Brabo’s in the Bush 2013 – deel 4
‘Het aantal positieve reacties die we vorig jaar op de verhalenreeks kregen was geweldig. Zelf hebben we er ook alle plezier in om onze avonturen op deze manier op de lezers over te brengen. De passie en puurheid waarmee wij vissen is echt. Deze woorden hebben we ook meegenomen bij het schrijven van een nieuwe reeks Brabo’s in the Bush. Een nieuw avontuur zijn we aangegaan en we hebben weer mooie en minder mooie dingen meegemaakt. Ik hoop dat we jullie wederom een aantal weken kunnen vermaken met onze avonturen. Veel leesplezier!’
De updates van vorig jaar kun je HIER teruglezen! Het deel 1 van 2013 lees je HIER ! Deel 2 HIER en deel 3 HIER.
Hard werken in de zomervakantie
Daan vertelt:
Diploma uitreiking
Samen met al mijn studiegenoten zit ik in een zaal te kijken naar een scherm waarop elke vijf minuten een student met bijpassende foto’s besproken wordt. Het is vrijdag 12 juli 2013, de dag van mijn diploma uitreiking. Na een lange zit ben ik eindelijk aan de beurt en wordt er naar de volgende dia geklikt. Mijn studiegenoten en het publiek moeten lachen, zo herkennen ze mij!
Precies zo, hoe de mensen mij kennen.
Mijn begeleider brabbelt iets over opblaasbare vissen en wenst mij veel succes in de zoektocht naar een baan. Ik zet een aantal krabbeltjes en bedenk me dat ik nooit meer hoef te studeren. Dag HAS Hogeschool, hallo uitdagende baan binnen de biologie?!
Na de borrel stuur ik snel een WhatsApp bericht naar Sjoerd dat ik over een half uur thuis ben. Eenmaal thuis gooi ik mijn schone kleren in de hoek van de kamer en trek mijn visserskleren aan. Vanavond vertrekken we namelijk naar Zuid-Frankrijk voor een zes nachten tellend avontuur! Niks geen diploma feest, ik ga vissen!
Vanavond gaan wij niet feesten, maar vissen! (check de vlag op de achtergrond).
Daar gaan we weer…
De kilometers vreten we op en om zes uur in de ochtend staan we aan het water. We lopen een rondje en komen erachter dat de waterstand gestegen is ten opzichte van de vorige keer. Dit vraagt waarschijnlijk om een iets andere aanpak dan de eerste keer. Maar voordat we de spullen gaan opbouwen besluiten we even de ogen te sluiten in de auto. Twee uur later worden we wakker en beginnen we op het gemak met opbouwen. Het is nog vroeg, maar de temperatuur gaat al snel richting de 30 graden!
Met het zweet op onze voorhoofden worden de hengels uitgevaren. Voor aanvang van deze sessie moesten we alleen nog een betrouwbare benzinemotor zien te regelen. Bart van Vugt brengt redding en helpt ons op weg. Een benzine motor bied je veel meer mogelijkheden op een groot stuwmeer en is dus een essentieel onderdeel van je uitrusting. Bartje nogmaals bedankt! We varen zes hengels verspreidt uit op de stekken die ons de laatste keer ook vis op hadden geleverd. De hengels worden dus weer ruim opgesteld om een zo groot mogelijk deel van het water te bevissen. De waterstand was vergeleken met de vorige trip aardig gestegen. Daardoor was van de twee aanwezige landtongen enkel nog van één landtong een stukje boven water gelegen. Dit vormde dus een eilandje in het stuwmeer. Vanaf het vaste land was het niet mogelijk om de goedlopende stekken van de vorige keer te bevissen. De hengels worden dus op het eiland gepositioneerd. Tussen het eilandje en het vaste land is het met een waadpak goed te doen. Aangezien het zomer is besluiten we om overdag in de zwembroek naar de hengels te rennen. ‘S nachts slaap ik op het eilandje en Sjoerd op het vaste land. We hebben dezelfde sounderbox, dus wakker worden we altijd van elkaars aanbeten.
De landtongen waar we vorige keer de hengels op gepositioneerd hadden zijn nu eilandjes geworden.
