Wegsmelten met Erik en Juri – Deel 1 – Gered door de pen!

Na een aantal lange dagen wegsmelten in de hitte langs een Frans stuwmeer, besluiten beide heren dat het tijd is voor verandering. Gewapend met, ja ja, een penhengel gaan ze de strijd aan. De vis komt niet naar ons? Dan moeten wij naar de vis! De heren vissen apart van elkaar en beleven de trip dus ieder op een eigen manier. In dit eerste deel volgen we Erik. We starten overigens met een video!

Komt de vis niet naar ons? Dan moeten wij naar de vis!


Juri klimt de ring in!

Erik aan het woord: We zitten al enkele dagen aan een groot stuwmeer in Frankrijk, de waterstand is hoog en het is bloed verziekend heet. Overdag is het tot nu toe lastig geweest om een aanbeet te forceren en dus stapt Juri als eerste de ring in en pakt de handschoen op. Hij gaat het gevecht aan met een van onze doelstellingen. Het vangen van een karper op de pen in Frankrijk! Eigenlijk is dit altijd wel een doel wat we willen behalen, op wat voor water we op dat moment ook zitten. Ons basiskamp staat goed in de bosrand verstopt en is alleen per boot bereikbaar, voor ons is dit veilig genoeg om het overdag te verlaten en elders te gaan vissen.

?s Nachts vissen we voor de deur statisch en overdag gaan we beide met een boot een andere kant van het meer op. Als Juri de boot in stapt, gewapend met een penhengel en een emmertje voer, twijfel ik wat te doen. Ook met de boot op pad, of ga ik het toch nog een dag statisch voor de deur proberen? De twijfel duurt nog geen uurtje want dan krijg ik een appje van Juri; de eerste karpers zijn gespot!

Mijn beurt

Snel pak ik een lege emmer en gris een kilo ?Champion Range? (Martin SB) onder mijn stretcher vandaan. Zowel de ?High Active? als de ?High Protein? vind ik een uitermate geschikte boilie om actief achter de karper aan te zitten. Dit vanwege de extreem hoge instant attractie die ervan uitgaat. Deze boilie is echt anders dan anders want hij lost langzaam op door de vele natuurlijke water oplosbare ingredinten. Driftig begin ik ze te verkruimelen totdat ik een flink laagje in mijn emmer heb zitten. Ik vermeng de twee soorten met een flinke scheut ?Super Smog? en laat dit even intrekken terwijl ik de statische hengels opberg. Het plan was om nog een paar flinke handen mini-pellets toe te voegen. Maar helaas zijn we deze vergeten? Dit besef kwam nog later dan die van de elektromotor. Voor die laatste zijn we nog wel teruggereden?

Wij houden van een hoge waterstand en dragen daar graag aan bij.

Voordat ik de boot in stap vul ik mijn emmertje nog aan met een paar blikken mais en dan ben ook ik er klaar voor! Ik app Juri dat ik ook op pad ga en eind van de middag weer bij het kamp ben. Ik besluit richting de overkant te roeien en daar in een paar kleine baaitjes wat voerplekjes te maken. Nadat ik er vier hebt gemaakt krijg ik een foto van Juri met het onderschrift; ?Hoppa!!! Ik vis nog ff een ander plekje af en dan ga ik terug?. Als ik bij mijn vierde, en dus laatste plekje, aankom zie ik dat Juri al terug is bij het basiskamp. De eerste drie plekjes hebben tot nu toe alleen witvis opgeleverd en ik besluit om alleen dit plekje nog af te vissen, de voorgenomen 2e ronde laat ik zitten.

Ik sta te drillen, Juri zit te filmen.

Niet lang nadat de pen het toneel betreedt zie ik hem al brutaal dansend achter de coulissen verdwijnen. De hengel maakt een diepe buiging en het geratel van de slip met daarbij het gezang van de lijn klinkt als muziek in mijn oren. Als figurant sta ik in een prachtig decor te genieten van dit schouwspel! Wanneer de gordijnen zich sluiten om de hoofdrolspeler kan ik met een voldaan gevoel dit theater verlaten. Prachtig!

De dagen daar opvolgend weten we zowel in nacht op het basiskamp, als overdag met de pen onze vissen te vangen. Juri weet er zelfs een ?op zicht? vanuit de boot te vangen!

De hoofdrolspeler.

Ook ik maak nog mooie momenten mee. Op een middag laat ik me in de boot langzaam een baai in drijven en spot drie karpers door het polariserende glas. Dicht in de kant zie ik ze azen in het hoge gras, echt heel groot zijn ze niet maar het formaat is met deze visserij voor ons ondergeschikt. Met moeite weet ik me, in mijn korte broek, een weg te banen door de brandnetels en doornstruiken en weet ongezien de plek des onheils te bereiken.

Het duurt niet lang tot de eerste verdachte op het plaats delict verschijnt.

