Karperhart Live – Smeltent ijs, het einde nabij!
De afgelopen ijsperiode heeft voor mij nu lang genoeg geduurd maar maak me nog niet echt zorgen. Vorig jaar kwam er nog een vorstperiode overheen en vertrouw er maar op dat het goed gaat.
De prikkeling van deze temperaturen op mijn gezicht na de zoveelste wandeling langs mijn water doen mij denken aan vangbare tijden! Het ijs begint te smelten het begint weer zwaar te kriebelen!
Ook mijn vrouw hoopt gauw haar avondje weer terug te krijgen want ze vond mij de laatste tijd erg onrustig en prikkelbaar, maar die after fish-dip in december is gelukkig over. Dat ene nachtje in de week leegt toch je kop en ik kan er dan echt weer een weekje fris en fruitig tegenaan.
De drang om een plannetje op te gaan zetten zwelt aan, vooral rond de omliggende weteringen kun je nu met gekookte maïs of een klein handje winterbollen nog wel eens met je neus in de boter vallen, al is dit in praktijk vaak weerbarstiger dan je zou vermoeden. Je koppie blijven gebruiken is het devies, al valt dat niet mee met een oplopende watertemperatuur! Net als karpers breek ik uit mijn dromerige wintertoestand en mijn hersencellen versnellen eindelijk weer eens zonder de invloed van alcohol, een heerlijk nuchtere euforie borrelt weer op, Yes! Nog voor ik deze plannen verder kan uitwerken ontvang ik een sms van Marc;
“Adriaan, je was niet bij het voetballen? Zojuist tien karpers op de foto gezet! Allen dood! Diverse dertigers en een rijenkarper! Kan wel huilen!”
Wat!? Ik lees het maar voel er niets bij, het doet me eigenlijk niets, terwijl ik het wel verwacht, ik herken het, net als toen 15 jaar geleden mijn beste maat Pieter overleed. Je voelt je er schuldig om en wilt pijn voelen maar dat kun je niet afdwingen. Ik ben in shock. Nu ik dit schrijf komen de emoties vanuit het diepe door en ik besef hoelang wij al samen gaan. Mijn vader ving de vissen van dit bestand reeds begin jaren tachtig na de eerste uitzetting en ik heb dit bijna dertig jaar mogen herhalen, tot nu!
Tien vissen lijkt nog te overzien al weet je natuurlijk wel beter en al gauw volgen er meer. Het grootste gedeelte loopt enkele kilometers door de polder en moeilijk te bereiken maar bij het andere uiteinde van het water is het ook raak! De teller loopt na grondig speurwerk op richting de 35, en nogmaals het blijft moeilijk te bevatten! Het is belangrijk de informatie uit direct uit de eerste hand te verzamelen want algauw hoor je wildwest verhalen. We bellen de gemeente en spreken de direct betrokken ambtenaren en nauwkeurig reconstrueren de afgelopen dagen. Aankomend weekend gaan we met de boot de hele wetering uitkammen op zoek naar nog meer leed, hopelijk vinden we niets..Voor mijn maatje Marc, die eigenlijk enkel dit water bevist, is dit drama niet te overzien! Hij blijft echter strijdvaardig en wil gelijk in actie komen en over nieuwe uitzettingen beginnen. Misschien is dit buiten het akelige gevoel om maar het beste wat we kunnen doen. Snel mogelijk zorgen dat het bestand zich herstellen kan want treurend komen er geen nieuwe trofeeën. Al blijft het eeuwig zonde!
Toch is het aan mij de taak hier niet in te verdrinken en de situatie zo door te pakken dat het bestand zich weer kan herpakken. Wij moeten er voor zorgen dat toekomstige generaties weer veel plezier kunnen gaan beleven op dit water. Het is een tragische gebeurtenis die kwetsbaarheid van de natuur weer eens bevestigd maar helaas het is van alle tijden en daar hoort ook verlies en verdriet bij!
Hoop is er ook! Hoop dat een gedeelte van het bestand dit niet fataal is geworden en dat bovenstaand plaatje zich nog eens zal laten zien, wellicht tegen beter weten in.. maar wat een beauty!
Nu houd ik op met treuren en blijf hier niet te lang in hangen! Nee,we gaan er weer met volle moed tegenaan en bestrijden deze tegenslag met nog meer passie en energie! Voor nu hebben we onze handen vol om alles in kaart te brengen en een gedegen meerjarenplan te maken. Vallen en weer opstaan!
C’est la vie
Ad Brak