Maar terug naar het begin, de hengels liggen op de steunen en we ploffen neer op onze stoeltjes. De zon staat hoog aan de hemel en aangezien ik nogal snel verbrand als roodharige besluiten we om onder de bomen te gaan zitten. Met een aanbeet is het een hele toer tot de hengels maar dat maakt niets uit. Buiten het steile talud zijn hier geen obstakels aanwezig. Lange runs komen eigenlijk goed van pas, de vis zwemt hierdoor ver weg van het talud en dit verkomt lijnbreuk.
Op een gegeven moment schrik ik in mijn stoeltje wakker van een aantal piepen. Sjoerd kijkt ook versuft om zich heen en we kunnen concluderen dat we de eerste aanbeet hebben. Helaas geen karper, maar een hele kudde met kinderen die door de lijn heen zwemt. Aangezien wij te gast zijn besluiten we om de hengel in te draaien. Wanneer ik naar de kinderen zwaai dat ik de hengel ga indraaien komt er een schreeuwende moeder aangevlogen. Ik sta met een versuft gezicht te kijken hoe die moeder haar kroost uit het water schreeuwt. Sjoerd hoor ik op de achtergrond grinniken en de kinderen rennen snel de andere kant op. Deze hengel bergen we maar op en we vissen met vijf hengels door. Ons middagdutje is nu toch al verstoord en ik stel voor om te gaan voeren in het enige reservaat dat het stuwmeer rijk is.
De eerste sessie visten we met Smell en StrawberryFish. Deze sessie hebben we besloten om daar ook nog Scopex aan toe te voegen. Met 120 kilo boilies in allerlei maten en smaken moeten we de komende zes nachten wel vooruit komen. Met twee emmers vol met bollen spring ik in de boot. Gas erop! De rubberboot komt in planee en ik geniet met volle teugen van het uitzicht. Dit maakt het vissen toch mooi denk ik bij mezelf. Eenmaal aangekomen bij het reservaat zet ik de dieptemeter aan en begin te peilen. Na een uurtje varen begin ik een idee te krijgen over het bodemverloop en besluit een voerstek te maken van ongeveer 300 meter lang en 75 meter breed. Zo verspreid mogelijk probeer ik te voeren en de aanwezige recreanten kijken mij maar vreemd aan. Op acht meter diepte vind ik nog een mooi talud. Ik heb er een goed gevoel bij en laat wat extra bolletjes te water.
Gas erop!
Als ik eenmaal terug op de stek ben blijkt dat Sjoerd nog geen beet heeft gekregen. De hele dag blijft het angstvallig stil. Wanneer alle recreanten naar huis zijn vertrokken en het langzaam donker begint te worden komen onze stretchers tevoorschijn. Sjoerd blijft bij de hengels op het vaste land en ik gooi mijn stretcher in de boot en waad naar het eilandje. Eenmaal daar klap ik de stretcher uit, zet een waadpak en set lieslaarzen klaar. Het waadpak gebruik ik als er een aanbeet komt van het vaste land en de lieslaarzen zijn voor een aanbeet van mijn eigen hengels. Als alles staat zoals het moet staan, kruip ik onder de wol en roep nog snel naar Sjoerd, tot straks!
Midden in de nacht een aanbeet, ik spring van mijn stretcher en duik in mijn lieslaarzen. Eindelijk beet! Als ik de hengel in mijn handen heb hoor ik op de achtergrond Sjoerd al het water inlopen. We vangen een spiegeltje, geven elkaar een high five en zetten de vis meteen weer terug. De hengel varen we weer uit en we gooien er een halve kilo boilies verspreid omheen. Om vijf uur krijgen we weer een aanbeet en hetzelfde tafereel herhaalt zich.
Om vijf uur krijgen we nog een aanbeet.
