Met de vlam in de tent – Roderick Langeveld
In dit artikel vertelt Roderick over zijn eerste Franse trip van 2014. Een ‘verlichtend’ verhaal over afzien, doorzetten, hoog gebouwde schubkarpers, weer-apps én zijn liefde voor goede, warme koffie..!
Roderick en koffie, het hoort bij elkaar!
Net zoals vele andere vissers hou ik de temperaturen in dit bizarre voorjaar nauwlettend in de gaten. Vooral Frankrijk heeft altijd mijn volle aandacht. De zes verschillende ‘weer-Apps’ op mijn telefoon staan rood gloeiend en verschaffen me doorgaans een redelijk duidelijk beeld van wat er gebeurd op mijn favoriete voorjaars wateren. Ik wil zo graag uit de startblokken voor die eerste korte buitenland sessie, dat ik alvast begin te overwerken in februari om credit op te bouwen.
Paranoia
Bij een weerbeeld van een week lang rond de achttien graden ontstaat er een ongelooflijke onrust in me kop. Ik zie één van de ondiepe reservaten dan al liggen in dat waterige zonnetje en fantaseer over hoge schubs die liggen te ‘snoozen’ in het voorzichtig opwarmende water. Het feit dat de nacht temperaturen eigenlijk nog veel te laag zijn wordt uiteraard weggewuifd door het enthousiasme dat me elk jaar weer aanzet tot onmogelijke ondernemingen. Ondernemingen die doorgaans niet altijd verstandig zijn, maar deze ondernemingen zijn te verslavend om er weerstand aan te bieden.
Fuck it, let’s go
Vijf dagen volle zon en negentien graden achtereen op bijna zevenhonderd kilometer van me vandaag. Ik weet waar ik moet zijn en moet absoluut weg. Het kan nu zeker gebeuren en alles moet maar even wijken. Betreft werk kan het eigenlijk niet, maar wie mist me in godsnaam voor drie nachten..? Dat drie nachten misschien genoeg zijn voor zon volle hoog gebouwde power schub weet ik uit eerdere ervaringen.
Deze schub was de volle buit in een eerdere korte sessie.
Ik prop een week werk in drie dagen en organiseer ondertussen mijn spullen voor een snelle mobiele sessie. Kilo’s hennep wordt gekookt en licht verteerbare boilies afgedraaid. Smoezen worden verzonnen om onder standaard weekend verplichtingen uit te komen en na een hectische werkdag draai ik om vijf uur mijn contactsleutel om en verdwijn als de grote Houdini.
Nachtwerk aan de winkel
De zes uur durende autorit verloopt vlekkeloos en licht vermoeid arriveer ik in het stadje dat het dichtst bij dit bizarre water ligt. Hier begint deel twee van de rit en vol goeie moed laad ik mijn ouwe brommertje en fietskar uit. Deze zijn al snel gevuld en nog voor middernacht baan ik me al brommend een weg over het dicht begroeide modder pad.
Hoppa, alles op de kar en gas met die zooi.
Dat de weer-apps minder betrouwbaar zijn als ik dacht komt al snel tot uiting. Door de enorme blubber plassen verlies ik meerdere keren de controle over het stuur en glij ik tot twee keer toe genadeloos onderuit. Gelukkig blijft mijn fietskar beide keren overeind en blijft het bij een degelijk modder bad. Na twintig minuten bereik ik dan eindelijk de beoogde stek. Snel koppel ik de kar af en ruim deze leeg op mijn onthaak mat. De spullen worden voor even achtergelaten zodat ik met een lege kar weer terug kan keren naar mijn bus voor mijn boot en het voer. Ook deze rit vereist enige concentratie, maar zonder kleer scheuren ben ik iets sneller als rit één terug op mijn ver van de bewoonde wereld liggende stekkie.
Doorgaan, het gaat gebeuren!
Hoewel de temperatuur maar een paar graden boven het vriespunt ligt zweet ik als een buffel. Ik voel nu aan alle kanten vermoeidheid opborrelen, maar moet nog even door. Als ik zo in het donker bezig ben wordt ik geregeld overvallen door gedachtes die mezelf voor gek verklaren. Toch verdwijnen die ook weer net zo snel als dat ze opkomen.
