Mary – Just passin’ time – Mark Hoedemakers
Onze Belgische vriend Mark Hoedemakers beschrijft in deze blog zijn eerste stappen van het kersverse karperseizoen. Daarnaast kan hij het niet nalaten om wat muzikale helden te eren n toont hij het verlangen naar de nummer 1 op zijn ‘wanted list’: Mary!
" Mary! If you wanna, I’ll wave my right. I’ll be on the corner. Just passin’ time."
Ik neurie dit lied van Kings of Leon met regelmaat, sinds ze me vorig jaar gedesillusioneerd achter liet. Zij, Mary van Heylakker. Laatste muze van de reeks. Voor een liefhebber van reeksen, of reeksjes zo u wil, kan dat tellen! Het strijdplan klopte, de strategie werkte. Zelfs de lente waarin het moest gebeuren was prachtig. Zonnig als het moest, nat als het mocht, met lengende dagen die mijn gemoed bespeelden zoals Axl Rose zijn piano in het sublieme ‘Estranged’. Een nummer over depressie en sucidale gedachten, dat me desalniettemin een heerlijke pot vreugde schenkt, telkenmale het uit n of andere luidspreker schalt.
Muziek, nog een levensader naast het karpervissen
Nu ik het toch over sublieme muziek heb: Axl Rose en heel wat van z’n ouwe gabbers uit de meest succesvolle bezetting van Guns ‘n’ Roses hebben eindelijk hun ego’s aan de kant geschoven, hun onoverkomelijke meningsverschillen bijgelegd, om vervolgens een tiendelige Noord-Amerikaanse tour af te trappen. Kwestie van even af te tasten of de hernieuwde huwelijksgeloften stand houden, te checken of Axl nu wl op tijd komt als ze het podium moeten bestijgen. Als het kan liefst zonder kapsones, zal Slash wel meermaals gedacht hebben.
Maar kom, dit gezegd zijnde kan ik er aan toevoegen dat deze beslissing me meer dan bovengemiddeld bevalt. Ik ben dan ook een fan, zoals dat heet, van het Guns ‘n’ Roses uit de periode ’87-’93. Bovendien is melancholie me niet vreemd, heb ik een broertje dood aan vernieuwing als die vernieuwing betekent dat er aan kwaliteit wordt ingeboet – in de karperwereld hebben we daar wel meer last van, maar dat geheel terzijde – en had ik acuut nood aan goed nieuws na het gedwongen pensioen van Bryan Johnson als frontman van AC/DC. Je leest ’t goed. AC/DC is naast de onvermijdelijke Angus Young in mijn beleving ook Bryan Johnson. Bon Scott, da’s voor mijn tijd, tot spijt van wie ’t benijdt. Ik zal er zeker zijn, op maandag 16 mei, om naar Bryan’s vervanger te luisteren. Hem te taxeren op kwaliteit en me meteen maar ‘ns flink te laten overdonderen door de rock ‘n’ roll trein die AC/DC altijd wel is, ook al spelen ze puur op routine en met een vreemde eend in de bijt als zanger.
’t Kan trouwens tellen als afsluiter van een 90 uur durende sessie met Luc, die op die maandagmorgen zal worden afgerond. Naast het debatteren over de wereld zoals ie is, het schermen met kleine feitjes en grote waarheden en het kraken van een door hem zelf gekozen fles rode wijn, zullen wij ons dat lange weekend bezondigen aan het vangen van karpers. Groot en klein, ik gun ‘m ze allemaal. Behalve Mary.
Mary
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het gevoel heb dat de tijd te genadeloos tikt in haar geval. En dus ook in mijn geval. Ze is al een dame van respectabele leeftijd, en ik wil haar liefst zo snel mogelijk in m’n handen houden, nadat ik haar vege lijf over de netrand heb gedirigeerd. Iets wat ik vorig jaar in mei of juni al had moeten doen, verdorie. Sorry, Luc, aan sommige tendenzen geef ik niet toe en je vergeeft me vast wel deze flard egosme. In de jaren stilletjes was er nog plaats voor egostische karperaars, zonder dat het tot t veel frictie leidde.
Eentje van de most wanted list van dit jaar: Mary. Hier in (goede) handen van Tom Klussendorf.
