KWO Whatsapp met Bas B DEEL 1

Een ‘bekende’ naam van een aantal jaar geleden. Bas B. was fanatiek karpervisser en is nu vooral (natuur) fotograaf!

Jaren geleden zaten Bas B. en Michiel Pilaar een aantal keer samen aan de waterkant. Zowel in Frankrijk als in Nederland werden de karpers het leven zuur gemaakt. Michiel ging ‘volgas’ door met het karpervissen maar Bas koos zijn eigen weg. Nu maakt hij de mooiste foto’s op verschillende continenten. In deze KWO Whatsapp voelen we hem aan de tand over zijn huidige leven en zijn verleden als karpervisser.

• Naam: Bas B.
• Geboortedatum: 17-11-1969
• Woonplaats: Voorburg
• Beroep: Fotograaf
• Partner: Nancy
• Website: www.fotosloep.nl  &  www.naturereflections.nl
• Andere hobby’s:  Motorrijden

Bas, we horen al een tijdje niets meer van je in de ‘karper branche’, waarom ben je hiermee gestopt?

Vissen doe ik nu al 5 jaar niet meer. Maar nog steeds zit ik even vaak aan de waterkant als ik toen ik nog fanatiek op karper viste. Als ik nu aan de waterkant zit, ben ik meestal een stuk beter gecamoufleerd dan de gemiddelde karpervisser. De natuurfotografie eist de laatste jaren al mijn aandacht op. Hoe dat zo is gekomen, komt bij de volgende vragen uitgebreid aan bod.

Wat was de hoofdreden? Want in 2006 had je nog een erg goed jaar met o.a. een Franse vijftiger.

Je wilt er echt alles van weten hè? Toen ik nog viste kon ik mij niet voorstellen er zo lang mee te stoppen. Die Frankrijktrip was waanzinnig, zéker. Voor mij was het mooiste dat ik die vissen op zicht ving en vervolgens het volgende SMS-je verstuurde naar mijn vismaat: “39 ponder gevangen en een grote”. Dan te bedenken dat ik ooit ‘slechts’ een dertiger wilde vangen. Dat was mijn jeugddroom. Het moest dan wel met een pennetje of op de korst gebeuren. Dat is helaas nooit gelukt.

Met de boilie ging het allemaal toch een stuk gemakkelijker. Ik was daar erg laat mee en had het zo lang mogelijk vooruit geschoven. Dat was een heel groot omslagpunt met heel veel resultaat. Al vrij snel had ik de eerste dertigers en zelfs twee op een middag. Dat was rond 1995 na ruim 15 jaar penvissen. Met 10 jaar vastloodvissen erbij heb ik dus 25 jaar behoorlijk fanatiek op karper gevist. Het werd eigenlijk wel tijd voor een pauze.

De eerste dertigers kwamen al vrij snel de in boot met de vastlood-visserij. Deze is nog met draadontspanner en analoge camera gefotografeerd.

Als zeer visueel ingesteld persoon is het vastlood-vissen niet de beste keuze, maar ook met boilies en vastlood kom je een heel eind met het vissen op zicht. Ik moest dus belletjes zien op mijn stek, anders zat ik het af te sterven achter de statische hengels die daar maar lagen te liggen. Daar zat voor mij de kneep. Op het ondiepe water was ik een beetje uitgevist.
Gelijktijdig begon de natuurfotografie in beeld te komen. Nu ben ik bezig om alles wat ik tijdens het vissen heb gezien in beeld te brengen. Het kan nog wel een paar levens duren voordat dit allemaal is gelukt. Daarbij komen er tijdens het fotograferen telkens nieuwe onderwerpen in beeld, zoals nu de Bevers in de Biesbosch.

Boven alles ben en blijf ik visser en zie de dingen ook als een visser. Dat levert erg leuke beelden op die vanuit een bepaald gevoel en visie worden gemaakt. Inmiddels is dit mijn beroep geworden. Dus jongens en (steeds meer) dames, ook na het karpervissen is er nog leven!

De “koelkast” uit Frankrijk.

Tijdens die sessie maakte je een foto van een bijzondere Zeeuwse vogel en daar kwam DIT topic van op het Carpboard. Dat waren wel mooie tijden hé  🙂  ?

Als je vraagt wat ik mis aan het vissen, dan is dit het. De heerlijke ongein rond het vissen! Ik heb nog nooit een natuurfotograaf een vriend zien “moonen” bij wijze van groet. Dat is allemaal een stuk serieuzer. Daarom houd ik de karpervisserij nog steeds in de gaten en kan hartelijk lachen als er weer eens wat voorbij komt op Facebook bijvoorbeeld. Wat dat betreft zitten we in een mooi tijdperk! We hebben iedereen weer gevonden daar.

Dit kom je in de natuurfotografie niet tegen…

Vervolgens ben je bij het grote publiek bekend geworden dankzij je artikelen in Spiegel Magazine over je grote liefde fotografie. Hoe is dit ontstaan?

Via mijn werk kreeg ik heel erg veel info over digitale fotografie die toen nog een beetje in de kinderschoenen stond. Ik was altijd al veel met fotografie bezig en zodoende had ik aardig wat kennis vergaard om te delen. In eerste instantie deed ik dat op KWO, waarna ik door Spiegelmagazine werd gevraagd wat artikelen voor ze te schrijven. Dat was erg leuk om te doen natuurlijk!

