KWO Whatsapp met Arnout Terlouw
Arnout, we gaan even een stukje terug in de tijd. Waar en wanneer is het vissen bij jou begonnen?
Ik denk toen ik een jaar of drie was, met witte laarsjes en een korte broek vissend bij mijn opa en oma die aan het water (de Meije bij Nieuwkoop) woonden en zelfs een soort van draaibaar schuurtje hadden waar je zo vanuit kon vissen. Super!
Karpervissen was in eerste instantie vissen met de pen…
Hoe zag dat er destijds uit? Zoals veel van de jonge generatie dat nu doen?
Mijn vader viste ook en soms mocht ik achterop de brommer mee, op de brasem, kijken hoe de antenne van de enorme pen langzaam het water uitkwam – een magisch gezicht. Later kwam daar broer(tje) Onno bij en samen hebben we heel wat visavonturen beleefd in onze jonge jaren (en ook daarna). Mijn vader was een techneut, ook op visgebied. Ik was meer van de praktijk maar heb wel een ’tic’ meegekregen als het om materiaal gaat. Bouwde vroeger mijn eigen hengels, waarbij de ogenverdeling zeer secuur, tot op de millimeter, werd opgebracht!
… en zeker ook met de korst! Zo ben ik met het karpervissen opgegroeid en leerde heel goed observeren.
Welke momenten van destijds zijn je het meest bijgebleven?
Teveel om hier allemaal te beschrijven. Een week logeren in het draaibare schuurtje bij mijn oma en oma was onvergetelijk. Een hele week alleen maar met vissen bezig zijn, dromen over monsterlijk grote snoeken, bakken van ruisvoorns en platten zo groot dat ze niet in de wasteil pasten… karper zat er toen nog niet! Of die keer dat ik ‘stiekem’ op de kweekvijver in het bos zat te vissen met mijn bamboehengel en het toen niet kon laten om een dik stuk brood voor de bek van een enorme karper met blauwgrijze rug te leggen.
Vanaf mijn 16e levensjaar stond het vissen 2 decennia lang voornamelijk in het teken van het vissen op karper.
De karper (voor mijn gevoel 40 pond zwaar) had niet eens door dat ik hem haakte, zwom onverminderd door totdat het onvermijdelijke gebeurde. Beteuterd en vol ontzag keek in naar het gebroken lijntje…
Het speerpunt lag vroeger veel meer op het vangen van karper dan nu? Waarom is daar verandering in gekomen?
Denk voornamelijk dat dat door de aard van het beestje komt, altijd op zoek naar een nieuwe uitdaging, het idee dat er om de hoek nog wat mooiers te halen valt, de lust tot reizen, avonturieren. Dat kon ik heel lang invullen met de visserij op karper, ook in het buitenland maar meer en meer was er de drang naar nieuwe vissoorten, nieuwe visgronden, andere visserijen. Als ik het idee heb dat ik wel een beetje doorheb hoe het spelletje gespeeld moet worden, wil ik weer wat nieuws.
De drang tot avontuur, tot pionieren werd lang gestild door karpertrips naar Frankrijk – Lac de Vouglans, eind jaren ’80.
Je bent in het verleden wereldkampioen meervalvissen geweest. Was de jacht op deze titel een bewuste keus?
Klinkt alsof het al tijden geleden is maar dat was voor het eerst in 2011 en het jaar erop in 2012 voor de tweede keer op rij. Overigens geen officieus wereldkampioenschap meervalvissen maar het had die status wel, net als de WCC voor de karpervisserij. Was zeker geen bewuste keuze om mee te doen! De meervalvisserij op de Ebro met pellets was iets wat ik nog nooit had gedaan. Ik was gewend aan aasvissen, boeiensystemen, kwakhout etc. Ik zou aanvankelijk als journalist daarheen gaan om het evenement te verslaan.
De laatste dag van de World Catfish Classic 2011 sloegen we hard toe – van zero to hero; ‘wereldkampioen’ meervalvissen!
Toen de teammaat van Ron Beugelink (van www.thecompleatebroangler.com ) plotseling verstek moest laten gaan kwam de vraag of ik zijn plaats in wilde nemen. “Waarom niet”, dacht ik; een mooie gelegenheid om het evenement van inside mee te maken. Van het een kwam het ander. Al snel bleek dat we samen met teamrunner Lee Carpenter, een geolied team vormden dat zeer hard wilde werken voor de vis. Dat betaalde zich de laatste dag uit – na twee visloze dagen sloegen we op de derde en laatste wedstrijddag onverwacht hard toe. From zero to hero!
Het jaar erop prolongeerden we de titel met overmacht.
