Outtake ‘Woord van Zwijgen II’ – Alpengoud
Alpengoud…
Michiel Pilaar & Mark Hofman
(Michiel vertelt) Eind maart 2010, de orders komen in een rap tempo binnen op de zaak. Crisis? Niet op het werk. Wél in mijn hoofd, want de laatste uren voor het paasweekend werk ik me door een grote stapel orders. Dit alles om maar op tijd weg te kunnen richting Genève.
Als ik iets over 18:00 uur wegblaf richting de Alpen met een auto die tot de nok toe volgeladen is, glijdt alle stress van de laatste dagen van me af. Een verse cd van Linkin Park zorgt dat de tijd en de kilometers voorbij vliegen. Rond de klok van middernacht trek ik aan de lopende band blikjes Red Bull open en stipt om 3:30 uur arriveer ik in het pikkedonker aan de waterkant. Zwijgend staar ik over het fraaie meertje terwijl mijn adem wolkt in de koude nacht. Ik graai mijn mobiel uit mijn broekzak en bel vismaat Mark.
Local Boy
Partner in crime zal ook deze sessie de meest fanatieke karpervisser van Zwitserland zijn: Mark Hofman. Jaren geleden zaten we als broekies al samen in Frankrijk en werd de basis voor een hechte vriendschap gelegd. Tijdens gezamenlijke sessies zijn de motto’s over het algemeen simpel: “gas met die zooi, uitrusten is voor mietjes”.
Hofman is in Genève gaan werken voor een groot modeconcern. Dat er rond deze fraaie stad vele waanzinnige karpergronden te ontdekken zijn, had hij al snel door en week in week uit hoorde ik zijn avonturen aan.
In 2008 hebben we de handen ineen geslagen en sindsdien fungeren we als een goed geolied team waarbij het zelfs voorkomt dat ik in Nederland achter de pc zit met Google Earth open om Mark via afgelegen paden naar een water te coachen.
Vele wateren heeft Mark bezocht en vele karpers zagen de binnenkant van zijn landingsnet. Vorig najaar kwamen de eerste grote vissen in ons net en daar moest natuurlijk een vervolg op komen…
Mark mijn zijn eerste Alpenveertiger. Het begin van een ongekende reeks bakken.
Paaskou
Het duurt even voordat Mark opneemt en een krakerige stem aan me vraagt: “Je staat aan Cavia zeker? Allright, ik kom je oppikken met de boot”. We hebben dit water ‘Lac du Cavia’ genoemd omdat als je het acht hectare kleine water op Google Earth bekijkt het op een cavia lijkt.
Als we naar de stek varen wanen we ons op een aangevroren Rainbow Lake: de lucht is vochtig en dauwdruppels vriezen overal aan vast. Mark en ik verwachten niet veel van de komende vier nachten maar onder het mom ‘wie niet waagt is een prutser’ gaan we er met goede moed tegenaan. Eerst maar eens een paar uurtjes bijslapen. Héérlijk!
De winter van 2009 op 2010 is koud en lang bij ons in Nederland en België. Hier in de Alpen is het niet anders; akelig koude nachten en watertemperaturen van rond de zes graden, daar zullen we het mee moeten doen. We hebben slechts een paar kilo kleine boilies bij ons en samen met wat hennep en lokvoer gaan we proberen de vissen te verleiden. Nu is het vangen van karpers niet het hoofddoel, we willen voornamelijk veel leren over de wateren zodat we de komende sessies exact weten waar we mee bezig zijn.
