Outtake uit Woord van Zwijgen II – Verboden Vruchten
“We mogen de vruchten van alle bomen eten”, antwoordde Eva, “behalve die van de appelboom in het midden van de tuin. God heeft ons verboden van de vruchten van die boom te eten of ze zelfs maar aan te raken…” Eva keek naar de appelboom. Zijn vruchten zagen er heerlijk uit, ze waren een lust voor het oog. Ze vond het aanlokkelijk. Ze plukte een paar vruchten en at ervan.
De enige wezens die er legaal rond mogen lopen…
Ergens in het noorden des lands ligt een watertje verborgen tussen de landerijen. Het ligt verscholen achter prikkeldraad en brede sloten. Al jaren zijn een aantal koeien en een kudde schapen de enige bezoekers van het domein. Boeren en omwonenden zien er op toe dat de rust op het terrein gewaarborgd blijft, want vissen is er absoluut verboden. Zoals over elk water bestaan ook over dit water geruchten. Geruchten over grote onvangbare vissen die zich verscholen houden onder het wateroppervlak. Geruchten die groeien onder de goede zorgen van moedertje tijd.
De geruchten zijn hardnekkig. Zonder dat ik het water ooit gezien heb, word ik langzaam gegrepen door de mystiek van dit verboden water. Het feit dat vissen er niet is toegestaan, maakt de aantrekkingskracht alleen maar groter.
Het is inmiddels eind februari. De voorspellingen voor de komende weken zijn westenwind en milde temperaturen, ideaal ‘wintervisweer’ dus. Om het verboden water zo efficiënt mogelijk te kunnen bevissen is een goede planning vereist. Het water is namelijk moeilijk bereikbaar, een aantal hindernissen in de vorm van sloten en prikkeldraad staat de bereikbaarheid in de weg. Daarnaast hebben verschillende omliggende boerderijen prima zicht op de plas en de enige normale toegangsweg gaat via het erf van een boer. Het is gewoon onmogelijk om bij daglicht ongezien bij de plas te komen.
Het mystieke watertje…
Dat het water alleen in het donker te benaderen is, speelt een belangrijke rol in de te bepalen tactiek. De lange winternachten bieden de mogelijkheid om nog enigszins uren te maken. Met lang en consequent voeren hoop ik te bereiken dat de vissen hun aasperiodes aanpassen aan mijn voerpatroon. Om niet betrapt te worden moet het vissen in enkele korte sessies gebeurd zijn. Ik heb geen tijd om lang te experimenteren. Als er gevist wordt, moet er gevangen worden.
Peilen in het donker
Mijn eerste kennismaking met het water is wanneer ik ga peilen in het donker. Die nacht stuit ik direct op het eerste probleem. Hoe kom ik überhaupt bij het water? Op verschillende plekken parkeer ik de auto in de omgeving van de plas en probeer vanuit meerdere hoeken het water te benaderen. Bij de eerste pogingen stuit ik op enkele sloten en een aantal barricades in de vorm van prikkeldraad. In het donker zoek ik tussen de schapen mijn weg naar het water.
Na enkele minuten lopen beginnen mijn ogen te wennen aan het donker. Ik spring over een aantal slootjes en zie aan de silhouetten van de bomen dat ik bijna bij het water ben. Met een ferme sprong trotseer ik het laatste stuk prikkeldraad. Als ik neerkom zak ik tot mijn knieen in de derrie. Ik sta in een droge sloot die nog vol met modder staat met daarachter een dikke haag van bramenstruiken. Deze sloot en haag vormen een laatste, onneembare hindernis naar het water. Via deze kant kan ik het water dus écht niet bereiken! Verdorie! Met een doorn in mijn kont en een natte laars strompel ik maar weer terug richting de auto om vanaf daar een nieuwe poging te ondernemen. Ik denk slim te zijn door over een slootje te springen, om zo een stukje af te kunnen snijden. Ik spring over de sloot en grijp me aan de omheining vast. Klats!!! “Ajaai, dat doet zeer!” Schrikdraad! Beduusd schuifel ik verder. Als ik uiteindelijk midden in het weiland sta, hoor ik in de verte langzaam een ritmisch geroffel dichterbij komen. Mijn hart bonst in mijn keel: “Wat kan dit in vredesnaam zijn?” Als vanuit het niets een gigantisch zwart paard uit de duisternis verschijnt, sta ik verstijfd aan de grond genageld. Het schrikdraad stond er dus niet voor niets! Het beest draaft wat in het rond en komt af en toe gevaarlijk dichtbij. Jemig de pemig wat is dat beest groot! Gelukkig is het enthousiasme van het beest na enkele minuten getemperd. Hij snuift nog een keer en loopt rustig een stukje van me af verder het weiland in. Zo snel mogelijk loop ik de andere kant op naar de rand van het weiland richting de auto. In mijn haast vergeet ik het schrikdraad. Klats!!! En deze ezel stoot zich dus blijkbaar wel voor de tweede keer aan dezelfde steen.
Inmiddels een uur later heb ik de waterkant nog steeds niet bereikt. Ik besluit via de langste weg een poging te wagen. De langste weg is immers vaak de kortste! Al snel vind ik een route waarbij enkel een hek met prikkeldraad en twee sloten overwonnen moeten worden. Het is wel een heel eind lopen maar het aantal hindernissen is beperkt. Dit moet hem dan maar worden.