Het jaar erop waren natuurlijk alle ogen op ons gericht. Dat zou zo blijven want vanaf dag 1 gingen we aan de leiding, bouwden die op dag 2 uit en de derde dag kwam de overwinning niet meer in gevaar. Helaas werd de 3e editie afgelopen jaar afgeblazen – geen kans dus om onze wereldtitel te verdedigen of misschien voor de derde keer op rij te winnen!
Vis je tegenwoordig op alles wat maar in het water zwemt, of richt je jezelf bepaalde periode op een bepaalde specialisme?
Dat is de handicap, het dilemma van elke specimen hunter die zich richt op meerdere vissoorten, meerdere soorten visserijen! Ik word er soms wel een beetje gek van, zeker in het voorjaar. Dan wil ik struinen op karper, graskarper maar dan is het ook een hele mooie, zo niet de beste tijd, voor grote zeelten en brasems. Begin juni is ook altijd weer een crime – dan komt er ook nog snoek en roofblei bij!
Keuzes maken elke keer weer; wordt het struinen op graskarper…
Soms verlang ik wel weer eens naar de tijd dat ik vrijwel alleen op karper viste, had toen veel minder het gevoel dat ik van alles miste, dat ik geen tijd genoeg had. Nu heb ik dat voortdurend! Maar ja, je kunt wel alles willen, alles doen is onmogelijk!
… of toch roofblei?
Geeft een vangst van bijvoorbeeld een enorme Amazonemeerval, een super agressieve peacockbass of een beresterke giant trevally van het zoute, je net zoveel voldoening als een grote karper?
In feite wel. Het is meestal niet de vis of de grootte daarvan die de meeste voldoening geeft maar de weg naar de vangst toe. Hoeveel moeite heb je daarvoor moeten doen, hoeveel heb je daar voor moeten afzien, voor moeten laten… dat geldt voor elke visserij, voor elke vis hoe groot of klein ook. Ik kan gelukkig heel goed mijn vangsten relativeren, daardoor vis ik nog altijd met veel plezier in Nederland, of het nu op karper, graskarper of zeelt is, groot of iets minder groot.
De weg er naar toe, de moeite die je er voor moet doen is bepalend, niet de grote van de vis!
Je bent eindredacteur voor het karpermagazine ‘Karper’. Hoe is dat tot stand gekomen?
Eigenlijk puur bij toeval. Vipmedia, de uitgever van o.a. Sportvissersmagazine Beet, wilde zo’n 15 jaar geleden een specialistisch karpermagazine gaan maken en Pierre Bronsgeest, de hoofredacteur van Beet, benaderde mij of ik zin en tijd had om de inhoud, de auteurs, de artikelen te coördineren/aan te leveren. Dat eerste 0-nummer was meteen een groot succes en van het een kwam het ander. Inmiddels zijn we bij nummer 83 aanbelandt en still going strong met een schare aan trouwe lezers. Ik maak het magazine nog steeds met heel veel plezier, ondanks dat ik mezelf geen ‘hardcore’ karpervisser meer kan noemen– maar het boeit me nog steeds!
Specimen hunting op andere vissoorten als brasem en zeelt slokte meer en meer tijd op!
Waar zit de kracht om telkens te zorgen voor een goed magazine?
Op de eerste plaats de inhoud, de kwaliteit van de artikelen en de fotografie, dat is en blijft allesbepalend! Daarnaast de juiste balans tussen beleving, diepgang, details, techniek, tactiek etc. Dat is elk magazine weer een opgave. En ook het aanboren van nieuw (jong) talent, onbekende, of minder bekende gezichten. Die hebben dan wel vaak een duwtje in de rug en positieve kritiek nodig. Dat vergt de nodige aandacht, het nodige (extra) werk, maar dat houdt het leuk en uitdagend, nog steeds!
Vrijwel niemand wist toen nog van het bestaan van deze Spaanse monsterbarbelen af – graag zou ik er nog eentje vangen die richting 20 kg of zelfs 25 gaat! Dromen moet je blijven doen…
Is het makkelijk om je telkens te motiveren, ook al werk je aan een artikel waar je totaal niets mee hebt?
Dat heb ik vrijwel nooit moet ik eerlijk zeggen, of ik publiceer zo’n artikel dan niet. Iedereen beleeft zijn visserij heel persoonlijk en dat maakt het ook zo mooi. Ik heb dan ook een ‘hekel’ aan artikelen die niet vanuit de ik-persoon zijn geschreven. Vissen is geen wetenschap, er bestaat geen blauwdruk voor, geen complete handleiding en maar goed ook!
Hoe kijk jij tegen de commercie anno 2013?