Naast Lac du Cavia staan er twee nachten op Lac l’Etui Penién in de planning. Etui Penién is een prachtig water waar een zwembadachtige blauwe gloed overheen hangt. In het bosrijke stuk natuur hangt een bijzondere sfeer. Alsof er ieder moment een kudde indianen door het woud heen kan denderen. Dit water heeft onze numero uno prioriteit de komende sessies. Volgens onze Zwitserse bron bevat dit water een ‘ziekelijk’ bestand aan superkarpers. De geruchten vertellen dat er in dit blauwe meer een lange spiegelkarper zwemt met schubben zo groot als ananasschijven op haar flank…
Voordat Mark aankwam op Cavia is hij eerst op Etui Penién geweest om een tweetal stekken aan te voeren. Na een korte nachtrust zien we de zon het landschap ontdooien. We laten de boot leeglopen en trappen alle zooi in onze auto’s. Het landschap is hier ruig en de Jeep van Hofman is beter geschikt om dit terrein te temmen. Mijn Caddy blijft achter en met de kachel op ‘sambal’ denderen we het merencomplex van Cavia door. Op een gegeven moment duikt de neus van de auto in een put in de weg en horen we van alles schrapen en kraken onder de auto. We kijken elkaar aan en vermoeden dat we wederom iets ndk (Naar De Kloten) hebben geholpen. Een blik op de onderzijde van de stalen ros bevestigt dat de bodemplaat is afgebroken aan de bumperzijde en nu als een grote schep in de grond steekt. Fijn, dat hebben wij weer. “Ziekelijke gast, blaf die motorkap eens open, dan kunnen we de bodemplaat wellicht vast zetten.” Maar helaas: Mark heeft slechts gevraagd hoe het klepje voor de benzinetank werkt toen hij afgelopen winter met een glimlach bij de dealer kwam. Met geen mogelijkheid krijgen we de kap ontgrendeld. Een touw of tape heeft hij ook niet dus lopen we terug naar mijn vw Caddy voor hét redmiddel dat in de auto van een karpervisser niet mag ontbreken: ducktape. We plakken ‘gewoon’ de bodemplaat weer tegen het chassis aan en rijden voorzichtig de verharde weg op.
Dit soort ‘shit’ hoort ook bij het karpervissen!
Op Etui Penién zitten vier lokale vissers en als we een praatje met ze maken, loopt er zowaar een hengel af. De eerste run van het jaar! De opwinding is zowel bij ons als bij de locals enorm en we worden getrakteerd op een gestuntel waarvan we het idee krijgen dat de vis vast zit. Pas na een aantal minuten is dit bij de locals doorgedrongen en stappen ze in hun speelgoedboot om de vis los te peuteren. Dit lukt zowaar en even later gaan alle vier de mannen met dezelfde twintigponder op de foto, prachtig! Dit geeft ons moed en als we na het voeren terugkachelen naar Cavia fantaseren we over hoe mooi het wellicht kan worden.
Terug op Cavia worden de boten op het meer gegooid en in het middagzonnetje laten we ons over de plas driften. Met de dieptemeter en het blote oog speuren we de kanten af op zoek naar plaatsen waar we de rigs goed kunnen wegleggen. Het water heeft een bizar bodemprofiel en dat maakt het water ook zo cool. Het is geen abc karpervissen en dit water wordt al jaren stevig bevist. Door de geringe oppervlakte en het feit dat een boot is toegestaan zijn de karpers bekend met lijnen die door het water ‘snijden’.
Mark en ik leggen onze lijnen uit op kleine vlakke stukjes zandbodem en voeren lichtjes van onze lijnen weg. Kruimelwerk in vergelijking met de emmers die we er in het najaar doorheen geblaft hebben. Ik trek wat voersporen op de mogelijke routes die de karpers af zullen leggen door dit relatief kleine water. Een local vertelt ons dat er ongeveer 25 karpers op dit acht hectare grote water zwemmen. Niet veel, maar aan de andere kant: ze kunnen nooit heel ver weg zijn.
Desondanks zijn de vissen ons te slim af en zwijgen de beetverklikkers de gehele nacht. Vroeg in de ochtend trekt Mark een zeelt op de kant en daarmee is de blank iets minder ernstig. Op naar water twee!
Voor nu zijn de karpers ons te slim af…
De paashaas op dievenpad
Eén van de belangrijkste onderdelen van mijn uitrusting is toch wel mijn trolley. Een groot voorwiel zorgt ervoor dat ieder hobbelig pad eenvoudig genomen wordt. De positie van het wiel is dusdanig dat het grootste gewicht boven de as zit waardoor de visser vrijwel niet vermoeid raakt. Erg prettig, want op dit water liggen de eerste stekken op minimaal 800 meter van de auto. Een groot hek zorgt ervoor dat de karpervissers uit de buurt geconfronteerd worden met de volgende vraag: blanken op een water met de auto achter de kont of blanken na een kilometer lopen… ‘Très difficile’, weet u nog. Juist op wateren die relatief met rust worden gelaten door de lokale vissers is er voor ons in korte tijd een slag te slaan.