Arrivée dans le stek!
Mijn kleine tentje wordt rap opgezet en mijn spullen gaan erin. Vervolgens snel ik het water op voor een gecontroleerd hennep voer festijn. Dan mogen eindelijk die hengels uit het foedraal en op de steunen. Ik voel dat ze elkaar toch gemist hebben na een misschien wel te korte winter. Omdat ik weet waar ik moet zijn is het uitvaren een koud kunstje. Toch moet dit om bepaalde niet nader te noemen redenen in de absolute donkerte gebeuren en met minimaal licht leg ik de lijnen secuur op hun plek. Als de laatste hengel in ligt, zak ik zowat door mijn hoeven en voel ik me lichamelijk als een musje dat overreden is door een tankwagen. Geestelijk daarentegen voel ik me als een kind in een speelgoed winkel (en dan niet mijn eigen speelgoed winkel). Ik heb zo verschrikkelijk uitgekeken naar dit moment dat alles van me afvalt. Werkstress, onrust en sociale beslommeringen worden voor de aankomende twee dagen verbannen uit mijn brein. Dan om 5.00 uur gaat het licht uit, en zak ik verschrikkelijk tevreden weg in een diepe comaslaap.
Bij het slapen gaan vallen er een aantal regendruppels uit de hemel. Vreemd want de weer-apps hadden dit niet opgegeven!
Beet!
Een signaal uit mijn sounderbox doet me opschikken van mijn kussen. Ik ben volledig de draad kwijt en heb de eerste tien seconde geen flauw benul waar ik uithang. Werd er zojuist écht gedanst door blonde schepsels? Als ik het condens op mijn tentdoek voel weet ik dat het een droom was.
Wederom een piepend signaal naast mijn oor. Langzaam kom ik tot leven en graai met mijn rechterhand onder mijn stretcher op zoek naar mijn laarzen. Als ik ze gevonden heb schiet ik ze aan en kom ik als een opa met rugklachten op gang. Na het open ritsen van mijn tentdoek wordt ik overvallen door het licht “hoe laat leven we in godsnaam” mompel ik in me zelf. Ik krijg geen tijd om op mijn telefoon te kijken want traag achtereenvolgende piepen uit mijn sounderbox zetten me in beweging. Terwijl ik door het riet bagger wrijf ik de slaap uit mijn ogen. De slip onder de hengel tikt lichtjes en voor ik het zelf goed en wel in de gaten heb sta ik te drillen. Al snel heb ik door dat het een knol betreft, maar dat mag de pret niet drukken. Omgeven door riet en water en een ongelooflijke rust, geniet ik intens van dit moment. Een ratelende molenspoel in de nog frisse ochtend is een uiterst fijn gegeven.
De Franse eerste vis van het jaar, altijd lekker ongeacht het gewicht!
De vis wordt zonder problemen genet en de toon van aankomende dagen is gezet. Na een paar snelle kiekjes mag ze terug en ben ik erg in mijn nopjes. Het feit dat er binnen enkele uren al een vis op de kant komt is op deze plek een super goed teken. Zonder het uit te spreken zijn de verwachtingen plots uitermate hoog. Met nog twee nachten genieten voor de boeg kan er toch bijna niks mis gaan. Dit belooft een sterk begin van het jaar te worden. Mijn telefoon geeft tien uur aan en ik nestel me snel terug in mijn troon. De kleine vier uur slaap van zoeven waren duidelijk niet genoeg, tijd voor koffie.
Koffie, ik hou er van!