Die drukt tegenwoordig zijn stempel behoorlijk op de visserij, en zeker op de karpervisserij. Karpervissen is big business binnen de sportvisserij en elk bedrijf wil daarvan een graantje meepikken. De taart is groot maar er zijn ook heel veel (mee)eters. Wil je een grote hap bemachtigen dan moet je of groot/machtig zijn of je heel duidelijk profileren, zichtbaar zijn. Dat kan tegenwoordig op heel veel manieren, via heel veel diverse media. Maar wie het hardst om aandacht vraagt is niet meteen de beste, heeft niet meteen de beste spullen of het beste aas…
Het vissen op karper blijf ik doen, liefst struinend – mijn grootste karper in Nederland ving ik 2 jaar geleden op de korst! Een brute schub van 19 kg, zomaar uit de polder.
Momenteel werk jij samen met Wesley Smits aan een reeks ‘Oude rotten’. Tot deze groep behoor je natuurlijk zelf ook. Wat voor gevoel komt er naar boven wanneer je die verhalen leest?
Heel veel herkenbare, nostalgische gevoelens. Ik ben ook een oude rot die de beginperiode van de moderne karpervisserij van heel dichtbij heeft meegemaakt en kijk net als die andere oude rotten met een beetje weemoed terug naar die spannende, enerverende tijd toen de karpervisserij toch wel meer mystiek met zich meedroeg dan tegenwoordig. Dat valt moeilijk te ontkennen.
Ga je ooit nog een nieuwe dvd of boek uitbrengen?
Dit is een vraag die me de laatste tijd weer veel gesteld wordt. Ik heb in al die jaren heel wat gepubliceerd in tientallen magazines in binnen- en buitenland, prachtige avonturen beleefd, veel gereisd, bij vlagen zeer fanatiek gevist op allerlei vissoorten… misschien wordt het wel tijd voor een boek. Materiaal genoeg, ook wat nog nooit gepubliceerd is! Wie wat bewaard die heeft wat.
Piraiba of lau lau meerval uit Suriname; blijven schitterende vissen!
Geluk hoort erbij – een van mijn mooiste vangsten, een droomvis; een Himalaya mahseer van 22 kg+.
Komt er in de toekomst nog een tijd waarin je weer 100% voor karpervissen gaat?
Dat lijkt mij heel sterk. Ik zal altijd van tijd tot tijd op karper blijven vissen, maar er is teveel wat aan mij trekt, wat mij blijft uitdagen. Dagenlang in een tentje bivakkeren, wachten op die ene aanbeet kan ik niet zo goed meer, ben meer een actieve visser geworden, tenzij ik in een hangmat in de jungle lig!
Mijn ideale jungle bivvy!
Hoe kijk jij tegen de toekomst van het karpervissen?
Nog steeds positief omdat ik om me heen zie hoeveel mensen daar plezier aan beleven. Niet alleen aan het vangen van een grote karper, maar van het hele plaatje. Wat dat betreft is de huidige generatie karpervisser net zo fanatiek, net zo gedreven met hun hobby bezig als de oude garde vroeger. Natuurlijk is er veel veranderd, is de beleving misschien ook anders, maar ik denk niet minder! En gelukkig hebben we hier in Nederland (en België) heel veel water met heel veel karper, groot en klein en kun je nog steeds je eigen ding doen als je er een beetje moeite voor doet.
Zijn er na al die jaren nog specifieke doelen te behalen?
Doelen, targets… woorden die niet meer zo bij mij passen vind ik. Ik wil nog (heel) graag bepaalde dingen doen, nu het nog kan. Reizen maken, op bepaalde vissoorten vissen, bepaalde visserijen doen. Maar niet meer zoiets als gericht jagen op een 40 kg karper of een 100 kg nijlbaars of een nog grotere piraiba meerval. De plek en met wie ik vis zijn belangrijker geworden. Maar ik blijf zolang ik vis natuurlijk wel dromen! Dromen van een 130 cm+ snoek, een 10 kg peacockbass, een Iberische ‘kamikaze’ barbeel van 20 kg of een nog grotere Himalaya mahseer – beide verre familieleden van de karper!
Actief vissen; poppervisserij op beresterke GT’s – verslavend!
Is er nog iets wat je de lezers zou willen meegeven?
Vissen is en blijft een hobby (ook nog steeds voor mij!), laat iedereen in zijn waarde, respecteer andere vissers en de natuur. Vis voor jezelf en zorg dat de beleving voorop blijft staan. Dan hou je het héél lang vol en blijft het een prachtige invulling van je vrije tijd.
Arnout Terlouw – vragen: Wesley Smits
