KWO Rotary – September – Brollywood

Karpervissen voor de ‘fame’, To Be A Star In Brollywood! In deze messcherpe Rotary laten we Gio, Sjef en Roderick aan het woord over de commercie en sponsoring binnen het karpervissen.

Rotary Master: Roderick Langeveld

Onderwerp: Brollywood, karpervissen voor de ‘fame’. Waar is de essentie gebleven?

Aan de Rotary van deze maand schrijven (naast Roderick) mee: een Mohikaan uit ‘oude tijden’, Sjef van den Hoven én Giovanni ‘Monkey’ Vanhooren. Laatst genoemde trapt af!

Bijdrage Giovanni van Hooren… The harder they fall…

‘Karpervissen voor de fame, het verliezen van de essentie.’ Wat ik daarvan vind? Tja, met een duidelijke No Fame baseline die we van dag 1 met Monkey Climber zeilen, is dat meteen duidelijk dacht ik zo. Al zullen criticasters en groene monstertjes links en rechts en vooral achter hun toetsenbord dat wel afdoen als een slinkse marketingzet…

Naam en faam zijn niet aan mij besteed.

Eerst en vooral: tonnen respect voor (B)roderick Langeveld, degene die met deze Brollywood rotary op de proppen kwam. Moet je je voorstellen: tot voor kort had Rodie álles wat velen in dit wereldje ambiëren. Dikke bakken, een goed profiel, artikels in de blaadjes én… tal van sponsors die hem bergen materiaal toestu(urd)en.

Grif toegegeven, dit is natuurlijk sterk overdreven, maar helaas wel realiteit van hoe velen het zien, of opkijken naar iemand met een beetje ‘naam’. Om dan zelf alles zomaar overboord te gooien en die sponsors vaarwel te zeggen zoals Roderick gedaan heeft, bewijst volgens mij enkel maar dat hij het karperhart op de goede plaats heeft. En ook dat hij over een stevig stel ballen beschikt. Tot dusver deze bromance, want ik ken de brave jongen trouwens maar even goed of slecht als u en sprak ‘m hoogstens een handvol keer. Wel maakten hij en z’n makker Ronald een top sfeerartikel over een Zuid-Afrikaans avontuur voor onze laatst verschenen editie MC#6, een ware aanrader!

Het artikel van RoRo is te lezen in MC#6

Wat is dé essentie dan? Voor mij zijn dat sfeer, de beleving en de vele vriendschappen, en als ik onderweg een karper of twee kan vangen is dat mooi meegenomen. De eerste drie staan los van het laatste, maar dat laatste staat niet los van die eerste als u begrijpt wat ik bedoel. Voor u, beste lezer, ligt dat misschien helemaal anders en wie ben ik om te zeggen of dat nu goed of slecht is. Alleen… als je niet kan genieten, waarom doe je het dan? Als u ooit dood bent, ligt niemand wakker van welke vissen u gevangen heeft en van wie of wat u wel niet bent. Hier rust Korneel Karperjutter, 196 scenepoints met 39 forty’s… Dat geldt trouwens niet alleen voor dit kleine wereldje, maar – bij uitbreiding – evenzeer in de grote buitenwereld voor zij die verder kunnen kijken dan hun ‘karperkleppen’ (thx voor deze laatste, Luc C.).

En als ik onderweg een karper of twee vangen kan…

Sfeer en beleving zijn sowieso de drijfveren waarom we in 2010 Monkey Climber magazine zijn opgestart. Om die schijnbaar verloren essentie terug meer op de voorgrond te plaatsen, en dit zonder te prediken. Not here to judge, maar een frisse, positieve boodschap binnen de scene laten waaien. Want, als je houdt van wat je doet, dan kan je dat enkel maar bejubelen, toch!? Precies daarom ga ik deze bijdrage ook niet afsluiten met een hoop gezanik over right or wrong.

A fresh wave & Mr No Fame himself.