We beseffen dat de tweede visdag is aangebroken en verwisselen onze stretchers voor stoeltjes. Om geen slapende honden wakker te maken. We werken wat noodels naar binnen en speculeren over de vangsten die mogelijk gaan komen. Deze dag begint het te lopen en vangen we negen vissen binnen twaalf uur. Het is die dag weer ruim in de dertig graden, dus klagen mogen we zeker niet. De laatste vis van de dag komt rond zeven uur. Een harde run op een hengel die op het eiland is gepositioneerd. We rennen allebei zo hard als we kunnen naar water. De dertig meter die we door het water moeten afleggen lijkt langer te duren dan normaal. Uiteindelijk komen we op het eilandje aan en de hengel wordt van de steunen gegrepen door Sjoerd. Zo die pieper is eindelijk stil. De vis blijft echter met het zelfde tempo lijn van de spoel trekken en we vermoeden beide een beter exemplaar. We besluiten deze vanuit de boot te drillen en na één keer goed hard aan de benzinemotor getrokken te hebben start die gelijk. Mooi! De vis doet zijn best om zo ver mogelijk bij ons uit de buurt te blijven, echter tegen de benzinemotor kan die niet op. Als we boven de vis zijn begint de dril pas echt en de snoekbaarsvissers zitten ons in de gaten te houden. We vissen namelijk met alle hengels in een gebied waar je met de boot niet mag komen. Ik zeg tegen Sjoerd dat we straks commentaar kunnen verwachten. De dril verloopt echter precies volgens het boekje en de vis beland dus in ons net. We varen naar de kant en als we in het net kijken blijkt het om een dubbelvangst te gaan voor Sjoerd. Wel de eerste dertiger van deze trip, dat dan weer wel! De snoekbaarsvissers die ons van een afstandje bestudeerden zijn ondertussen naar de kant gevaren en lopen richting ons. Terwijl ik foto’s aan het maken ben beginnen ze te praten. Het valt gelukkig mee, ze willen alleen weten hoe zwaar de vis is. Over de boot beginnen ze niet en als Sjoerd de vis terug zet krijgen we zowaar een applaus!
De eerste dertiger van de trip!
Op naar het reservaat!
Na deze vangst pakken we de spullen in en verkassen we naar het reservaat. Het verkassen gebeurt met de twee boten en enkel het broodnodige wordt meegenomen. We varen tegen het donkere naar het reservaat en tijdens het varen genieten we van het uitzicht. Vissen in zo´n omgeving maakt het allemaal nog veel mooier! De hengels worden verspreidt op dieptes van 6 tot 12 meter. We hopen dat deze stek ook de nodige vissen op gaat leveren, zodat we de twee stekken om en om kunnen afvissen.
Op naar het reservaat! Ondertussen genieten we van het uitzicht.
Die nacht vangen we slechts twee vissen en rond zeven uur word ik zoals altijd gewekt door Sjoerd. Hij brabbelt dat de stretchers weg moeten en dat het tijd is om dagjesvisser te spelen. Ik kruip met tegenzin van mijn stretcher en plof op mijn stoeltje. De pan met noodels gaat op het vuur en we vinden allebei dat de vangst wat tegenvalt. Rond negen uur in de ochtend voeren we de andere stek nog een keer aan en het wachten kan weer beginnen. Die dag stijgt de temperatuur ver in de dertig graden. Ondanks deze hoge temperatuur vangen we toch nog vijf vissen.
Wanneer het donker begint te worden, verkassen we naar de damstek. Die nacht vangen we meteen weer een hoop vissen alleen beginnen ze kleiner van formaat te worden. Maar wij klagen niet, want we vangen schitterende vissen.
We vangen achttien vissen in twee dagen.
Nadat we twee nachten bij de dam hebben gevist vinden we het wel weer genoeg. We verkassen naar het reservaat. Het reservaat hadden we de laatste twee dagen nog flink aangevoerd en wanneer we eenmaal gesetteld zitten draaien we een Kronenbourg open. Loet Rooijackers en Jantje Beeckx zijn in de omgeving aan het vissen en zouden vandaag even langs komen. Deze twee gasten kenmerken zichzelf door hun eetgewoonte. Het enige wat ze tijdens de vakantie naar binnen werken is vlees en stokbrood. Het enige Franse woord dat de mannen goed kennen is ‘viande’ en dat verklaard voor een gedeelte hun markante eetgedrag. Wij elke dag maar fruit eten om wat vitaminen binnen te krijgen. Het zijn goede gasten en na een tijdje buurten over vissen vervolgen ze hun route naar een nieuw water.
