Lieve Gaby – Nooit zal ik jou vergeten!

Het moeten missen van de persoon waar je het meeste vanhoudt geeft een haast ondraaglijkepijn. Helaas weet Rudy Lemmens hier alles van! In dit artikel blikt hij terug op zijn grote liefde Gaby n op het gat datzijn vissersvrouw achterliet toen zij in september plotseling wegviel uit het leven van Rudy.

Vandaag (22 november) is Rudy jarig en om zijn gedachten te verzetten trok hij gisteren naar de waterkant. Vissen was en blijft de uitlaatklep waar Rudy zijn geluk, maar ook zijn troost vindt…

Rudy aan het woord:

Gaby!
Mijn lieve vriendin.
Mijn rots in de branding.
Mijn trots en toeverlaat op elk moment!
Vannaf vandaag hebben wij jou moeten laten gaan.
Pijn en verdriet kunnen niet vertellen wat voor een pijn het doet dat jij er niet meer bent.
Je bent het beste wat mij ooit is overkomen.
Ik hou van jou en zal je nooit vergeten.
R.I.P moppie?

Bovenstaande posting dropte ik 19 september op mijn Facebookpage. Mijn moeilijkste bericht ooit, maar toch hoefde ik niet te zoeken naar woorden. Wat er staat is hoe is het was en hoe het is. Ze was mijn vissersvrouw, mijn grote liefde, de vrouw waar ik mee kon lachen, maar (nog belangrijker) waarmee ik kon huilen. Zij wist ALLES van mij en nu, nu is alles vooral anders!

Good times met mijn grote liefde!

Mijn alles!

Een hartstilstand werd haar fataal en sloeg mij genadeloos onderuit, gebroken, out. “Waarom moest dit haar overkomen?” Ik wist het niet, weet het niet en zal er ook nooit achter komen. Het enige dat ik weet is dat wij samen oudhadden moeten worden, verdomme! Ons huisje was zo goed als klaar, ingerichtvooral zoals zij dat wilde.

Ik wist het niet, weet het niet en zal er ook nooit achter komen.

Want ja, zo zijn vrouwen… Wijkarpervissers kunnen leven in een afgeragde tent met enkel een stretcher… Vrouwen hebben (gelukkig) wat meer smaak en richten zich ook wat meer op comfort. Zo vulden wij elkaar aan en was er een balans. Natuurlijk was er soms ook strijd, maar het mooie van Gaby was dat zij zorgde dat ook ik water bij de wijn kon doen!

Dit was mijnmeid ten voeten uit: niet bang voor een beetje modder 😉

Maar stop, voordat je denkt dat mijn Gaby een luxe-paardje was: reken maar van niet! Samen hebben we menig avontuur in de blubber meegemaakt. Nachten aan de Maas, buitenlandse escapades en dit alles op basis van vertrouwen. Nooit viel er een onvertogen woord als we samen op pad waren. Gaby vertrouwde mij, liet zich meevaren als ik een koers had gekozen.

Gaby heeft door de jaren heen zelf ook een aantal beauty’s weten te strikken. Zoals deze 20+ uit Nederland 🙂

Vaak was die koers gericht op de onderwatervarkens van de rivier de Maas. En het mooie is: zij liet mij. Ze zag dat ik verloren was in mijn passie, maar op een goede manier. Het karpervissen hield me op het rechte pad en met haar aan mijn zijde wist ik dat ik de hele wereld aan kon.

Gaby vertrouwde mij, liet zich meevaren als ik een koers hadgekozen.

De Maas… Nooit zal ik het beu raken om hier mijn lijnen nat te maken.

Herpakken! Tenminste: proberen dan…

Het neerpennen van een positieve tekst op Facebook of in een Whatsapp berichtje naar vrienden is makkelijk. “Het gaat wel, ik vecht door!” Het is in 3 seconden medegedeeld. Maar doe het ook maar eens! Het is lastig om die flow vast te houden als je in een leeg huis staat en er 0,0 geluid is, als er niemand is die een arm om je heen slaat. Als je weet dat de liefde van je leven nooit meer door die achterdeur gewandeld komt…

Verdriet wat zo puur is, wat z het binnenste van je ziel raakt… Weet je, ik lijk misschien wel een stoere boy met een grote bek, maar damn…Dit soort shit maakt me klein, heel klein!

Zo kennen jullie mij waarschijnlijk: met een mooie vis en een smile op m’n bek. Er is (gelukkig) ook een andere Rudy.