Ja, ik was ?on a roll? in het voorjaar van 2015, tot zij me op snelheid pakte. Onze agenda’s liepen niet gelijk. De eerste fish-in van juni vond ze de tijd rijp en zwom ze op de juiste plek, gedreven door de juiste instincten. Alleen zat ik daar 2 dagen eerder voor het laatst, on the corner, just passing time. Het mocht niet zijn. Gelukkig smaakt uitgesteld verlangen even zoet, misschien zelfs zoeter. In die context mag het dan ook duidelijk zijn dat, naast het vangen van Mary, ik tevens reikhalzend uitkijk naar dat lang verwachte optreden van Guns ‘n’ Roses. Ergens in het najaar, hopelijk in de buurt. We zien wel, in de eerste plaats of versie 2.0 stand houdt. Of de jaren van verstand de alliantie sterk genoeg houden.
Er zijn meer iconische karpers die de naam ‘Mary’ dragen, zoals deze Duitse, helaas reeds overleden, topvis.
Doelen voor dit jaar
Tot die tijd zal ik vissen, mijne heren, en de occasionele dame die zich langs oevers met verre einders waagt. Ook de karpervisserij wordt namelijk stukje bij beetje meer een unisex gebeuren. Juich ik toe! Naast een dosis oestrogeen kan ons micro-maatschappijtje gerust een injectie gezond vrouwelijk verstand gebruiken. Worden we (hopelijk) beter van met z’n allen. De te richten pijlen wijzen naar drie strijdperken, zijnde een zandwinningsplas op een goeie 130 kilometer van het thuisfront, een kleine grindkuil met heel wat jong stockiegeweld en Heylakker, al waar ik telkens bij het binnenrijden van het domein het reeds vermelde chanson van de Kings ten berde zal brengen.
De Heylakker, sinds jaar en dag mijn thuiswater.
Het Is lang geleden dat ik mijn beschikbare vistijd zo wil opsplitsen. Het is in feite nooit m’n ding geweest om ter zelfde tijd meerdere waters afwisselend te bevissen, maar dit keer zit er niets anders op. In april en mei, persoonlijke favorieten onder de maanden, worden de haken weer als van ouds 3 maal per week natgemaakt. Jammer genoeg kan ik, sinds ik een steeds trotser wordende papa ben, die sessies niet meer plannen naargelang de luchtdruk haar staart roert, maar ben ik afhankelijk van vooraf gemaakte afspraken. Niet meer dan normaal ook en ik besef voor de volle 100 % dat ik een wederhelft uit de 1000 heb!
Dit kleine mensje maakt dat mijn (vrije) tijd tegenwoordig ng beter ingedeeld moet worden.
Bovendien moet ook de vrije vrijdagvoormiddag optimaal benut worden, of het nu slechte condities zijn of niet. Het zal erop neer komen dat de factor geluk een grotere rol zal spelen in mijn visserij dan ze dat vroeger deed. We zien wel wat ’t geeft.
Heylakker
Wat Heylakker betreft beschouw ik de kansen alvast in mijn voordeel. ‘k ben er eigenlijk altijd succesvol geweest en ken de plas ondertussen op mijn duimpje. November en december 2013, april, mei, september tot en met november van het daaropvolgende jaar en tenslotte een 5 weken durende blitzkrieg in 2015, volstonden om zowat elke topper die het water nog herbergt op de kant te krijgen. Op eentje na, zoals jullie al weten.
Een kaart hebben op een syndicaat als Heylakker betekent dat je soms ook de handen uit de mouwen moet steken.
Als je dit samen met vrienden kunt doen is dat verre van een straf. Sterker nog: het geeft een fantastisch gevoel.
De start was als vanouds veelbelovend. Ik had eigenlijk mijn zinnen gezet op de stek die Theo het Oostblok heeft gedoopt. Peter Nys had zich geposteerd op de stek aan het uiteinde van de landtong, en viste viste de hier toegestane 3 hengels slim naar evenveel verschillende plekjes, om zo hopelijk minstens 1 van de kansen te verzilveren. 3 hengels op 3 verschillende plekjes, het klinkt wellicht een beetje infantiel om dit aan te halen, maar dat is het in dit geval zeker niet. Peter’s stekkeuze liet immers toe om zowel op het grote, open water als in het kleine kommetje te vissen. En laat ons de doorgang van het ene naar het andere water vooral niet vergeten. Hoewel het kleine kommetje ook meerdere hectaren telt, beschouw ik het eigenlijk als een geval apart. Samen met de grote ondieptes achter het Oostblok en de luwte in de buurt van de Beverburcht warmt dit gedeelte van het water het snelst op in het voorjaar. In tegenstelling tot de grote slok water heeft de wind hier niet altijd vrij spel, en dat resulteerde die sessie in een merkbaar verschil in temperatuur van het oppervlaktewater.