‘Die Gio, wat is die naïef man.’ Kan zijn, maar toevallig lag ik net een reactie van SKP-man Filip op een post van VBK-voorzitter Mark Hoedemakers: ‘Of in 1995 álles dan zo schitterend was!?’ Wel, grif toegegeven, die huidige old school hang naar vroeger-was-alles-beter waar wij ongetwijfeld met MC een hand in hebben gehad is ook niet alles. Midden jaren ’90 waren er ook al pijnpunten, voor- en tegenstanders van betaalwaters, enduro’s en lensdrukken. En aan de waterkant waren er toen ook al aanvaringen zat. De topics liggen nu misschien anders – dat shinen is zeker géén nieuwtje hoor, wel de manier waarop door sociale media e.d. – maar in realiteit is er niets veranderd. Behalve dan dat er een PAK meer karpervissers zijn als toen en de verschillen dus vaak nog mijlenverder uit elkaar liggen dan ooit. En als ik dan toch een goedbedoelde tip aan die hedendaagse superheroes mag meegeven: The harder they come, the harder they fall!

Als het ochtendgloren niet meer kan bekoren…

Keep the Faith,

Gio

Bijdrage Sjef van den Hoven – Fame…?

Karpervissen voor de fame? To be a star in Brollywood (mooi gevonden Roderick)? Ja hoor, het mag! Iedereen heeft het recht om een star te zijn of te worden. Daar is niets op tegen. Integendeel, het verlangen en de drive om je kop boven het maaiveld uit te steken haalt het beste in de mens naar boven en geeft ruimte aan inzet, doorzettingsvermogen en creativiteit. Juist hierdoor is de mens de dominante soort op deze aarde geworden. So far so good.

De drive is er altijd gebleven. De drang naar publiciteit is langzaam verdwenen…

Het wordt pas een probleem als er ‘stardom’ nagestreefd wordt bij een in wezen zo simpel spelletje als karpervissen. Het aantal potentiële stars is eindeloos want iedereen kan grote vissen vangen. Toch? Voor velen onder ons, met geen andere in het oog springende talenten die de maatschappij in vervoering kunnen brengen, is het vangen van grote karpers de enige mogelijkheid. En juist daar gaat het mis! Het verlangen om een massief, bonkig karperlijf op Facebook te knallen is zo groot dat alle ethiek overboord gezet wordt.

De grenzen van het fatsoen vervagen en alles lijkt geoorloofd: Nachtvissen waar het niet mag, 1 of 2 hengels extra inzetten, verboden wateren of verboden gedeelten bevissen, het water vol dumpen met voer, op een put van enkele hectaren de lijnen uitvaren naar alle hoeken van het water desnoods op de stek of over de lijnen van een andere karpervisser, zoveel mogelijk ruziën en roddelen en dat maar liefst 5 of 6 dagen per week en vooral heftig teleurgesteld zijn als die gevangen karper de magische grens niet haalt. Alsof een kleinere karper niet telt?

Vrijwel al mijn grote vissen zijn gevangen met aas uit eigen keuken.

Dit soort onverkwikkelijke zaken kom je als karpervisser nagenoeg overal tegen en het vergalt je plezier in deze, in wezen, zo prachtige hobby. Het is al zo druk aan de waterkant en het is inschikken en aanpassen geblazen voor eenieder die nog een visje wil vangen. Het is meer dan frustrerend om dan geconfronteerd te worden met lieden die getooid zijn met de oogkleppen van de sterstatus.

Begrijp me niet verkeerd: We vangen allemaal graag grote vissen en het is eenieder gegund maar grenzen zijn grenzen. Plezier, daar gaat het toch om? Dat is toch de essentie van de hobby? Plezier komt met de spanning die het vissen met zich mee brengt en het een zijn met de natuur. Vissen is de bevrediging van het laatste restje jachtinstinct wat we nog ergens in onze genen hebben. Vissen op je eigen manier, met zelf bedachte systemen en zelf samengesteld voer, met respect voor regels en collega’s is de ultieme manier om het maximale plezier uit je hobby te halen.

Tijdens mijn sessies met Wesley komen ‘oldskool’ en ‘newskool’ bij elkaar… En dat gaat wonderwel prima! Dankzij respect en inlevingsvermogen zijn onze sessies een feestje.

Het plezier komt niet van die ‘illegaal’ gevangen bak of vetgemeste hoer van een karper van een volgepompt betaalwater wat de vergelijking met een intensieve varkensstal met glans kan doorstaan, die zo prachtig toont, gefotografeerd met gestrekte armen en groothoeklens, en zeker likkebaardend bekeken zal worden op Facebook, internet of in de magazines. Een bak die met een beetje geluk ook nog eens een sponsorcontract oplevert zodat je voor een paar Euro je ziel en zaligheid in de handen van een ander legt.

