De rode draad – December to remember

Zoals ik al eerder door liet schemeren heb ik samen met mijn oude maatje wat geflirt met Nederlandse meerval.

Ik heb er nog geen één gevangen maar ik ga volgend jaar zeker weer een paar pogingen ondernemen met die gebrilde krullenbol. Maar god-o-god wat hebben we ons vermaakt.

De eerste paar pogingen op de Waal werden niets, maar het varen in het donker op een rivier die stroomt als een jekko was op zich al een heel avontuur. Want stromen doet het daar wel zeg, tering wat gaat dat hard daar! Ik dacht dat de Noord al gek was maar de Waal stroomt nog harder. Terwijl we daar zitten op verboden terrein zien we de grote duwbakken genaamd “Veerhaven” en “Hercules” meerdere malen voorbij komen. Er zijn er meer van hè, Veerhaven 4, Hercules 2; ik weet niet hoeveel er onder die rederij varen, maar het zijn echt indrukwekkende schepen. Met de stroom mee zijn ze met de fiets net bij te houden, denk ik. Maar tegen de stroom in kruipen ze als een dik wijf op haar knieën voorbij.

Ik geniet, en terwijl Maarten zijn biertje drinkt lullen we over van alles en nog wat en kruipen we weg als er weer eens een auto over het bedrijventerrein voorbij rijdt. Boeiensysteem met levende palinkjes eronder, gooien met ratelpluggen, maar helaas: het levert niets op.

Ja, voor die palinkjes dan wel, want die krijgen de vrijheid. Als we na de tweede en laatste keer om een uur of half 4 ’s nachts terug varen naar onze “trailerhelling” blijkt er een duwbak aangemeerd te liggen op de plek waar wij moeten zijn… Kut. We varen naar de voorkant van de boot rakelings langs het stalen monster en ondanks dat de deur van de machinekamer openstaat, is het alsof er geen mens op het schip is. Zachtjes ronkt de motor door, waarschijnlijk enkel een aggregaat voor de stroom. Bij de voorkant aangekomen varen we om de boeg heen en zien dat het schip tegen de meerpalen aan ligt en dat we er niet door kunnen. Fuck, terug naar waar we vandaan komen dan maar en we vervolgen onze weg terug naar de achterkant van het schip. We varen eromheen en hier blijkt het schip vrij te liggen van de palen. Ons varend condoompje past net tussen duizenden kilo’s staal en de meerpalen, we hebben denk ik 20 cm ruimte over en ik ben dan ook lichtelijk opgelucht als we door het oog van de naald zijn gekropen. We klappen een stretcher uit en gaan plat. Na 3 uurtjes zitten we al aan het ontbijt en slurpt Maarten aan de voor hem zo ontzettend belangrijke kop koffie.

Een paar weken later spreken we af om naar een ander “plekkie” te gaan en hier is Maarten al heel vaak geweest. Hij heeft hier al 4 jaar gevist en een kwartetspel aan gele briefjes verzameld. Maar ook twee onvervalste NL meervallen van 160cm! En nog 2 kleinere van 135cm en 110cm. Het was zelfs zo gek dat de rivierpolitie zijn naam en die van zijn maat al uit zijn hoofd wist. Toen kon je er nog van de kant bijkomen maar dat is sinds een jaar verleden tijd. Hij vertelde me dat er weer eens een boot aanmeerde en dat zijn maat het hazenpad koos. Maarten onderging zijn lot en het ging ongeveer zo: “Zo meneer Oosting bent u er weer”? Ja hoor, ik kon het weer niet laten. Zijn maatje was ondertussen het hek al over en toen zei die agent, zeg maar tegen je maatje dat hij zijn boete wel thuisgestuurd krijgt.

