Momenten op de Bow – Peter Vlasveld
In mei 2014 trok Peter Vlasveld een weekje naar Rainbow Lake. De afgelopen winter heeft hij hard gewerkt om de videobeelden om te smelten tot een (heerlijk) filmpje en dito blog. Een mooie impressie van een toffe vistrip!
The Bow, oftewel Rainbow Lake a.k.a Lac du Curton. Ik was er vorig jaar Mei, samen met Marcel Ulje. Dankzij een uitnodiging van Arjen Uitbeijerse kreeg ik ook eens de kans om er mijn lijnen nat te maken. “De kans krijgen?” Ja, want het schijnt niet gemakkelijk te zijn om daar een plekje te bemachtigen. Veel vissers hebben hun zegje al klaar over dit water, maar gek genoeg zit het wél altijd volgeboekt en zouden veel gasten er wel eens aan de slag willen gaan. Echter kan je het water niet zomaar boeken en is er een aparte manier van toezegging.
Stek 17, mijn domein voor deze week.
Heel veel karpervissers hebben een aversie tegen dit water. Omdat het een betaalwater is? Omdat niet zomaar iedereen wordt toegelaten, of omdat het een zeer aparte visserij is?
Hoe dan ook, het water stond op mijn lijstje, om ooit eens te bevissen. En je kan pas oordelen als je er bent geweest. Ik las jaren terug, in de boeken van Alijn Danau, over enorme karpers en een omgeving om van te watertanden. Mysterieus, adembenemend, midden in de bossen, daar in Zuid-Frankrijk.
Een mysterieus uitzicht.
Eenmaal bij aankomst, kregen we te horen dat enkele stekken niet te bevissen waren, door de enorme hoge waterstand. En de stekken die wij zouden bevissen, waren gehalveerd. Het water stond zo hoog, dat het vissen er niet makkelijker op was geworden. En dat heb ik gemerkt. De obstakels, in de vorm van omgevallen bomen, waar je tegenaan moet vissen stonden nog verder onder water als normaal. Helaas verspeelde ik dan ook enkele vissen, en dat deed behoorlijk pijn. Niet omdat het gemiddelde ver over de 20kg ligt, maar meer voor het welzijn van de karpers. Gelukkig viste ik wel met een visveilig systeem (Hit ’N Run), maar toch!
Op deze stek , was het recht toe rechtaan obstakelvissen. Tegen de takken aan, hengels stevig vast, spoelen dicht, en met je kaak op je molens vertoeven.
Alle stokken liggen op scherp! Laat die vissen maar komen!
Ik paste mijn tactiek aan en ging verder van de obstakels liggen. Iets wat dus resulteerde in: geen aanbeten! De vissen kennen de klappen van de zweep daar wel. Eigenlijk was het gewoon onmogelijk om daar te vissen waar de vissen zich bevonden. Ze lieten zich nadrukkelijk zien, en als je ernaartoe vaarde zag je de bakken gewoon onder de takken zwemmen. Met 1 hengel kon ik wel wat dichterbij vissen, zonder dat de vis meteen in de onderwaterjungle zichzelf zou vastzwemmen. En juist op die hengel lukte het me dan ook twee Rainbow schubs te vangen. Niet van het formaat waar het water om bekend staat, maar ik was er maar wat blij mee.
Deze rakker was het haasje!
Marcel zat zo’n 150 meter bij mij vandaan en omdat we niet bij onze hengels weg zouden gaan hebben we elkaar maar 1 keer gezien die week. Halverwege de sessie was het tijd om de accu’s op te laden en mezelf op te frissen. Arjen belde mij op dat moment dat hij één van de grootste vissen van het water geland had en of ik de mogelijkheid had om langs te komen met mijn camera’s.
In tegenstelling tot Marcel en ik, was Arjen namelijk wél bezig aan een monstersessie. Samen met Marco Celosse en André Piters ving hij over de 100 vissen. Hij zat centraal op het water en kon veel plekken bevissen waar de vissen zich klaar maakte voor de paai. Toch wel gaaf om zo een enorme schubkarper in het echt te mogen zien. En net voordat we de foto’s gingen nemen, landde Arjen ook nog een spiegelkarper van formaat.
Het was stralend weer en ik heb me enorm vermaakt met de pracht van de natuur om mij heen. Aan het einde van week ving Marcel ook nog een leuke spiegel en konden we weer terug huiswaarts. Het was genoeg geweest.
Ook Marcel wist een karper te pakken!
De visserij op Rainbow is zoals het nergens anders op de wereld is. Het is geen standaard betaalwater met bakken, het is geen peppeput, maar het is zeker ook niet (meer) de ultieme uitdaging. Ik stond versteld van de manier waarop er op sommige stekken gevist werd. Belachelijke loodsystemen, met boeien, over takken, over eilanden, en de meest innovatieve tactieken om de vissen te misleiden. Daar zeggen ze dan “only at the Bow”, en gelukkig maar, want het is niet de visserij die ik iedereen aan zou bevelen.
Maar al met al heb ik een fantastische week gehad. Het is inderdaad een mysterieus water, met een ontspannen sfeer. In een omgeving om van te watertanden met een natuur waar een dierenfreak als ik zich prima kan vermaken. Tientallen verschillende vogels, slangen en hagedissen kwamen die week voorbij. Roofvogels zoals de zwarte wouw, en beverratten zo groot als een golden retriever; bizar.
Ooit ga ik er nog eens terug, maar ik streep hem door op me lijstje. Het was gaaf, het was indrukwekkend. Ik heb gelachen, ik heb staan schelden en ik heb m’n ogen uitgekeken. Maar niet minder belangrijk; ik heb genoten (zoals ik van elke sessie dat probeer te doen). Als visser heb ik veel geleerd en als visser ook zeker mezelf vermaakt. Ik kon het dan ook niet laten, om tijdens de stille uurtjes ook de andere vissoorten na te jagen. Graskarpers, snoeken, baarzen, zonnebaarzen en zelfs een big mouth bass kon ik aan me vangsten toevoegen.
Je ziet het allemaal terug in onderstaande video, ik heb de hele week mijn camera’s laten draaien, waarin ik de sfeer en de ambiance heb proberen vast te leggen.
Veel kijkplezier!
Tot een volgende blog!