Mannen, wees wijzer! Er worden zo waanzinnig veel grote karpers gevangen dat die ene van jou echt niet opvalt. De overdaad aan kilo’s karpervlees in de media is al van depressief makende proporties. Vang je vissen, geniet ervan en deel je succes. Maar, deel het oprecht en de vreugde zal een stuk groter zijn. Je naam en foto op Facebook en die paar zakken boilies van je sponsor wegen niet op tegen de echte beleving van het karpervissen.

Gegroet,

Sjef

Bijdrage Roderick Langeveld, BrollyWood

Een aantal maanden terug wordt ik mobiel bereikt door de Heer Wesley Smits. Wesley zit met een idee voor KWO in zijn kop en blijkbaar is hij bezig met zijn middagje rond bellen om dit van de grond te krijgen. Wesley wil me graag betrekken in een nieuwe online Rotary. Om het ijs te breken worden eerst op slinkse wijze eerst wat karper belevenissen over en weer gedeeld en uiteindelijk volgt voorzichtig de brandende vraag: “Ro, wil jij een Rotary voor je rekening nemen en zou je willen meeschrijven aan een aantal uiteenlopende onderwerpen?”.

Volmondig antwoord ik “NEEN”. Ik leg Wesley uit dat ik een enorme hekel heb aan technische schrijfsels en dat ik wee wordt van bevindingen van derden in uitgekakte situaties. Tevens vertel ik hem dat ik mijn schaarse vrije tijd liever aan het vissen besteed als aan het schrijven van een of ander wazige column. Wesley laat zich echter niet uit het veld slaan door mijn altijd vriendelijke reactie en het spel begint voor hem nu echt. Zonder schaamte gooit hij een hele rits namen op tafel. Hij heeft het over, mannen van formaat, de GROTE namen, niet de eerste de beste en uitsluitend serieuze vissers uit het WERELDJE. Allemaal zouden ze hebben toegezegd op het schrijven van dé Rotary. Met de woorden “Ro, jij kan niet ontbreken” gooit hij zijn laatste doordachte kaart op tafel en wacht hopend op een Full House.

In de wetenschap dat Wesley 80% van de eerder genoemde (GROTE) namen nog niet gebeld heeft kan ik een lach niet onder drukken. “Het WERELDJE” ….. proest ik uit. Wesley lacht nu ook aan de andere kant van de lijn en uiteindelijk zeg ik: Prima, Wes. Ik schrijf hem wel. Hij antwoord stamelend : Wat!!?? Ik herhaal : prima ik doe het Wes, maar je moet me beloven nooit meer in mijn bijzijn de term ‘GROTE NAMEN” gaat gebruiken …. “Oja en ik bepaal het onderwerp.” Lachend hang ik op en ga verder met het schilderen van mijn bootje.

Deze ene foto… maakte zóveel in mij los!

Ik moet twaalf geweest zijn toen ik voor het eerst een foto onder ogen kreeg van de enorme Kevin Ellis vis in de handen van Sjef van den Hoven. Dit was vier jaar na de bewuste vangst in 1987. Na het zien van deze dia en het horen van het waanzinnige verhaal achter deze vangst was de visser Sjef een icoon voor me geworden. Een eerlijke warrior van de bovenste plank. Een Nederlandse visser die werkelijk het ongelooflijke had gepresteerd op een water dat in mijn ogen tot het meest uitdagende in zijn soort behoorde. Deze man was een avonturier waar ik mijlen hoog tegen opkeek. Een ras echte karpervisser die voor niets terug deinsde en die kolossale gerimpelde spiegels afdrilde met één hand, terwijl hij met zijn andere hand een sjaggie rolde. De bewuste foto hing jaren lang boven mijn platenspeler en elke vluchtige blik die er langs ging wakkerde het brandende karperkaarsje diep in mijn lichaam aan.

Ooit komt de dag… nam ik me voor, maar tot die tijd droomde ik tijdens schooluren van het fantastische verhaal van Sjef. Hoewel mijn karper jaren langzaam verstreken en mijn wijsheden voorzichtig iets groter werden bereikte via boeken en magazines ook andere super vangsten mijn aandacht. Toch haalde geen van deze vangsten het bij die buffel, niet de buffel van Kevin Ellis maar de buffel van Sjef.