Voor ik met Maarten op pad ging moest ik natuurlijk wel eerst even wat geld uit gaan geven bij Bartje, van Fauna Hengelsport. Die Maarten vist namelijk altijd met die “Screaming Devills” van Spro en alleen voor de naam zou ik al een dergelijk ding aanschaffen. Bartje is trouwens een echte lul, maar wel een lul met humor. Ik kom daar graag joh, die gast mag mijn geld wel hebben. Ik was daar een keer met de kindjes en die kregen meteen een zakje chips en een glaasje frisdrank. Dit zal hij waarschijnlijk ook niet bij iedereen doen maar dat is ook logisch. Ik vond dat natuurlijk te gek. Een andere keer kwam ik daar met het hele gezin en ik moest iets van 135 euro afrekenen. Zegt die lulhannes: “zo Neef, dat is dan 250 euro”. Mijn vrouw kreeg zowat een beroerte en hij knalt er meteen achteraan: “En op je spaarpas staat zoveel honderd euro”. Jahaa, Willeke, en als je weet dat het 5% per besteed bedrag is, wat er op die pas komt, dan weet je wel wat je man hier het laatste jaar heeft uitgegeven… Terwijl ik die pas al 3 jaar had of zo, eikel. En het bedrag klopte natuurlijk ook niet, het was een paar tientjes.

Maar de mooiste stunt is nog wel, dat ik dus die Screaming Devill ging halen en Ryan was ook mee. Komen we bij de balie zegt die kleine smurf ineens: ” Papa wat zijn dat”? Ik zeg: “Dat moet je aan Bart vragen”. Op de balie stonden namelijk drie bakken met “beessies” en Ryan is dol op “beessies”. Bart zegt wijzend: “dat zijn wasmotten, dat zijn meelwormen en die jij bedoelt, dat zijn morio’s. Dat worden grote zwarte kevers”. Ryan: “Waarom heb je die”? “Nou die gebruiken ze om forellen te vangen”. Ik vond het meer een soort horrorrupsen van een cm. of 3,5, dus ik zeg: ” Durf jij er eentje op je hand te laten kruipen”? “Ja hoor”, zegt die kleine en Bart zegt meteen: “Wil je er een paar mee naar huis nemen? Dat vind je moeder leuk”! Nou, dat wilde hij natuurlijk wel en ik zag een perfecte mogelijkheid om mijn zoontje een praktijkles biologie te geven over het verpoppen van dieren en het veranderen van gedaante. Zo gezegd zo gedaan en ik dacht: dit moet Willeke niet zien want die wil die beesten niet in huis hebben, laat staan in de woonkamer. Maar aangezien ik vermoedde dat ze sneller verpoppen in een lekkere, warme huiskamer verstopte ik Ryan’s dierenpotje waar hij al heel de zomer mee liep te zeulen in de boekenkast. Dat potje heeft mijn vrouw ooit meegenomen bij de Action vandaan, maar het heeft al wat geleden, want 1 deurtje is kapot. Ik plakte het dicht met plakband en dacht dat het zo wel snor zat. Tot ik een paar dagen later de wind van voren kreeg, omdat mijn vrouw een stofdoek over de kast haalde en bijna het record ‘vrije val tongzoenen met een Morio’ verbeterde. Het bakje stond buiten en de Morio’s hadden en het koud. Ik zeg “wat heb je ermee gedaan dan, want die beesten ontsnappen niet zomaar”… Het bleek dat ik het potje toch niet zo goed had afgeplakt… Ik moest de kast opzij halen om te controleren of er niet meer morio’s rond kropen, want mijn vrouw houdt namelijk in tegenstelling tot Ryan helemaal niet zo van “beessies”. Ik zei “maak je maar niet druk, er zit er geen één meer”. Tot ik een paar dagen later toevallig een laars van Ryan oppakte en er een springlevende Morio uitrolt. Die laarzen stonden onder de kast… De Morio’s zijn inmiddels uitgezet in het park…

Maar goed: terug naar het vissen. Maarten en ik spreken af en Maarten zegt tegen me, als het meervallen niks is, vangen we zeker weten wel even een karpertje en een roofblei. Maar goed ik kom daar dus bijna aan, gaat mijn telefoon. Hey Neef, kale badslipper, je moet straks even tegen die verkeersregelaar zeggen dat je gaat vissen dan wijst hij je de weg wel. Dan moet je wat pionnetjes opzij zetten en doorrijden en dan zie je me wel staan. Ik dacht wat nou weer… Op een gegeven ogenblik sluit ik aan in een flinke rij taxi bussen van het type, met mij heb je nog net geen groot rijbewijs nodig. Mijn auto valt zwaar buiten de toon en meteen zie ik een verkeersregelaar langs de bussen mijn kant op komen. Niet zo gek ook misschien, aangezien ik een boot op mijn dak heb zitten. Hij zegt “wat ben jij van plan”? Ik zeg “nou ik wilde gaan vissen en volgens mijn maatje weet jij waar ik naar toe moet”. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij wijst me de weg.

