Radiostilte – een ‘karperloze’ periode…
In dit goudeerlijke artikel vertelt Bart-Jaap Koorn over een hectische periode die nu zo goed als achter hem ligt. Een taaie verbouwing, een aantal onverwachte sterfgevallen en een bijzondere vakantie zorgde ervoor dat hij met een andere blik naar zijn hobby ging kijken?
?Ping ping?, een Whatsappberichtje:
" Joooooow kerel, leef jij nog? Gaat alles goed, hoor, lees en zie helemaal niks meer van je, wat is er aan de hand?"
Er gaat een uitgebreid bericht dat alles goed gaat mijnerzijds retour naar de zender. De reden dat het zo lang stil is geweest is een simpel doch lang verhaal. Terug naar het vroege voorjaar van 2015 waar het begon.
Een super relaxte Franse sessie, waarin er dankzij de goede vangsten een chronisch slaap tekort ontstond, bleek het startsein voor een tof voorjaar. Na in de winter het nodige contact te hebben gehad met enthousiaste jonge hond Emiel moest het er in het voorjaar van komen en werd er een datum geprikt voor een social. Nog ruim in het donker, ?s morgens zeer vroeg ergens op een parkeerplaats, tref ik Tuijp. Ik kan eigenlijk ook niet om hem heen, want met z?n 2 meter 36 kun je hem niet missen. We schudden we elkaar voor de eerste keer de hand en maken in real-life kennis.
Tijdens de eerste dialogen zonder tussenkomst van elektronica worden de spullen op de kar gegooid en we zetten koers naar het water. Zo?n eerste sessie is dan toch een meetmoment, want als je elkaar na een paar uur toch niet goed blijkt te liggen eindigt immers in mineur. Het tegenovergesteld bleek echter het geval. Emiel bleek een bijzonder gedreven en enthousiaste jonge hond te zijn. Zeer gezellig gezelschap voor een sessie dus. Tijdens deze eerste sessie mogen we gelijk een paar vissen landen en bespreken we de plannen voor een vervolg sessie.
Een parel uit het voorjaar van 2015.
Tijdens de vervolgsessie, die binnen een week al plaatsvindt, worden er wederom een aantal vissen gevangen. Het gezamenlijk vissen bevalt wederzijds, wat ervoor zorgt dat we bijna wekelijks een sessie samen aan het water te vinden zijn. Tegen het einde van het voorjaar, als de zomer goed zijn intreden doet, doe ik altijd een stapje terug in mijn visserij. Het is voor mij dan veel te druk aan de waterkant met andere vissers, en daarbij vind ik het niet de beste periode voor de visserij. Ik stap dan elk jaar over op lekker rondstruinen met de oppervlaktehengel en stil dan op deze manier mijn drang om aan het water te zijn.
Huizenjacht
Na ruim 3,5 jaar in een dorp vlakbij mijn oude stad te hebben gewoond bleef mijn oude woonplaats aan mij trekken. Ik miste het gemak waarmee ik naar het centrum toe fietste of een biertje kon drinken bij vrienden. Ik woonde heerlijk rustig met een tuin aan het doorgaande vaarwater de polder in. Een polder waar ik onwijs toffe avonturen beleefde. Maar toch werd het gevoel dat ik terug wilde naar de stad steeds sterker.
Een oer Hollandse poldervis.
Dit in combinatie met het feit dat we in een land leven waarbij je wordt gestraft als je goed met je centen kunt omgaan, de huizenprijzen flink gedaald zijn en de rente op dat moment bijzonder hard aan het kelderen was zorgden ervoor dat de zoektocht naar een koopwoning in m?n oude stad geopend werd. Na de eerste gesprekken bij de bank begonnen we ergens half Maart met het zoeken op Funda. Toch lukt het niet om een woning naar onze smaak (en wensen) te vinden.
De zoektocht naar onze droomwoning kon beginnen.