Wanneer het donker begint te worden, beginnen de aanbeten sneller achter elkaar te komen. Midden in de nacht wanneer we weer gewekt worden door een aanbeet roep ik naar Sjoerd dat het zijn beurt is. Hij ligt ver weg in dromenland aangezien hij brabbelt: ‘ik hoef niet meer’. De vermoeidheid is toegeslagen, en eerlijk is eerlijk ik zit er ook aardig doorheen. Na een tijdje komt hij toch aangelopen en lachen we om het voorval. Nadat we de vis hebben terug gezet varen we de hengel weer uit. Daarna ploffen we met een zucht neer op de stretchers. Nog geen kwartier later gaat de hengel weer af. Ik stap versuft in mijn klompen en ren naar de hengel. Sjoerd is er nu wel meteen bij en nu brabbel ik tegen hem: Deze varen we niet meer uit hoor, ik ben kapot! Maar dat gaat er gelukkig niet in bij mijn vismaat en nadat we de vis hebben terug gezet springen we weer de boot in. Slapen is voor apen!
In de ochtend krijgen we een run op de hengel die ik niet meer wilde uitvaren. Sjoerd had nog een spiegel van ongeveer twintig pond gevangen en ik ben dus weer aan de beurt. Het is ondertussen weer licht geworden en na een tijdje drillen begin ik te denken aan een betere vis. Als we de vis voor het eerst onder de kant zien draaien, weten we genoeg. Dit is een mooie bak! De vis probeert nog één keer te ontkomen, maar daarna zit hij toch in het net. High five! Die pakt niemand ons meer af.
High five, deze bak pakken ze ons niet meer af!
De lens van de camera is helaas beslagen, dus we hangen de vis enkele minuten in de bewaarzak weg. Nadat we een aantal foto’s hebben gemaakt, zwemt de vis zijn vrijheid weer tegemoet. Dit zijn de vissen waar je het allemaal voor doet. In de winter zijn we altijd uren aan het zoeken naar nieuwe wateren op Google Earth. Sjoerd voornamelijk, die heeft volgens mij heel Frankrijk al bekeken vanuit zijn huiskamer. Maar met Google Earth kan je alleen niet zien wat er zwemt, maar die onzekerheid maakt het juist mooi. Niet alleen de vissen die je vangt zijn belangrijk, maar ook het plaatje eromheen.
Ik ben wel eens naar een commercieel water geweest toen ik nog niet in het bezit was van een rijbewijs. Samen met een vismaat heb ik toen gevist op één van de wateren van een ‘groot’ complex. Het water waar wij gesetteld waren was 300 bij 200 meter. Naast ons waren er nog twee vissers aanwezig op dit water. Dit is rustig voor commerciële begrippen. We konden dus nog redelijk breed vissen in vergelijking met de andere wateren van het complex. Toen we naar het water reden waar we gereserveerd (bah, wat een vies woord) hadden kwamen we langs de andere wateren gereden. We reden echt niet hard over het pad, maar de stekken volgende elkaar in een rap tempo op. We vingen aardig vis alleen is het gevoel achteraf niet veel anders dan een dagje vissen op de lokale forellenvijver. Begrijp me niet verkeerd, ieder zijn ding. Maar dit was niet mijn ding. Als je langs die wateren rijd, waar de mensen allemaal naast elkaar zitten besef je ineens dat het echt een forellenvijver is. Ze weten precies welke vissen er zwemmen, dat is in een forellenvijver niet anders. Maar het bijzonderste is dat dit ook het onderwerp van gesprek is, vang ik Jantje, Pietje of Henk deze week? Men weet bij een dril welke vis er aan de andere kant van de lijn hangt. Jantje, Pietje of Henk. Dat is de adrenalinekick van het van te voren gereserveerde avontuur. Waarbij de uitkomst nooit anders zal zijn dan Jantje, Pietje of Henk. Enkel de statistiek wil nog wel eens variëren. Mijn ding is het nooit geweest en zal het ook nooit worden.
Op zoek naar Jantje, Pietje of Henk?