Ik volg zijn aanwijzingen op en als ik aankom, zie ik Maarten druk verwikkeld in een verbale oorlog met een andere verkeersregelaar. Het lijkt erop dat ze elk moment met elkaar op de vuist kunnen gaan en aangezien Maarten een hardwerkende zelfstandige hovenier is zet ik mijn geld op hem. Maarten kookt bijna over en ik lach me slap, ik vind dit soort dingen namelijk enorm leuk. Ik vraag wat er aan de hand was en het blijkt dat Maarten aan kwam, uitstapte en meteen kwam die iets te fanatieke nepagent op hem afgestormd met de mededeling dat hij meteen op moest donderen. Maarten had zoiets van als jij niet normaal kan doen dan ik ook niet, dus was de toon meteen gezet. Terwijl ik me bij het tweetal voeg hoor ik meneertje uniform door zijn portofoon blèren… “IK HEB HIER PROBLEMEN MET VISSERS”!!! Maarten zegt “kom maar mee” en ik moet toegeven, het manneke is zo fel dat hij de portofoon bijna vol staat te spugen van woede. We besluiten dan maar om te gaan, en de wat ongemakkelijkere plek te kiezen om de boot te water te laten. Maar niet voordat Maarten nog even laat weten dat hij een voorbeeld aan zijn collega bij het hek kan nemen.

Ik geniet al met volle teugen en heb nog geen lijn te water gelaten. We laten de boot te water en varen over een enorme plons water naar Maarten zijn plekkie. We gooien een camouflage net over de boot en beginnen te smijten met ratelpluggen. Maarten heeft nog geen 5 worpen gemaakt als er ineens wat aan hangt. Meteen begint hij weer te foeteren als blijkt dat er een roofblei aan hangt. Ik vermeld hem dat dat toch juist tof is… “Nee helemaal niet, het zijn pleurisbeesten” zegt hij. Het probleem is namelijk dat we zo’n 2,5 meter boven het water staan op een randje van een halve meter breed met in je rug water en voor je neus ook water. Geen ruimte voor fouten dus en enorm lastig met landen en onthaken van die beesten. Niet veel later mag ik ook mijn eerste roofblei vangen en aangezien het een vissoort is die ik nog nooit gevangen heb en dat ik hem nu vang terwijl ik ook daadwerkelijk aan het roofvissen ben, ben ik er heel blij mee.

Maarten heeft er inmiddels al 3 gevangen en heeft alweer genoeg roofblei gezien. De Meervallen doen het helaas niet en dus zegt Maarten: ” Zo Neef, nu gaan we effe een karpertje vangen”. Ik maak mijn hengel klaar en met een verse rig kieper ik hem in de kolkende uitlaat. 10 minuten later begint de hengel te dansen, piepers gebruiken we niet en de hengels staan rechtop tegen de reling. De top tikt wat slapjes maar als ik contact maak klapt de hengel bijna dubbel. Ik loop vanaf de vaste kant het randje op en terwijl ik sta te balanceren als een circusartiest schiet de vis los… Kut! Maarten zegt “maak je maar geen zorgen die gaat zo nog wel een keer”. En ja hoor, nog geen 10 minuten na de losser krijg ik er weer een op.

