Waar gaat het heen? – Roelof Schut
In deze blog neemt Roelof ons mee naar een uiterst bijzondere nacht aan een mystiek kanaaltje waar fictie en realiteit elkaar kruisen in een zwoele droom. Lees over überboezems, kamelentenen en karpers…
De lucht trekt open en in het tweeduister verschijnt een kraakheldere sterrenhemel. In de verte loert de volle maan al door de nog kale, knoestige eiken. Deze keer krijgen de meteorologen gelijk, dat voel ik aan mijn water. Dit gaat een hele koude nacht worden. Ook in de nacht van 15 op 16 april, doet de grasmaand wat hij wil.
Het belooft een ijskoude nacht te worden.
Met beleid stuur ik mijn auto een hobbelige zandlaan op, die haaks op het oude kanaal staat. Deze watergang werd bijna honderd jaar geleden gegraven in het kader van de werkverschaffing. De rijke, maar niet altijd beminnelijke historie van het gebied is hier voelbaar, kun je ruiken en bijna aanraken. Als ik hier vis, raakt de geschiedenis mij soms aan tijdens mijn slaap. Dan strijkt er iets over mijn gezicht of door mijn haar. Waarschijnlijk zijn het de mythische witte wieven die zich verbazen over mijn aanwezigheid. Dan onderzoeken ze mij en maken ze mij bang. Op deze plek ben ik op mijn hoede. Elke vijftien seconden kijk ik over mijn schouder om de witte wieven te laten weten dat ik bewust ben van hun aanwezigheid. Alle zintuigen staan open, elk geluid hoor ik, elke beweging zie ik, elke trilling voel ik.
Overpeinzingen
Zorgvuldig dalen mijn rigs af naar de nauwkeurig uitgepeilde vierkante decimeters. De harde bodemplekjes zijn de enige zekerheid van dit moment. Onder mijn voeten knisperen grassprieten, ten teken dat het aan de grond al vriest. Rillingen trekken over mijn rug. Wellicht vanwege de koude, maar dat weet ik niet eens zeker, want mijn quasi-stoerheid overwint het unheimische angstgevoel. Per hengel zinkt een handjevol boilies in het spiegelgladde, inktzwarte kanaalwater en in gedachten maak ik de vergelijking met een muntje dat in een wensput wordt gegooid. Laat het vooral een veilige nacht worden. Mijn sounderbox wordt ingeschakeld en in versnelde tred marcheer ik naar mijn veilige nachtverblijf. Gelijktijdig met het diep wegkruipen in mijn slaapzak, slaak ik een diepe zucht. Van vermoeidheid of opluchting?
Onder mijn voeten knisperen bevroren grassprieten.
In slaap komen, lukt niet. Deze slaapzak is te dun om mij warm te houden en veilig te laten voelen. Klappertandend maak ik mezelf zo klein mogelijk. Waarom heb ik de 4-season slaapzak niet meegenomen? Het lijkt wel winter. Wat doe ik hier eigenlijk? Dit zijn weersomstandigheden om te schaatsen, niet om te vissen. Ja, schaatsen. Net als tijdens de afgelopen Olympische Winterspelen. Vooral de 500 meter schaatssprint had mijn nadrukkelijke aandacht. Schaatsen kan mij niet snel genoeg gaan en daarom gaat mijn interesse vooral uit naar de mannenwedstrijd. Begrijp me niet verkeerd. Mijn respect en bewondering voor de schaatsdames is groot, maar ze zijn gewoon minder snel. Daarom is het niet verwonderlijk dat ik bij de dames zoek naar extra kwaliteiten. Noem het maar compenserende maatregelen.
Topsport
Grote borsten kom je bij vrouwelijke schaatsers nauwelijks tegen. Borsten bestaan vooral uit vetweefsel en getrainde vrouwen hebben een laag vetpercentage. Oké, Annie Friesinger heeft een respectabele überboezem, maar zij is inmiddels gestopt met schaatsen.
Noodgedwongen richt ik mij daarom op het ontdekken van kamelentenen. Dat verschijnsel is het resultaat van een broek die zo strak om de vrouwelijke schaamstreek zit, dat het zich tussen de schaamlippen wringt. Het daardoor ontstane ku(ns)twerk heeft veel weg van een de vorm van een kamelenteen. De Engelse term is ‘cameltoe’ en wordt vaker gebruikt dan de letterlijke Nederlandse vertaling. In de loop der jaren ben ik behoorlijk goed geworden in dit zoekspelletje, vooral omdat strakke schaatspakken zich daar zeer goed voor lenen. Vaak is een fractie van een seconde al genoeg om een brede glimlach op mijn gezicht te toveren. De camera close-ups tijdens de start en na de finish zijn mijn favoriete televisiemomenten.