Gaandeweg werden er steeds meer concessies gedaan, wat overigens nodig is indien je in de meest gewilde prijsklasse zoekt. We begonnen onze zoektocht met het idee dat we niet te veel wilden moeten verbouwen en klussen, en eindigden in Oktober met de koop van een woning boven het oorspronkelijk door onszelf gestelde maximum bedrag, welke we volledig hebben gestript. Begin December was het moment dan daar dat we de sleutel in ontvangst konden nemen en begonnen we vol goede moed met het slopen van de woning.Tijdens de verbouwing kwamen er echter de nodige verrassingen naar voren en meer dan gepland moest er vervangen en gerepareerd worden. Struikelblokken die vaak voor een diepe zucht zorgden.
Aanvalluhhh!
Schilderen en glaszetten: geen probleem 😉
Na ruim 8 weken volgas klussen tijdens opgenomen vakantiedagen en tussen het werken door moesten we op 1 Februari over naar de nieuwe woning. Gemiddeld genomen werd er dagelijks van 7 tot 22 uur geklust in huis. Dit proces was behoorlijk slopend en de teleurstelling was dan groot op het moment dat we over MOESTEN maar tot de conclusie kwamen dat de woning nog verre van af was.
Toch putte de verbouwing me uit.
Maar goed wat moet dat moet, dus per 1 februari waren wij over naar het nieuwe huis en klusten we ?vrolijk? verder terwijl wij er al woonden. Het gevoel dat ik opgebrand raakte begon steeds meer op te komen. Ik kon steeds minder hebben en kleine dingen wogen steeds zwaarder. Een onbenullige tegenslag gaf het gevoel alsof het nooit meer goed zou komen en bijna alles was te veel. Niet eerder heb ik dit gevoel ervaren en het besef dat ik heel misschien ?te hard? gegaan was ontstond.
Een voordeel: ik heb wel veel geleerd de afgelopen maanden!
Dit werd gevoed door de weegschaal welke aangaf dat ik in een paar weken tijd ruim 8 kilo afviel. ?Wat is nou 8 kilo?? zal je wellicht denken, maar voor zij die mij kennen weten dat ik niet de grootste qua postuur ben? De weerslag op m?n gesteldheid was iets dat familie en collega?s opviel, een veel gehoorde vraag was dan ook: ?Bart, gaat het wel goed met je man? Je ziet er echt verrot uit kerel??
Geplande vakantie
Wat er echter ook aan zat te komen was een vakantie waar we al een flinke tijd voor aan het sparen waren. Een vakantie welke eigenlijk helemaal niet goed uit kwam qua tijd maar welke we door werkomstandigheden al een jaar hadden moeten uitstellen. We kozen ervoor om de vakantie hoe dan ook doorgang te laten vinden. Iets wat er voor zorgde dat we niet naar de vakantie toe hebben geleefd zoals dat allicht wel had gehoord bij een trip als deze. Een 2,5 week durende rondreis door Kenia en Tanzania stond namelijk op de agenda. Begin Februari stonden we met de backpacks op de rug op Schiphol en waren we helemaal gebroken door de afgelopen 2,5 maand. We beseften ons op dat moment eigenlijk niet goed dat we aan het begin stonden van een vakantie waar we al enkele jaren naar uitkeken.
Eindelijk vakantie!
Na een prima nachtvlucht landden we in de ochtend op Nairobi en de daarop volgende dagen vlogen aan ons voorbij. Echter bleek, net als in Nederland, de natuur ook hier aardig in de war te zijn. De vernietigende gevolgen van de alles stukmakende mensheid laten hier al jaren hun sporen na. Waar Januari en Februari normaliter de korte droge maanden zijn viel er dit jaar bijzonder veel regen. Dit had z?n weerslag op vele zaken; het landschap snapte het niet meer, de dieren waren ?van de kaart? en ook de bevolking had het niet makkelijk met alle hoosbuien.
De drukte van de voorliggende weken gleed van me af.
Ondanks dit alles kregen we meer te zien dan we van te voren hadden durven dromen. Een waanzinnige vakantie mochten we beleven waarin we de natuur op een onwijs pure manier hebben leren kennen. Het slapen midden in de Serengeti, waarbij de hyena?s en jakhalzen om onze tent heen aan het snuffelen waren, was een onvergetelijke ervaring.