Koffie is voor mij persoonlijk het zwarte goud. Vooral goede koffie is toch wel de benzine in mijn vissers bestaan. Ik heb liever te weinig boilies bij me en te veel koffie als andersom. Als ik mijn koffie vergeet, ben ik in staat hier uren voor terug te rijden. Het is iets wat ik de hele dag door kan drinken en me daarom dan ook de hele dag bezighoud. Zo ook op deze fantastische ochtend. Secuur bereid ik op mijn speciale wijze de koffie percolator voor. Afgemeten schep ik het Afrikaanse geluk in de metalen filter. Van alleen de geur wordt ik al gelukkig. Vervolgens vul ik met uiterste precisie het water reservoir. Te veel water brengt ongeluk, te weinig water zorgt voor een droge bek.
Ik tover mijn miniatuur butagas pitje tevoorschijn en plaats de percolator hier op. Door speciale training die ik door de jaren heen heb opgebouwd, kan ik al deze handelingen liggend op mijn stretcher uit voeren. Voorzichtig draai ik net buiten mijn tent het gas open en hou mijn aansteker erbij en het pitje komt tot leven.
Met de vlam in de tent
Als ik op zoek ga naar suiker aan de andere kant van mijn bedchair hoor ik plots een ernstig gesis. Ik draai mijn hoofd om en schik van een enorme steekvlam uit het pitje. Dan ineens uit het niets een enorme plof en alles geeft licht. “What the fuck!!!! ” Ik kijk om me heen en zie overal vlammen. De rechterkant van mijn jas staat in de fik en als een bezetene spring ik uit de tent en geef het gaspitje een trap. Die beland twintig meter verder als een raket op een akker. Direct trek ik mijn jas uit en begin er op te trappen. Het kwaad is echter al geschied.
Door de vloeibare zooi uit het gaspitje staat alles te branden en dikke rookwolken vullen het Aqua doek. Het elastiek van mijn stretcher knapt en mijn slaapzak valt brandend op het grondzeil. Als een bezetene begin ik te stampen op alles wat fikt. Dit heeft echter totaal geen zin en ik bedenk ineens dat mijn Apple laptop en camera aan de achterzijde ligt. Snel ren ik om de tent heen en trek de haringen los. Gebukt zoek ik naar mijn tas die ik gelukkig snel vind. Dan haast ik me door het riet naar het water en grijp in mijn vogelvlucht een emmer mee. Deze vul ik en ren terug.
Damn!
Aan een niet brandend gedeelte trek ik mijn bedchair naar buiten en blus de vlammen daarop met water. De tent en grondzeil blus ik af met een anderhalf liter pak Barleduc. Verslagen zak ik door mijn knieën en controleer mezelf nog maar eens op na smeulende kleding stukken. Starend naar mijn afgebrande onderkomen besef ik niet zo goed wat er zojuist heeft plaatsgevonden. De sessie is na vier uur officieel gestaakt. Mijn tent is onbewoonbaar verklaard en mijn troon is verwoest.
Chaos VHV!
Ik voel de vermoeidheid nu diep in mijn benen. Serieus naar de klote ben ik. Tot overmaat van ramp begint het te geregen en geloof het of niet, één van mijn hengels komt tot leven. Zonder haast loop ik er heen en nog voor ik aankom stopt de aanbeet. Ik besluit hem niet op te pakken, wat me vertelt dat ik diep geknakt ben. Zoveel geluk binnen één minuut naar de klote.
Iemand interesse in een tacklebox? Mail me op roderick@secondlove.nl
De complete weg terug naar huis was een Hel. Demonstratief gooi ik al mijn weer Apps van mijn telefoon. Tijdens het opruimen ben ik doordrenkt met regen in plaats van 19 graden met zon. Meerdere keren struikelde ik over mijn zware oogleden en tijdens de zes uur durende terug rit moet ik me vasthouden aan de vangrail om in de juiste autobaan te blijven.
Back home
Balend als een stekker stap ik thuis over de drempel. Mijn vrouwke zegt dat ze blij is dat ik ongedeerd ben. “Ik ook schat” zeg ik. Dat mijn spullen verbrand zijn is natuurlijk best wel zonde. Toch zal ik hier geen minuut van wakker liggen. Het feit alleen dat die schubs nu ongestoord mijn hennep op kunnen peuzelen en ik mijn kostbare tijd heb verspild zit me meer dan dwars. Mijn wraak zal zoet zijn!