Topsport, ik hou er van!
Tijdens de Olympische schaatswedstrijden viel er jammer genoeg weinig te lachen. Slechts af en toe ontwaarde ik enkele hoopgevende welvingen in de schaamstreek, die onder de juiste omstandigheden zouden kunnen uitgroeien tot een cameltoe. Met de nadruk op kunnen, want een lekkere, volle, dikke, stevige cameltoe zat er niet tussen. Tot mijn afgrijzen zag ik namelijk dat veel schaatspakken opeens zijn voorzien van een ingenaaid stuk in het kruis. Veel verstandelijke vermogens zijn niet nodig om te beredeneren dat dit is gedaan ter voorkoming van een cameltoe. Schaatsen was altijd een kijksport bij uitstek, maar het Internationaal Olympisch Comité heeft anders beslist. Zou dat komen omdat Koning Willem-Alexander er geen zitting meer in heeft? Dat zou me niets verbazen. Nu hij Máxima heeft, liggen zijn ‘punten’ van aandacht elders. Ik begrijp hem wel.
Verder onderzoek leert mij dat er zelfs kussentjes verkrijgbaar zijn die vrouwen in hun broekje kunnen stoppen om een cameltoe te voorkomen. Zo’n kutkussentje wordt een Cuchini genoemd. Waar gaat het heen met de kamelenteen? Gepassioneerde liplezers krijgen het moeilijk in de komende jaren, want de cameltoe wordt met uitsterven bedreigd. Hun hoop is nu gevestigd op de dames die zich ervan bewust zijn dat ze een cameltoe hebben. Ervaring leert dat er vrouwen bestaan die een kick krijgen van het dragen van een lipleesbroek. Deze vrouwen scheren hun schaamstreek met de grootste zorgvuldigheid, omdat daardoor het effect van de cameltoe wordt gegarandeerd en versterkt. Ik begrijp dat wel.
Duel
Onrustig lig ik te woelen. IJskoude lucht aait mijn gezicht. Is het wel lucht wat ik voel? Die verdomde, onheilspellende sfeer ook. Wat een vervloekte karperomgeving is dit toch. Waarom ben ik hier? Om te vissen of toch om te schaatsen? In de chaos van onsamenhangende gedachten gaat mijn bewustzijn over in een diepe droomslaap, waarin ik in schaatstempel Thialf sta. Ik sta aan de start van de 500 meter sprint en Hare Majesteit Koningin Máxima is mijn tegenstander. Annie Friesinger is scheidsrechter en in haar hand heeft ze het imposante startpistool; fallussymboliek optima forma. Tussen haar roodgestifte lippen prijkt ongegeneerd een fluit. Een fluittoon klinkt en Máxima en ik begeven ons naar de start. In mijn ooghoek zie ik overduidelijk dat Onze Majesteit haar Cuchini niet draagt. Leve de Koningin!
“Ready?”, roept Annie uit volle borsten. Máxima buigt diep voorover in de startpositie en met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht volg ik haar voorbeeld. Het lukt mij echter niet om haar heterodynamische starthouding te kopiëren. Er volgen enkele stilteseconden en daarna twee felle, korte piepjes. Word ik teruggefloten? Valse start? Dan gaan de enkele piepen over in een eindeloze stroom hoogtonige geluidsignalen. Huh? Wat? Valse start? Nee man! Run op rechts!
Slaapdronken strompel ik een witbevroren landschap binnen. Stuiterend en met kromme top ligt de hengel in de steunen, smekend om verlost te worden van die hardnekkige plaaggeest. Een forse stoot adrenaline laat mij kortstondig de sinistere wintersfeer vergeten, zodat de focus volledig op de dril ligt. Het pleit is binnen enkele minuten beslecht en een bronzen schubkarper vindt haar Waterloo.
De opkomende zon verdrijft de witte wieven.
Ik voel me enorm opgelucht en sta weliswaar te rillen, maar weet nu wel zeker dat het door de vrieskoude komt. En terwijl in het oosten de opkomende zon de boomtoppen kust, trekken de witte wieven zich in zwierende schaatsslag terug.
Job done!