Ik heb geweldige herinneringen aan mijn openbare avonturen in Frankrijk. De herinneringen aan het commerciële avontuur zijn vervaagd en er word eigenlijk nooit meer aan gedacht. Misschien is dit maar goed ook, want het gevoel van de daar gevangen karpers was niet veel anders dan het vangen van een forel uit een lokale vijver. Mensen roepen vaak dat het gevaarlijk is om op openbare wateren te vissen. Gevaar heb ik nog nooit meegemaakt. Onzekerheden zijn er genoeg. Gaan we hier wel karper vangen en zwemt hier überhaupt een Jantje, Pietje of Henk? Waarschijnlijk niet. Maar wat we vangen zal de beloning zijn van ons zelf geschreven avontuur. Wat we zelf hebben bepaald van het begin tot het einde. Het is niet bekend waar we vissen, hoe we vissen en wat we vangen. Maar ik weet zeker dat dit de herinneringen zijn waar je later aan terug denkt. Weet je nog, toen we midden in die stormachtige nacht verkasten naar die stek net buiten de nachtzone. Toen we met onze neus in de boter vielen na een paar dagen blanken. Ieder zijn eigen beleving en herinnering. Maar stap is een keer in een onzekere richting en de beloning zal vele malen mooier zijn. Voor mij geen avontuur meer uit de brochure.
Geen avontuur uit de brochure.
Na deze vis vangen we geen enkele vis meer in het reservaat en verkassen we voor de laatste nacht naar de damstek. We zijn tevreden over de vangsten en we vangen nog drie vissen die nacht. De laatste vis van de sessie is een schitterende spiegel welke helaas een gedeelte van zijn staart mist.
Na de rijenkarper beginnen we meteen met opruimen en rijden we weer terug naar Brabant. Na een lange rit rijden we bij mij thuis de dam op en mijn pa staat ons op te wachten. Ik wil achterom naar binnen lopen wanneer blijkt dat er een tent in de tuin staat. In koor roepen mijn vrienden surprise en de muziek springt aan. Schitterend! Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Sjoerd zat schijnbaar in het complot en heeft het verborgen kunnen houden. Die avond wordt het nog laat en ik ben blij dat mijn moeder heeft geregeld dat ik de volgende dag vrij ben.
Dat zag ik niet aankomen.
Het werd nog laat die avond. Op de foto Nick en Pierre waarmee ik ook nog naar Frankrijk ben geweest dit jaar.
Zomerse trip met ‘players’ Nick en Pierre
Daan vertelt:
Kroegklets
Van links naar rechts: Daan, Pierre, Nick en Mark.
Het is een zaterdagavond in een lokale kroeg wanneer ik samen met twee vrienden een aantal pilsjes sta te nuttigen. Ik vertel wat over de avonturen die ik in Frankrijk heb meegemaakt. Pierre en Nick luisteren maar al te graag naar de verhalen want het zijn zelf fanatieke vissers geweest. Het vis virus is bij hun langzaam aan het weg trekken en er wordt steeds minder gevist. Pierre heeft al twee jaar geen hengel meer aangeraakt en bij Nick is het ook alweer één jaar geleden dat het carbon krom ging. De verhalen die ik vertel wakkeren het virus echter weer aan en al snel stel ik voor om met drieën naar Frankrijk te gaan. Ik ken nog wel wat leuke watertjes zeg ik er met een glimlach bij. Het is ver rijden, maar een visje vangen gaat ons zeker lukken. We proosten erop en die avond worden de nodige herinneringen van vroeger opgehaald!
De autorit is en blijft afzien.