Als ik zo aan deze periode terug denk vind ik het fantastisch dat deze specifieke vangst door een visser die ik werkelijk nog nooit ontmoet heb me zeker tot mijn achttiende jaar heeft bezig gehouden. Vooral de puurheid van het verhaal heeft me werkelijk aangezet om te vissen op de manier zoals ik nu nog steeds doe in mijn vijfendertigste levensjaar. De vangst creëerde een droom die ik nu nog steeds beleef en waar ik nog steeds heilig in geloof. Toen de Heer Sjef van den Hoven onlangs weer uit het niets in het wereldje van BrollyWood herrees en toen voor mij duidelijk werd dat deze goede man nog steeds bizarre karper avonturen beleeft werd ik overvallen door vreugde.

Nou vraag je jezelf misschien af, “Ro wat moeten wij in godsnaam met een verhaal over jouw tiener idool?”. Nou, dat zal ik voorzichtig proberen uit te leggen.

De blik in zijn ogen zegt genoeg. Dát is waar karpervissen om draait, niet het aantal logo’s op je kleding en het aantal sponsorteams die je taggen op Facebook.

Dikwijls vraag ik mezelf af hoe “de jeugdige vissers van deze tijd hun weg vinden in de karpervisserij anno 2014?”. Het aantal berichten en zeker de snelheid ervan is uiteraard niet te vergelijken met de berichtgeving van 23 jaar geleden. Elke dag en elk uur bereiken ontelbare vis gerelateerde berichten de jongere generatie. Maar hoe selecteren deze jonge enthousiaste knapen hun tiener idool tussen berichten die doorgaans lege hulzen zijn. Berichten die vaak geplaatst worden door vissers die het vissen verwarren met een hoog wiskundig vak. Vissers die zichzelf zo serieus nemen dat je bijna zou denken dat ze geen plezier meer beleven in het vissen op zich.

Hoe banen de nieuwe niets wetende vissers zich een weg door verhalen die doorspekt zijn met leugens. Leugens die ontworpen zijn om het koop gedrag te beïnvloeden en die niks te maken hebben met het avontuur karpervissen. Hoe komen zij er achter dat een simpele foto nietszeggend is, dat mooie spannende en vooral eerlijke verhalen achter een foto alles bepalend zijn. Hoe filteren ze de puurheid van de bagger in een visserij die inmiddels doorspekt is van commercie. Wie verteld ze dat handen vol vissen boven de dertig kilogram in een sessie van een week niet tot de realiteit behoort. Dat dit alleen maar mogelijk is op wateren waar ze waarschijnlijk nooit mogen vissen. Wateren waar de aflossing op de achtergrond ongeduldig staat te trappelen terwijl uitgebluste vissers rustig hun spulletjes inpakken.

Wie legt ze uit dat karpervissen zoveel meer is als 17 merknamen op je profiel foto van je Facebook pagina. Dat het aas merk waarmee je vist van zoveel minder belang is als de vangst van dat machtige beest zelf. Ik leef ernstig mee met de aanstormende jonge vissers die zoveel verleiding en vooral misleiding moeten overbruggen om uiteindelijk bij een eerlijke droom uit te komen.

Karpervissen, een hobby die voor iedereen bereikbaar is.

In mijn ogen is karpervissen namelijk iets dat iedereen kan en waar vooral ook alles voor iedereen mogelijk is. Ook zonder jaren ervaring, gesponsorde spullen kun je hetzelfde beleven als de zogenaamde GROTE namen van het WERELDJE. Belangrijker nog, je zult net zo veel plezier beleven (wellicht nog meer)…

De personen die anders beweren zijn vaak dezelfde personen die openlijke afscheid brieven schrijven wanneer ze van sponsoring wisselen, wat overigens evenveel gebeurd als het wisselen van hun onderbroek.

Daarom wil ik de nieuwe jonge enthousiaste karpervissers een hart onder de riem steken. Laat je niet gek maken en volg je eigen Vang-tastische weg!

Vriendelijke groet,

Ro

De vissers van morgen… laten we ze een goed beeld voor schetsen!

P.s. Ik zie vragen aankomen als: “Ro, hoe kan jij dat nou allemaal zeggen na jaren in de commercie te hebben gezeten?”… Tsja, ik denk dat ik het júíst daarom kan zeggen! Dan kan het tenminste niet worden afgeschilderd als jaloezie… 😉