Deze beet is veel harder want de top begint simpelweg steeds verder door te buigen, een soort van run dus. Ik vervolg mijn weg over het randje en de langere rig die ik van Maarten gekregen heb, blijft wel hangen. Een mooie grote plons schub is het resultaat en de dril was erg kort en erg heftig. Dolblij ben ik met deze vis. Verder vangen we niets meer maar dat deert ook niet. Als we rond middernacht terug komen en onze auto’s vol hebben geladen doemt zich het volgende avontuur op. We kunnen er niet uit. We zitten namelijk opgesloten tussen 70! taxibussen. Ik wil meteen nog door om de rest van de nacht op een ander water te gaan vissen dus ik baal hier aardig van. We inventariseren onze mogelijkheden. De weg naar rechts staat helemaal vol en we kunnen er niet langs, de weg naar links staat veel minder vol en na een busje of 10 word de weg breder zodat er 2 auto’s naast elkaar kunnen staan. We vragen de taxi chauffeuse te wachten tot de resterende bussen ons gepasseerd zijn, zodat wij kunnen ontsnappen aan dit gekkenhuis. Het blijkt dat een grote firma een bedrijfsfeestje heeft op een party/cruise boot. De taxibussen moeten dus stuk voor stuk volgeladen worden en natuurlijk met vaste groepen. Het duurt dus even maar uiteindelijk kan Maarten naar huis om (hopelijk voor hem) nog wat verder te vissen thuis, met zijn vaste hengeltje in het kleine putje. En ik kan naar het parkwatertje. Ik vang niets helaas, maar het avontuur was er niet minder om. Het was weer een heerlijke actieve afleiding van het stretcher testen. En dat niks vangen dat was een beetje de trend van het najaar voor mij…

Jeroentje en de mislukking van 2011
Zoals ik al eerder schreef, was ik het op het kleine pisputje even zat en besloot op een ander iets minder klein pisputje te gaan vissen. Na 5 weken en een brasem vond ik het wel welletjes en gaf het op. Ik was al een tijdje aan het voeren op een ander water waar ik al eerder gevist heb. Ik was er heilig van overtuigd dat ik hier een beet zou gaan krijgen zodra de wind weer eens uit het onderste stukje van het kompas kwam. Want Jezus mina de tering zeg, wat een kloteweer hebben wij dit najaar gehad. Alleen maar zon, windstille nachten en wind uit het oosten. Nu heb ik al niet zoveel met de dingen die uit het Oosten komen want net als met de wind heb ik daar iets te veel slechte ervaringen mee gehad. Trial and error noemen ze dat toch? Maar ja hoor na 3 weken en 9 voerbeurten is het tijd om te gaan slachten.

Ik ben op mijn werk niet te houden als ik de ZW wind aan zie wakkeren en eindelijk weer eens een prachtig grijs depressieluchtje aan zie komen. Mijn collega’s zijn natuurlijk geen visser en hoe harder zij beginnen te klagen over de naderende buien des te harder ik begin te gillen. “MOET JE NOU EENS KIJKEN, HIJ KOMT ERAAN, ZUIDWESTENWIND”!!! “Donder jij eens op met je Zuidwestenwind, ik mag leien dat je helemaal kapot regent vanavond. Oostenwind moeten we hebben, dan heb je tenminste mooi weer”. Ik blaf terug dat ze aan het gas kunnen en dat ze nu al weken wandelroutes hebben kunnen lopen en stokkies gooien naar die lompe honden van hun. Nu is het eindelijk weer eens onze beurt. De beurt van de vissers en als ik de maandag erop vertel dat ik na 3 weken voorbereiding niets gevangen heb liggen ze helemaal dubbel in de keet. Klootzakken. Nog veel erger word het de week erop als ik op mijn privéwater ook blank, en hier heb ik al een week of 4 gevoerd. En hier vis ik ook nog eens bijna 24 uur op. Hoe het komt weet ik niet, ik snap er geen snars van. Teveel gevoerd heb ik niet, misschien was ik te laat begonnen en was het water al net te koud om de boel aan te zwengelen. Ik had ook helemaal geen zin meer om me er druk over te maken maar die 2 keiharde blanks zorgen ervoor dat ik per direct besluit om de rest van de winter alleen nog maar wat te gaan funvissen. Geen voerstekken meer en geen moeilijke wateren. Het tweede weekeind van december ga ik snoeken met Maarten en voor de rest zie ik het wel. Het najaar wat mij normaal gesproken zo goed gezind is trapt me dus keihard onder mijn hol. Maargoed, toch twee 36-ers gevangen van eigen bodem, dus ik klaag wel, maar niet te lang. Ik heb mijn gevoel gevolgd en dat is altijd goed. Ik had het daar met Arjen Lans over en die zei tegen me, “Neef je hebt je gevoel gevolgd. Dat je niks gevangen hebt is kut maar je moet altijd je gevoel volgen. Volgende keer pakt het wel goed uit en dan zul je deze blanks allang weer vergeten zijn”. En zo is het maar net!