5 augustus rijden we met de Kangoo en de Polo naar het zuiden van Frankrijk. Die autorit is en blijft afzien. Gelukkig komen we met het eerste licht aan bij het water en op het gemak beginnen we met opbouwen. De stek die het makkelijkst bereikbaar is met de auto en waar altijd wel een visje uitkomt wordt gekozen. De mentaliteit gedurende deze sessie zal totaal anders zijn dan tijdens een sessie met Buijks. Dan is het ‘alles of niets’ en ‘slapen is voor apen’. Afijn, als de hengels eenmaal in liggen komen de eerste Fransen aan om te zonnen. We zitten namelijk dicht bij een zandstrandje. Nick en vooral Pierre vinden het niks en zeggen dat ze geen zin hebben om een week tussen de Fransen te zitten. We vangen overdag geen vis en ik vertel dat het vorige keer de eerste dag vissen niet anders was. Toch willen ze nu al verkassen en de spullen gaan weer in de auto’s. We besluiten om naar een ander stuwmeer te rijden ongeveer 100 kilometer verderop. We zullen in het donker aankomen want we vertrekken pas laat in de avond. Het betreffende stuwmeer heb ik zelf ook nog nooit bezocht en de eerste keer in het donker een stuwmeer bevissen van een paar honderd hectare is natuurlijk niet de beste manier.
Nadat we in het donker arriveren bij het water, word met behulp van de TomTom gezocht naar bospadjes langs het stuwmeer. Het ene na het ander padje wordt afgereden en midden in de nacht vinden we een eindelijk een strategisch gelegen stek. Natuurlijk is deze weer bezet door een Fransman en nadat we ongeveer een half uur met handen en voeten hebben staan praten wordt duidelijk dat hij enkele hele kleine vissen heeft gevangen en dat hij nog een aantal dagen blijft zitten. We besluiten dat we genoeg gezocht hebben, en gaan gewoon op de eerste beste uitloper van het stuwmeer zitten. We varen een aantal hengels uit op verschillende dieptes, maar veel verwachten we er niet van. De volgende ochtend krijgen we zowaar een ‘brasemrun’ en een klein spiegelkarpertje van ongeveer 3 pond hangt aan de andere kant van de lijn. Om het feest compleet te maken schiet het visje nog los ook. De mannen vinden het helemaal niks en ik ben het volledig met ze eens.
Een fantastische spiegel voor Pierre!
Ik ken nog een ander stuwmeertje in de omgeving waar een paar maten van Buijks waren geweest. Het water zou schijnbaar gevuld zijn met obstakels en die visserij is nou niet ideaal op dit moment. Toch besluiten we daar naar toe te rijden en ik voer de naam van het dorp in op de TomTom. Ongeveer één uur rijden… Als we na een tijdje rijden het dorp binnen rijden kijk ik toch wel een beetje raar op, op Google Earth lag het water toch direct langs het dorp? Nadat we een paar rondjes hebben gereden kan ik het water nergens vinden en als ik op de TomTom de kaart bekijk, schrik ik me kapot. Er ligt hier helemaal geen water in de buurt! Met het schaamrood op de kaken moet ik dit bekennen aan Nick en Pierre. Een logische reactie volgt en het scheldwoordenboek gaat volledig open en de komende minuten dien ik enkel als pispaal. Gelukkig kennen ze mij al langer dan vandaag en we lachen er nog maar eens hard om. Ik zoek uit waar het fout is gegaan en nu blijkt dat er twee dorpen zijn die exact de zelfde naam hebben alleen één uur rijden uit elkaar liggen. Man dat heb ik weer!
Na al die tijd eindelijk weer een vis in de handen!
Als we uiteindelijk toch bij het juiste water arriveren, besluiten we na een kort rondje om plaats te nemen in de bossen in het midden van het meer. Die nachtviszones zijn zo onlogisch ingedeeld dat je er met je verstand niet bij kan. Als alle spullen op de stek liggen worden zes hengels strategisch verdeeld over het meer. De eerste nacht vangen we gelijk drie vissen waardoor de stemming in het kamp meteen opper best is. We proosten op de vangsten en hopen op meer.
Uiteindelijk vissen we nog drie nachten op de stek en we vangen allemaal een aantal mooie vissen. Helaas verspelen we ook een aantal vissen door boomstronken onder water. Hier moet iets op te verzinnen zijn en ik stuur een sms naar Buijks dat dit water een revanche verdient. De mannen zijn echter tevreden met het resultaat en volgend jaar willen ze nog wel een sessie vissen. Alleen dan niet zo ver in het zuiden van Frankrijk, want die autorit duurt toch te lang voor ze.
Topsessie.
Tot het volgende avontuur!
