Weg van de waanzin – Ronald van Bruggen
Onze jonge blogger Ronald schrijft altijd vanuit z’n hart. In deze blog vertelt hij over zijn emoties, beleving en gebruiken. Ook komt aan bod: groothoeklenzen fotografie, betaalwateren en ramp toerisme…
Waarom ga ik na alle tegenslagen die ik gehad heb tijdens mijn vissessies toch steeds weer terug naar de waterkant? Komt het door de drang om (grote) vissen te vangen? Is het de rust die er heerst tussen het riet? Of is het simpelweg vluchtgedrag? Weg van de waanzin in de hedendaagse maatschappij?
Het gaat toch om je eigen gevoel en emotie bij een vangst.
Vorige week was ik bezig om in de schuur al mijn hengelgerief uit te zoeken voor het zoveelste Franse avontuur als ik plots een toeterende auto hoor gevolgd door een keiharde knal. Ik neem snel een kijkje en zie twee auto’s total-loss staan. Mijn auto mankeert gelukkig niets en hulp is al aanwezig. Snel ga ik verder waar ik gebleven ben, want ik vind het nutteloos om mijn kostbare tijd te besteden aan het kijken naar een auto drama.
Een half uur later loop ik met mijn rubberboot op de nek door de steeg richting mijn bus en zie minimaal dertig mensen staan kijken naar het hele ritueel. Ik heb nog nooit begrepen dat er mensen zijn die graag de ellende van een ander willen zien! Waarschijnlijk vinden ze het maar wat mooi, zodat ze thuis weer wat te vertellen hebben aan de keukentafel onder het genot van een bak dampende koffie.
" In Kampen zeggen ze dan meestal: “Heij ut al uheurd?”… "
Vissen is voor mij een grote uitlaatklep, waar ik al mijn tijd en energie in stop. Het liefst vang ik een enorme vis, maar het mooist vind ik het nog als er na een lange periode van verkassen en verschillende stekken aanvoeren die bak over het netkoord glijdt. Het moet niet te makkelijk gaan! Er mag best moeite voor worden gedaan. Dan is de voldoening vele malen groter voor mij.
Weg van de waanzin.
Ellende is goed volgens meester Roelof Schut en ik denk dat hij gelijk heeft. Juist de vangsten die mij bijblijven zijn vangsten met een verhaal. Vangsten uit sessies die moeizaam gingen en uiteindelijk op oer-Hollands karakter succesvol worden afgesloten. Ik geniet van de vierkante canvas afbeeldingen aan de muur, afbeeldingen van vissen die mij laten terugdenken aan een fantastische tijd. Dit is voor mij zo’n beetje de hele essentie van het karpervissen.
Foto’s van vissen die op canvas aan de muur worden gehangen.
Ik geef ook eerlijk toe dat ik wel eens met tranen in de ogen in mijn schepnet heb gekeken. Niet doordat ik het wereldrecord had gevangen, maar meer door het moment en alles wat er aan vooraf is gegaan. Dat maakt voor mij een vangst compleet. Dat gevoel wat je als visser hebt is ook niet uit te leggen en dat hoeft ook niet. Echte vissers begrijpen elkaar en daarom heb ik het gevoel dat het karpervissen een aparte wereld is. Een hobby die door minimaal half Nederland niet begrepen wordt.
Juist dat vind ik zo mooi. Lekker in mijn eigen kleine wereldje wegdromen, kijkend naar mijn hangers. Mijmeren over die enorme buffel die elk moment mijn haakaas kan opnemen gevolgd door een heerlijke run…
Lekker in mijn eigen kleine wereldje wegdromen kijkend naar mijn hangers.
Het karpervissen is een prachtige hobby, maar je moet er zelf wat van maken, vind ik. De beleving van het karpervissen is voor iedereen anders en hier ontstaan heel veel misverstanden door. Er ontstaat een kloof tussen de avonturiers en de betaalwater vissers. Iedereen zijn eigen ding, toch? Ik snap de mensen die naar een betaalwater gaan prima. Vissers met een drukke baan en twee weken per jaar vakantie willen graag zekerheid. Nu is er op een betaalwater geen vangstgarantie, maar je bent verzekerd van een stek, veiligheid en kans op een (grote) karper.
Je moet er zelf wat van maken, vind ik dan toch…
Daarnaast is er de mogelijkheid om naar de WC te gaan en te douchen. Ikzelf zoek liever het avontuur op en zit op de heenweg al in onzekerheid over allerlei factoren die meespelen op het openbare water. Bij mijn visserij is een plan B (en C) een must. Er gaat vaak meer tijd zitten in rondrijden, zoeken en stekken aanvoeren, dan in werkelijke vis uren. Mensen die dit niet op kunnen brengen of simpelweg er geen tijd voor hebben kiezen voor een betaalwater en ik heb hier begrip voor. Ieder zijn ding!
Deze spiegel ving ik tijdens mijn stage op Abbey Lake.
Daarnaast is er discussie over de juiste man-vis foto. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me er minder druk om maak. Foto’s schieten moet iedereen ook op zijn eigen manier doen. Ik vind een enorme groothoek foto echt afschuwelijk. Toch heb ik er ook aan meegedaan toen ik een jaar of 14 was en een 12 ponder ving. Met gestrekte armen en het hoofd bijna verstoppen achter de vis foto’s maken… Tegenwoordig schiet ik mijn foto’s met een 40 mm prime lens van Canon. De verhoudingen komen mooi tot zijn recht vind ik en het geeft een minder vertekend beeld en daar ben ik blij mee. Waarom alles mooier maken dan dat het is? Het gaat toch om je eigen gevoel en emotie bij een vangst..?
Een foto waarbij de karper volledig in de lens gedrukt wordt, en dit in combinatie met een groothoek lens.
Bedankt voor het lezen en veel plezier aan de waterkant!
Ik ben voeren, later! 😉