Zodra de drie even uit het zicht zijn strooi ik een klein handje boiliekruim gemengd met blikmais over het hoge gras. Het duurt niet lang tot de eerste verdachte op het plaats delict verschijnt. Direct duikt hij met zijn kop het gras in en begint te vreten. Systematisch struint hij het kleine plekje van links naar rechts af. Dit kan ik goed zien doordat zijn staart net boven de hoogste grassprieten uitsteekt. Tot ik mijn lijn een klein beetje slap zie vallen en de karper zijn kop lift vanuit het gras.

Rustig zie ik zijn bek op en neer gaan en zich storen aan de lijn die tussen zijn lippen zit. Ondertussen blijft mijn pen roerloos aan het oppervlakte liggen. Ik weet dat ik moet aanslaan maar het liefst wil ik mijn pen zien wegschieten. Heb ik wel vaker een handje van, net zo lang wachten totdat deze de diepte in verdwijnt. Niet omdat ik denk dat de kans op raak slaan groter is maar meer omdat ik het zo?n mooi gezicht vind. Dit keer wil hij niet meewerken en besluit dan toch maar het stukje staal in zijn bovenlip te rammen. Weer ontstaat er een geweldig gevecht waarbij ik al zwemmend tussen het hoge gras en de onder water staande struiken achter de karper aan moet.

In de kant zie ik ze azen in het hoge gras.

Frustrerend kan het visueel belagen ook zijn. Zo heb ik bijna twee uur achter een flinke spiegel aangezeten die ik uiteindelijk heel knap weet te verspelen? Telkens legt hij weer dezelfde route af. De gehele route kan ik hem volgen op een klein stukje na, hier verdwijnt hij uit het gezichtsveld de diepte in. Elke keer zwemt hij hetzelfde rondje tussen de diverse grasstengels door, via een geul en tussen de takken door de baai in.

Het azen doet hij dus net in het gedeelte waar ik hem niet kan zien.

Niet veel later neemt hij dezelfde route in een omgekeerde richting en verdwijnt weer uit het zicht. Zijn gehele route heb ik licht van voer voorzien en ik zie hem ook telkens herkauwend zijn weg vervolgen. Toch negeert hij mijn haakaas, en ook echt in het zicht azen doet hij niet. Na bijna twee uur valt het kwartje? Het azen doet hij dus net in het gedeelte waar ik hem niet kan zien. Het bewijs had ik binnen enkele minuten, direct na de aanslag neemt hij weer dezelfde route. Via de geul en tussen de takken door de baai in?

De verhuizing wordt ingezet

We zijn al weer over de helft van onze trip en is het tijd om het basiskamp te verhuizen. We hebben op een ander gedeelte van het meer een stek vier dagen van een behoorlijke hoeveelheid voer voorzien. Hier gaan we dan de eerste zesendertig uur statisch vissen en mocht het overdag weer niet lukken dan gaan we wederom beide met een penhengel een kant uit.

We keren meer dan tevreden huiswaarts.

Deze stek is nieuw voor ons en heeft werkelijk een prachtig uitzicht. Hoewel er niet veel wind staat vangen we hier toch een beetje wind en staat er zelfs een klein kabbeltje op het water. Vanwege de voortdurende hitte is dit lichte briesje meer dan welkom! De stek loopt een stuk beter dan de eerste en ook het gemiddelde gewicht is een stuk hoger, zeker van de dieper gelegen voerstekken. Maar de echte bakken ontbreken nog. We zijn geen echte kiloknallers maar gaan het liefst toch allebei met een flinke vis naar huis. Alleen overdag wil het, ook op deze stek, weer niet lukken?

En dan vertrekt ineens mijn diepste hengel!

De volgende ochtend stapt Juri de boot in en gaat, met de penhengel, dit gedeelte van het meer onderzoeken. Ik twijfel weer? Ga ik ook, of geef ik het overdag nog een kans? Je zit hier heerlijk met altijd een schaduwplekje en ook de wind lijkt wat toe te nemen. Ik besluit om te blijven en voor een verassing te gaan, maar eerlijk gezegd ook om even lekker te luieren en te genieten van het uitzicht.

Terwijl de wind steeds verder toeneemt, en ondertussen lekker op de kant staat te beuken, voel ik mijn kansen toenemen. En dan vertrekt ineens mijn diepste hengel! Met veel moeite weet ik met de boot in de buurt van de vis te komen.

De verrassing van eigen kant.

Eenmaal boven de karper, weet deze mij lekker tegen de wind in op sleeptouw te nemen en geniet ik. Het is een heerlijk gevoel zo midden op het meer, vol in de wind en onder een prachtige blauwe hemel een bak van een karper te drillen. Ik app Juri een foto met het onderschrift; ?Ik denk dat deze de 30 wel gaat halen?. Niet veel later zie ik in de verte een bootje komen aanroeien.

Terwijl we nagenieten van deze vangst besluiten we om de resterende dagen op deze stek uit te vissen, ook overdag en dus houdt het penvissen voor deze sessie op. We weten allebei nog, midden op de dag, een grote spiegel te vangen en keren dan ook meer dan tevreden huiswaarts!

Erik Froger


Twee vissers, twee avonturen, n reis. Ben je benieuwd geworden naar Juri zijn kant van het verhaal? Houd KWO dan goed in de gaten want zijn artikel lees je over precies 1 week!

Bekijk ook