Mark en ik hebben nu twee keer gevoerd en vol enthousiasme rollen we rond de middag onze trolleys vol materiaal naar de stek. Deze ligt aan de achterzijde van het water en de ruime kilometer lopen nemen we voor lief. Omdat we tot het begin van de avond vissen, laten we alle spullen voor het nachtvissen in de auto. Een boot is niet toegestaan dus met onze voerboten varen we even later vijf hengeltjes verspreid uit. Ook hier is het recept een mengeling van wat hennep, maïs en boiliekruim. Soms met een pva-zakje om compact wat voer rond de rigs te krijgen.
De frisse westenwind staat hard op onze oever te blazen en we beseffen dat onze tentjes nu wel aangenaam waren geweest. De enige actie die we deze korte sessie krijgen, is wat piepjes door de wind. Even later gooien we alles op de kar voor de terugreis. Als we de auto’s naderen zie ik al snel dat er iets niet klopt. Als we dichterbij komen zie ik een donkere vlek op mijn achterruit zitten. “Térrring! De ruit is ingetikt.” Ik versnel mijn tred en ik voel mijn adrenalinepeil stijgen. De achterbumper is gedecoreerd met korrels glas en naast de auto ligt een zak boilies. “Fuck, fuck, fuck!”.
Ik donder mijn kar neer, gooi de deur open en verbouwereerd kijken we naar een rommelige laadruimte. “Mijn boot!?” Lichaamsdelen en vloeken rollen soepeltjes uit onze kelen en Mark ziet de amusementswaarde ervan in en begint te filmen. Als een ware Pielie R. de Vries leg ik uit dat mijn rubberboot gejat is en dat dit vooral voor Mark akelig is aangezien hij deze in bruikleen had en nu weer aan zijn fameuze speelgoedbootje gekoppeld wordt. Als de camera uit is, zegt Mark opeens: “Gast, waar is je stretcher?” We kijken naar onze karren en dan dringt pas door dat alle ‘shit’ voor het nachtvissen ook verdwenen is. Tent, stretcher en slaapzak. Meer en meer onderdelen van mijn visuitrusting mis ik en bij ieder nieuw bedacht item wat ontbreekt, voel ik de pijn in mijn portemonnee (je bent en blijft een Zeeuw hè). Dieptemeter, accu, twee bigpits molens, een klos gevlochten lijn, reservebril, etcetera. Zelfs de tien kilo vers gedraaide boilies zijn verdwenen. Meteen verdenken we andere karpervissers. Een beetje zichzelf respecterende crimineel zal immers geen gekookte deegballetjes stelen, stelletje stumperts. “Mannnn, nu gaan we zo gruwelijk wraak nemen door dit water compleet leeg te rossen”, aldus een strijdbare Mark.
Later in de sessie was de wraak zoet, erg zoet.
Ondertussen flip ik helemaal en voel ik me boos en teleurgesteld tegelijk. Teleurgesteld omdat mijn vertrouwen in de medemens – annex visser – toch wel een deuk heeft opgelopen. Al zeven jaar vis ik actief in het buitenland en in een twintigtal sessies heb ik nooit een vervelende ervaring gehad, laat staan dat ik bestolen ben. Hoewel, op die ene keer aan Cassien na dan. Toen vond een boefje het nodig om de autoradio veilig voor ons op te bergen. Helaas liet hij geen briefje achter wáár! Goed, dat ik destijds ook was vergeten om de auto af te sluiten was ook niet echt handig natuurlijk…
Hoe dit avontuur afloopt lees je in Woord van Zwijgen deel II. De vraag “wat de grootste karper is die ooit door een Nederlander in het buitenland op openbaar water is gevangen” zou zo maar eens beantwoord kunnen worden…
Carp 2013 info:
Woord van Zwijgen deel II bieden wij tegen een beursprijs van 35 euro aan (hiermee bespaar je 15 euro!). Tevens hebben we samen met MTC-Baits een puike aanbieding. Bij aankoop van 75,- euro MTC-producten kun je voor slechts 25 euro een Woord van Zwijgen deel II kopen (hiermee bespaar je 25 euro!).
We zien jullie graag op de MTC stand.
Herwin Kwint & Raymond Hakkert
www.woordvanzwijgen.nl
http://www.mtcbaits.nl/nieuws/nieuws/00027/