Gewapend met een ouderwetse peilhengel stap ik over het laatste stuk prikkeldraad. Vlak voor me, in het donker, hoor ik het kabbelen van het water. Langzaam neem ik de contouren van de bomen rond het water in me op. Omdat er geen blad meer aan de bomen zit is er nergens een plek waar ik me goed kan verstoppen. Het vissen zal dus in complete duisternis, zonder het gebruik van enige vorm van licht moeten plaatsvinden.
Als een dief in de nacht!
Mijn adrenalinegehalte is inmiddels wat gedaald en ik realiseer me weer waarvoor ik hier in een donker afgelegen weiland sta. Er moet gepeild worden. Uren heb ik alleen al op dit moment gewacht. Bij ieder nieuw water vind ik het steeds weer spannend of mijn verwachtingen kloppen. Hoe zou de bodemstructuur zijn, liggen de verwachte zandbanken en diepteverschillen er? Langzaam laat ik mijn stuk lood onder de peilhengel naar beneden zakken. Het lood zakt niet ver en met een aparte zachte plof komt het ergens 20 centimeter onder de hengeltop neer. Mmm, dat is niet erg diep… Met een kort worpje herhaal ik het voorgaande en gooi het lood een meter of vijf verder. Onmiddellijk na inslag van het lood volgt eenzelfde zachte landing. Als ik het lood naar me toe probeer te trekken, hapert de lijn en zit ik vast. Langzaam trek ik het obstakel naar me toe. Meteen is aan het oppervlak een golf in het kabbelende water zichtbaar.
Shit, wier! Op meerdere plekken rond het water probeer ik mijn geluk, maar vind niets anders dan wier. De put is gek genoeg voor de tijd van het jaar gevuld met een dikke laag wier van de bodem tot vlak onder het oppervlak.
Op het water bleken niet alleen grote vissen te zitten, maar ook fraaie, kleinere exemplaren!
Ik wil hier vissen, dus wat te doen? Een kale plek zoeken is onmogelijk, dus besluit ik er eigenhandig één te maken. Er zit niets anders op, de kledij gaat uit en enkel gehuld in het adamskostuum stap ik in het water. Ik zak meteen tot mijn middel in de wiermassa. Jezus, wat is dit koud! Gelukkig blijft het lang ondiep en verder dan mijn borst komt het steenkoude water niet. Iets verder uit de kant stuit ik op een strook met een minder grote hoeveelheid wier. Aan het oppervlak is de laag weliswaar dik en voor het vissen ondoordringbaar, maar onder bij mijn voeten tot aan mijn knieën voel ik wiervrije stukken. Deze plek heeft potentie. Het water is steenkoud, en ik realiseer me dat ik zonder verdere uit-rusting onmogelijk een plek wiervrij kan maken.
Voeren is werken
De nacht erop ben ik terug met een hark. In deze kletsnatte regenachtige nacht hark ik een aantal vierkante meter wiervrij. Het waadpak bewijst zijn dienst maar kan niet voorkomen dat ik wekenlang rondloop met een vervelend kuchje. Tevens worden de eerste bollen gevoerd. Het voeren is een belangrijk onderdeel van de tactiek. Voor het voeren gebruik ik een eigen gedraaide winterbal, van een recept dat ik al jaren gebruik. Uit voorgaande winters weet ik dat de vissen hiervan blijven doorvreten. Hoe langer er gevoerd wordt, hoe sneller de beten komen. Echt ongelooflijk soms hoe de complete populatie van een water op dit aas kan zitten. Het aas bestaat uit een combinatie van een beetje proteïne in combinatie met goede smaakmakers. De aanwezige zemelen en andere vezelsoorten in het aas zorgen voor een snelle doorlooptijd. De vis heeft hierdoor zelfs met extreem lage watertemperaturen geen problemen met de vertering.
Ik besluit om vier weken lang elke nacht naar het water te rijden om wat te voeren. Als ik dan ga vissen is de kans groot dat ik ook ga vangen. Wel moet ik dan de vissen compleet op het aas zien te krijgen. Ik voer expres niet te veel, want ik heb geen idee wat het bestand aan vis is dat op dit water zwemt. Het is nog maar de vraag of er überhaupt wel karper in deze wiermassa leeft. Daarbij moeten de geringe hoeveelheden voer ervoor zorgen dat de vissen hun aastijden aanpassen. De kleine voerhoeveelheden zorgen voor onderlinge concurrentie. Een vis zal voor het bemachtigen van het voer tijdens het moment van voeren al op de voerplek aanwezig moeten zijn. Uit eerdere ervaringen is gebleken dat het na lang voeren vaak een koud kunstje is om de aangevoerde vissen er in zeer korte tijd af te tikken. Deze tactiek vereist wel veel zelfdiscipline; elke avond zal er gevoerd moeten worden. Weer of geen weer, druk met de studie of niet, er moet en zal gevoerd worden.
In de weken die volgen leg ik elke avond dezelfde route door het donker af, parkeer mijn auto telkens op een andere plek, klim over hekjes en spring over sloten. Dit alles in de hoop dat omwonenden geen patroon in mijn nachtelijk terugkerend ritueel ontdekken…
Na een hachelijk avontuur kon Marissen deze schub netten…
Wil je het vervolg van dit, en de vele andere prachtige verhalen lezen uit dit magnifieke 328 pagina’s tellende boek?
Bestel Woord van Zwijgen II dan hier met de Vaderdagactie voor €37,50!
Klik op bovenstaande foto om naar de webshop te gaan!