De natuur was werkelijk overweldigend.
Voor we het wisten zaten we alweer in het vliegtuig terug naar Nederland. Met ruim 3200 foto?s en een dozijn uren aan filmmateriaal op zak eindigde de vakantie meer dan geslaagd. Opgeladen en klaar voor de laatste klusuurtjes vertrokken we weer naar ons eigen Kikkerlandje.
Relativeren
Op het moment dat we voet aan de grond zette op Schiphol switchte ik (net als 90 % van de medepassagiers in het vliegtuig) natuurlijk direct m?n internet aan. De telefoon liep (zoals gebruikelijk) vast tijdens het binnen halen van honderden Whatsapp berichten. Het eerste bericht wat ik las deed mij al het andere vergeten. Ik staar naar het beeldscherm en een raar gevoel maakt zich van mij meester. ?Hey BJ, vreselijk nieuws man, Michel Hollaar is gisteren overleden.?
Ik kan het niet begrijpen en 100 vragen schieten door mijn hoofd. De dag voor ik op vakantie ging had ik nog contact met Michel en we hadden afgesproken na mijn reis snel te bellen voor bepaalde zaken omtrent De KSN. Hij maakte nog een aantal grappen over m?n vakantie en we zouden elkaar snel weer spreken? ?Snel? werd dus nooit meer…
Een man die veel te vroeg is heengegaan.
Nu, een aantal weken later, blijft het lastig om te beseffen dat Michel er cht niet meer is. Een mooi eerbetoon aan Michel viel onlangs op de deurmat in de vorm van het KSN magazine. Een prachtige bundeling over deze unieke man, vol met mooie, rake, goede en eerlijke woorden over Michel. De penningmeester (en zoveel meer) is prachtig omschreven door verschillende mensen, daar hoef ik niets aan toe te voegen. Soms zijn woorden overbodig. Het moge duidelijk zijn; Michel zal gemist worden, een prachtmens is veel te vroeg heengegaan.
Een mooi eerbetoon aan een fantastische man.
Een traan bleef niet uit bij het lezen van de anekdotes
Het leven blijkt maar weer fragiel te zijn. Dit wordt amper 2 weken later nogmaals keihard duidelijk gemaakt als ik van een Volendamse kennis een bericht krijg. Een bericht in de vorm van een overlijdensbericht, met de tekst eronder: ?ik weet niet of je dit al hebt gezien??
Wederom staar ik naar het beeldscherm en lees ik voor de tweede keer binnen 2 weken een keihard bericht. Robin Snoek, een jongen welke ik aan het water heb leren kennen is totaal onverwacht overleden. Ik leerde Robin een aantal jaren eerder kennen aan mijn toenmalige thuiswater. Ik was er redelijk uitgevist en hij begon er net. Vele contactmomenten volgden waarin er heel wat informatie werd gedeeld. In de jaren die volgden hadden we nog vaak zat contact over wateren in Nederland en Frankrijk. Regelmatig zagen we elkaar langs het water totdat dan plots dit bericht bij me kwam. Rake klappen kan ik je vertellen.
Ik ga je missen vriend!
De laatste loodjes?
Toch gaat het gewone leven gewoon door en de weken na terugkomst staan weer in het teken van werken en klussen, heel veel klussen. Inmiddels zijn we dan in de fase beland dat het veel afwerkklusjes zijn die veel tijd in beslag nemen. We concluderen dat we de komende maanden tussen werken door nog zat te doen hebben, maar besluiten ook dat we prima is om soms een week niets te doen. Je kunt je druk maken om dit soort zaken, maar waarom zou je? Er zijn belangrijkere dingen in het leven dus zorg dat je geniet van elke dag. Dat bewijzen bovenstaande overlijdensberichten maar weer eens.