Een najaarsbak van de Heylakker.
Bovendien wist Peter me te vertellen dat hij eerder die dag een klein karpertje had zien zwemmen in het verre uiteinde van de kom. Genoeg aanknopingspunten om het Oostblok links te laten liggen en voluit voor de kleine kom te gaan. De 2 chodmontages lagen al snel te water en de derde hengel werd voorzien van een liggend aasje: een in aminol gesoakt FU5-balletje. Als je boiliesamenstellingen met voetbal zou vergelijken, dan speel je met Watersportcentrale’s FU5 niets minder dan Champions League. Ik geef het maar even mee!
“Ik ben er vrij zeker van dat er actie komt,” prevelde ik onder het genot van een frisse pint tegen Jeffrey en Ruud, die aan de vooravond van een werkdag al arriveerden en op de kantinestek zouden uitpakken. Het bleken profetische woorden, want ’s morgens, toen iedereen al paraat stond om de werkzaamheden aan te vatten en ik (letterlijk) op kousenvoeten een extra kwartiertje stal, graaide ik na n enkel piepje van de beetmelder gezwind de meest rechtse hengel van de steunen. It’s good to be back in the game! Een tiental minuutjes later zette ik terug voet aan wal, met in mijn net een flukse spiegel van iets meer dan 9 kilogram.
We zijn vertrokken!
Een prachtige start van het weekend, met een karper die al enkele jaren een ontmoeting met een visser wist te vermijden. Schitterend toch, als je zulke vissen mag vangen die slechts bij uitzondering de oever bezoeken of die jaren van de radar verdwijnen, om vervolgens voor een echte verrassing te zorgen. Dat maakt het nt dat tikkeltje mooier en bijzonder!
Mc Donalds
Ik was er vrijwel zeker van dat, als ik enkele uren langer had kunnen vissen, er meer in zat. De plicht riep helaas, en de hengels verdwenen terug in de sleeves. Het voormiddagje werken werd – zo kan ik jullie nog meegeven – een gebakkelei van jewelste. Jeffrey en ondergetekende passeerden tijdens onze zoektocht naar graszaad dat we uiteindelijk in de Aldi voor een schijntje op de kop konden tikken, langs de Mc Donalds.
Zo geschiedde het dat we omstreeks 10:30 de Mc Drive binnen reden, wat dit winkeluitje met ruim een kwartier verlengde. Helaas rook Ruud nadien onraad, en vond hij met een halflege drinkbeker en een half verfrommeld kasticket genoeg bewijslast om ons publiekelijk terecht te stellen. Het zat diep bij onze werkmakkers, dat voelde je. De sneren volgend elkaar op in een hels tempo en hoeveel zweet we ook lieten, het mocht niet baten. Mijn Mc Angus en Jeff’s broodje kroket hadden wonden geslagen die niet snel helen zouden. Het water bleef diep die dag. Veel te diep.
Het voorjaar dendert voort
De twee volgende sessies, een kort nachtje Heylakker en een 15-uurse belegering van de zandwinningsplas in Oost-Vlaanderen, draaiden uit op een blank. Mijn straf voor het gepleegde werkverlet. Op Heylakker draaiden de chods maar liefst 6 grote zeelten horendol, op de andere plas draaiden ze niet.
Zeelten… Mooie beesten, maar na 3-4 stuks per nacht iets minder gewenst 😉
Bij het ontwaken na een veel te rustige nacht was ik er al klaar mee, met die chods. Hier ligt de sleutel tot succes elders. Een smsje van Alijn bevestigde wat ik al dacht: “Geen chods hier, werkt er amper!” ’t Staat bij deze genoteerd. Elke nieuwe horizon vereist een periode van zoeken en aftasten. De puzzelstukken zullen weldra op de juiste plaats vallen. Daar ben ik zeker van!
