heen. Ik ben eigenlijk net zo verrast als die vis. Ik tuur een aantal minuten in het net en laat even rustig bezinken wat er zojuist gebeurd is. Ik kan haast niet geloven dat ik nu, een paar weken later, gewoon weer een vis van dit kaliber aan de oppervlakte heb gevangen.

Een rasechte, oer-Hollandse oppervlakte buffel!

Fotograaf?!

Helemaal hyper bel ik Peter en Dion en vraag wie er foto?s wil komen maken. Ze willen eigenlijk allebei die vis wel zien en komen er meteen aan. Nogmaals bedankt mannen voor het wederom op komen draven! Tot Peter en Dion er zijn sta ik met mijn voet op het net naar een dikke rug te kijken. Keihard te genieten van het moment en de omgeving. De zon schijnt, er staat een klein briesje. De geur van verse koeienstront waait over het land. En ik heb een dikke schub in de pocket, onbetaalbaar!

Mooier wordt het voor mij niet!

Als de mannen gearriveerd zijn worden na de felicitaties een serie prachtige platen gemaakt. Na de foto?s laat ik hem langzaam terug glijden in zijn element en kan ik lekker gaan nagenieten van weer een schitterende ervaring. Na deze dag ben ik nog een paar keer terug geweest op dit stuk, maar heb helemaal niks meer gezien. Compleet uitgestorven. Het weer en de temperatuur veranderden ook. Het is mooi geweest zo. Het struinseizoen is afgelopen en het najaar staat voor de deur. Tijd voor een andere aanpak!

Het is mooi geweest, de struinspullen gaan weer in de kast.

Een ding is zeker, ook in 2017gaik weer volop struinen.

Floating lines! 😉

Rick Bongers