Je beseft je dat iedereen op zijn of haar eigen manier problemen heeft. De kunst is volgens mij echter om een stap terug te kunnen doen en te kunnen relativeren hoe groot die problemen nu eigenlijk cht zijn. Ik bedenk met dan altijd dat er altijd mensen zijn die het veel slechter hebben en dat veel van de problemen waar we mee te maken hebben eigenlijk luxe-problemen zijn. Het feit dat je een computer hebt, een dak boven je hoofd hebt en in de gelegenheid bent om bijvoorbeeld te kunnen vissen is iets om te beseffen hoe rijk we eigenlijk zijn.
Als je in goede gezondheid kunt gaan vissen ben je eigenlijk al heel rijk…
Daarnaast het besef dat je een gezond lichaam hebt is iets waar we logischerwijs vaak aan voorbij gaan. Het is menselijk om al het goede als normaal te beschouwen, maar niet verkeerd om er eens bij stil te staan. Een groot respect heb ik dan ook voor een goede vriend van mij. Iemand die ik eigenlijk in real life pas n keer heb gezien maar wel dagelijks spreek. Een Belgische visser, iemand die in mijn ogen echt een groot respect verdiend daar ik nog niet eerder iemand heb ontmoet welke zoveel ruggengraat bezit. Iemand die ondanks tegenslag op tegenslag werkelijk altijd positief blijft. Iemand die gevangen is door zijn eigen lichaam en zijn doen en laten omdat hij altijd binnen x-tijdsbestek bij het ziekenhuis moet kunnen zijn. Iemand die dit jaar misschien wel meer dagen in het ziekenhuisbed heeft geslapen dan thuis. Iemand die ondanks dat hij eigenlijk dood en doodziek is, al veel te lang op een transplantatie wacht en zijn dagdagelijks bestaan enkel kan overleven door het gebruiken van zeer zware medicatie, gewoon blijft lachen en alsnog zegt: ?er zijn altijd mensen die het slechter hebben??
Vriend wat zou ik het jou gunnen om weer eens ongedwongen aan het water te kunnen zitten! Keep strong, het wordt beter!
Het is maar een hobby
We leven in een maatschappij waarin alles snel gaat, alles moet beter, groter en meer. We staan elkaar naar het leven en we gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Als ik na weken van afwezigheid eens op Facebook kijk zie ik dat ook daar (logischerwijs) niets is veranderd. Nog steeds is er maximaal veel afgunst binnen het karperwereldje naar elkaar. De een gunt de ander z?n vangsten niet, de ander lult over de een. Een wereldje waarin mensen hun hobby lijken te verliezen door hun prestatiedrang. Vissen voor jezelf is er bij een aantal niet meer bij, er zijn er heel wat die ogenschijnlijk enkel bezig zijn met, goed gevonden worden en vooral vissen op danwel voor sponsors. Genieten doen zij allang niet meer.
Een karper uit het verleden. Eentje met eeuwigheidswaarde.
Maar hey? Als dat voor hun, hun hobby is geworden, wie ben ik dan om daar iets van te vinden? Wel denk ik dat je soms eens moet stil staan en moet relativeren wat er nou echt belangrijk is in het leven!
Blik vooruit
Zodra de eerste goede voorjaarszon in de tuin staat, besef ik mij dat ik inmiddels in geen maanden een hengel heb aangeraakt. Een totaal ondenkbaar iets wat toch is gebeurd. Tegelijk besef ik me dat ik in de afgelopen maanden ook helemaal geen zin heb gehad om te vissen. Door alle drukte en gebeurtenissen is de drive even flink weggeweest. Maar na een bijzonder gezellige teammeeting met het Rigsolutions team, begint het bloed weer heel aardig te stromen.
Genieten, dat ga ik vanaf nu weer volle bak doen!
Ik pak mijn ?things to do? lijstje van de woning er weer bij en besluit dat heel wat zaten ook een paar maanden kunnen wachten. Het is tijd om weer eens lekker aan het water te zitten en gewoon te genieten. Laten we dat dus maar eens heel snel gaan doen.
Tot een volgend schrijfsel.