Ik heb helaas al vaker met dit bijltje gehakt. Eerder al dierbaren verloren. Ook toen was ik ‘out’, afgebroken bij de enkels. Toch merk ik nu dat ik ook kracht put uit het feit dat ik dit al eens heb moeten doorgaan. Vijf jaar geleden verloor ik mijn broer en raakte ik toch wel een beetje van het rechte pad af. Maar wat wil je? Ik was nog niet uit m’n pubertijd en man, man, wat hield ik van Robin.

Happy days & sweet memories… Helaas heb ik op latere leeftijd mijn broer verloren aan een vreselijke ziekte.

Later ving ik een targetvis, een spiegel die ik jaren achterna had gezeten. Een vis die ik de naam van mijn broer had gegeven. Nog altijd het ultieme moment uit m’n vissersleven.

Wat me nu helpt is dat ik zoveel mogelijk probeer te kijken naar al het positieve in m’n leven. Niet met de bedoeling om Gaby te vergeten, nee: juist omdat ik weet dat zij zou willen dat ik niet in een hoekje zou gaan zitten huilen! Ze zou me een schop onder m’n hol geven en zeggen: “Rudy, je mag verdriet hebben, maar je moet ook door!” Met haar als engel op mijn schouder probeer ik dan ook op te krabbelen.

Nieuw leven in de familie: Jake was (en is) een lichtpuntje in donkere tijden. Eind oktober kwam dit wondertje ter wereld 🙂

Gelukkig hoef ik niet in m’n uppie uit het dal te kruipen. Meer dan ooit heb ik de liefde van mijn naasten ervaren. Na het overlijden van Gaby heb ik zoveel warmte gevoeld. Zowel van bekenden als van mensen die ik enkel maar ‘digitaal’ kende. Dit zorgt ook voor een boost en geeft mij wilskracht om dit te boven te komen. Zeker met Gaby in mijn gedachten en met de focus op de positieve dingen hoop ik er te komen! Tijdens de uitvaart is dit proces ingezet en hieronder staat een kort filmpje wat mij veel kracht geeft als ik er naar kijk!

Engel op mijn schouder

Al snel na het overlijden van mijn Gaby kreeg ik door dat binnen zitten in ons huisje me niet het meest gelukkig maakte. Na het heengaan van m’n broer was de waterkant mijn bedevaartsoort. De plek waar ik tot rust kwam en waar ik mijn gedachten kon resetten. Al vrij snel sleurde ik dan ook de zooi uit de garage om mezelf weer te nestelen op de plek waar ik zo graag ben: op de meest ontoegankelijke plekken aan de Maas.

Ouderwets RAMMEN!

Op routine en ervaring voerde ik wat spots aan en geheel op mijn eigen manier heb ik de afgelopen weken ouderwets kunnen uithalen. Niet dat getallen belangrijk zijn, maar meerdere 20 kilo vissen zagen de afgelopen tijd de binnenkant van mijn net. Zou het komen omdat Gaby mee kijkt? Omdat zij als engeltje op mijn schouder verblijft? Ik hoop het!

Nog een veertiger van de rivier, I love it!

Zoals ieder jaar pak ik een aantal vrije dagen rondom mijn verjaardag (vandaag dus). Deze tijd van het jaar is immers d tijd om nog een dikke bak te vangen voordat Koning Winter zijn ellende over ons uit stort. Koud was het vannacht niet, maar Moeder Natuur liet zich wel gelden: het water steeg ruim een halve meter en dat zorgde voor natte voeten in de tent…

Oeps, met zo’n hoog waterpeil had ik geen rekening gehouden!

Na een nacht zonder actie vreesde ik even voor een blank, maar zoals zo vaak kwam het toch goed! Een ijskoude winterbuffel bezorgde mij aan het einde van de ochtend alsnog een warm gevoel. Happy Birthday to me 🙂

Whoop, whoop! Alsof het zo moest zijn: de mega unit van vanochtend! #HappyBirthday 🙂

Minder tranen, meer glimlachen

Ik wil afsluiten met misschien wel de tofste foto van mij en mijn Gaby. Samen op vakantie, gelukkiger dan ooit met elkaar! Regelmatig spraken we die week uit dat we met elkaar door wilden, samen oudgingen worden. Als ik deze foto zie dan voel ik tranen opkomen, maar tevens het gelukzalige gevoel dat mijn Gaby mij gaf. Ik vertrouw er op dat ik meer en meer zal kunnen focussen op de glimlach die Gaby mij bracht. Met haar als engel op m’n schouder kom ik er wel!

Geluk zoals ik het nooit eerder ervaren had!

Voor nu wil ik nog n ding zeggen en dat is:

Lieve Gaby, nooit zal ik jou vergeten!

Liefs,

Rudy