De reacties waren destijds erg positief (het was leerzaam voor veel mensen). Waarom ben je er mee gestopt (na 6 afleveringen geloof ik)?

Alles wat ik toen te vertellen had over de fotografie zat erin. Je moet ook weten dat ik toen helemaal niet zo veel wist als nu en de digitale fotografie tamelijk nieuw was voor iedereen.
Als afsluiter op de fotocolumn wilde ik een serie natuurfoto’s maken die je rond het karpervissen zou kunnen maken. Neem bijvoorbeeld de IJsvogels die we allemaal wel eens op de hengels hebben gehad! Zo 1,2,3 heb je dat niet voor elkaar dus ik toog naar de Oostvaardersplassen om daar op een bekende locatie de IJsvogel te fotograferen.

Inmiddels had ik mezelf een leuke telelens cadeau gedaan voor dit doel. Ik trof daar een bekende natuurfotograaf waar ik leuk mee de praat raakte. Hij had een échte telelens en ik mocht er even doorheen kijken. Man, wat ik toen zag! Dit ding maakte het onzichtbare zichtbaar. Toen was ik verkocht en is het allemaal erg snel gegaan. Gisteren bereikte mij het bericht dat deze natuurfotograaf bij een overval is neergeschoten in Nairobi. Hij is nu blind en verlamd. Het leven heeft toch rare dingen in petto voor ons. Na het zien van wat beelden van die natuurfotograaf wist ik dat ik aardig wat te doen had. Ik zat vanaf die dag in een spagaat tussen de visserij en de fotografie. Dan moet je een keuze gaan maken…

Eerste IJsvogelfoto’s van de Oostvaardersplassen.

Mis je het karpervissen nog wel eens? Of is fotografie veel interessanter?

Nee, alleen ‘het sfeertje’ er omheen soms. De natuurfotografie is een stuk breder voor de visueel ingestelde persoon als ik. Steeds weer komen er als vanzelf nieuwe inzichten en onderwerpen bij.
Natuur is overal aanwezig. Het groeit zelfs tussen de stoeptegels in de stad. Naar karpers moet je echt op zoek. Zoeken maakt soms ongelukkig, vooral als je hebt gekozen voor een water dat je totaal niet ligt, lees; waar niets is te zien omdat het te diep is. Bovendien zit ik nu net zo vaak aan de waterkant als toen ik nog viste en dat is toch waar het om gaat!

Net als bij het vissen: bijt je jezelf vast, dan wordt het steeds beter.

Je website www.naturereflections.nl is een verzameling prachtige fotoreportages. Kunnen we dit zien als je levenswerk of is het slechts een start?

Wat Naturereflections.nl betreft zit ik dichter bij het begin dan bij het eind. Ik hoop dit stadium zo lang mogelijk vol te houden!

Ik zie dat je in Canada bent geweest, was dit je meest bijzondere fotografie avontuur?

Canada was in 2006. Inmiddels zijn we al twee keer terug geweest. Ja, dat heeft ons gegrepen en we zagen er voor het eerst de beren, zowel de bruine (Grizzly) als de zwarte beer, Walvissen, Orka’s, Bald Eagles en noem maar op…

Onze eerste bruine beer. Gespot vanuit zo’n toeristen-zodiac met 15 man erin. We wisten toen al dat we dit eens beter zouden gaan doen!

Vooral de beren hebben onze kijk op het leven voorgoed veranderd. Na de eerste ontmoetingen hebben we ons enorm in het bestaan van deze dieren verdiept. Voor ons staan ze symbool voor de echte wildernissen op aarde en dat zijn er nu eenmaal niet zo veel meer. Dat is op zich een harde confrontatie!

Maar goed, in 2008 zijn we naar Alaska afgereisd om ze eens echt van dichtbij te zien. Bij dit schrijven begin ik spontaan weer te gloeien van deze ervaring. Daar zit je dan in een klein watervliegtuig uit 1968 naast een kerel met een baard van een halve meter, langs een vulkaan op weg naar de beren. Voor de zekerheid hadden we 3 dagen geboekt en we konden alle dagen mee. We zaten letterlijk tussen de zalm-vissende beren, een moederbeer die haar jongen zoogt. Nou ja, hier een paar foto’s. Belangrijkste les is dat de beren helemaal niet zo gevaarlijk zijn als wordt beweerd door sommigen. Het aantal gerichte aanvallen op mensen is te verwaarlozen, zeker als je deze magnifieke dieren een beetje begrijpt. Dat is dan die eindeloze verdieping die de natuurfotografie met zich meebrengt. Door studie en observeren kun je sprekende beelden maken. Het werkt allemaal precies hetzelfde als bij het (karper)vissen! Dat is dan ook dé perfecte voorbereiding geweest voor de natuurfotografie.

In Katmai (Alaska) zaten we letterlijk tussen de zalm-vissende beren!

Volgende week woensdag gaan we verder met deel 2 van deze KWO Whatsapp. We praten dan nog even verder over de vernieuwde kennismaking met de karpervisserij van Bas…