KWO zorgt voor vroege Sinterklaas

Wat trouwens wel geinig is, maar ik weet zeker dat anderen hier anders over denken, dat is dat alle 3 de bloggers vissen met aas van Jacco TTB. Het is puur toeval, ook al zullen ook daar de meningen over verdeeld zijn, maar dat maakt mij verder niet uit. Tot vorig jaar had ik zelfs nog nooit van die 2 anderen gehoord, die Brakke Ad en die Lanselaar. Ik kwam een keer bij Jacco en toen stond die Ad Brak daar in de schuur, dus ik zeg lekker direct… “Hey man, jij bent die Ad Brak”. Ik had haast dus ik heb hem verder niet gesproken en daarna ook nooit meer gezien. Die Lanselaar is een ander verhaal, hij heeft vorig jaar op de beurs in Zwolle een paar keer de tafel vol met bier gezet en tussen ons klikte het meteen (gek hé). Hij was ook de reden dat ik met mijn blog begonnen ben. Hij stopte toen tijdelijk en ik dat vond ik erg jammer.

Het forum is toch een beetje Jerry Springerachtig. Bij elke foto die erop komt is er wel iemand die wat te zeiken heeft en ook ik heb me daar schuldig aan gemaakt. Nu reageer ik niet meer zo fel want ik verbind mijn naam natuurlijk wel aan TTB en ik vind het zelf ook wel best eigenlijk. Ik ga me daar niet meer druk om maken. Maar de blogs van Arjen zijn gewoon leuk en ik dacht, goh, dat is wel iets voor mij misschien. Ik vis al best lang en heb best wat te vertellen omdat ik praktisch elke week vis, of er moet iemand dood gaan of trouwen. En het is een welkome afwisseling tussen de kritiek die er soms onderling heerst. Proberen kan altijd en zodoende verveel ik jullie nu al een paar maanden, kut hé.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het heel leuk vind maar het mooiste compliment kwam op een gegeven ogenblik toen ik te horen kreeg dat wij bloggers een presentje kregen voor onze moeite. Namelijk: Woord van Zwijgen deel 2. Persoonlijk vind ik dat het niet nodig was geweest, maar ik vind het wel een mooi gebaar. Je moet wel rekenen dat (ik in ieder geval) wel een aantal uren bezig ben elke maand met het schrijven en foto’s erbij zetten. Daar komt nog bij dat de concurrentie ook altijd meeleest en dat is niet altijd even relaxed. Ze vroegen ons om een stukje op het board te zetten over het boek omdat dat nu eenmaal anderen aansteekt om het boek ook aan te schaffen. Zo werkt het nu eenmaal, en dat is met alles zo en daar kun je tegenaan trappen maar je wint het toch niet. Nog mooier werd het dat ze (Herwin en Raymond) toch besloten om een recensie te plaatsen op KWO of Totalfishing en dat ik één van de gelukkigen was die er een mocht schrijven. Schrijven is voor mij een hobby in een hobby en ik schrijf ook regelmatig verslagen van feestavonden of andere activiteiten in het blad van onze buurtvereniging. Maar dit vond ik wel echt een heel vet compliment, de recensie was binnen een half uurtje geschreven en 2 dagen terug de deur uitgegaan naar “die kleine úút Beilen” en zijn reactie bracht een dikke glimlach op mijn gezicht. Ook het feit dat de best belezen blog van mij dit jaar meer dan 5300 keer bekeken is doet mij erg goed en daar ben ik jullie als lezer dan ook wel wat dank voor verschuldigd. Vette shit mannen! Ik doe het schijnbaar toch niet voor niets want ik krijg heel vaak de vraag de laatste tijd of ik Boy nog gezien heb, die met die bril…

De parel van het Zuiden

Voor ik ermee stop en mezelf voor de TV plant om lekker met die kleine cliniclown Kung Fu Panda II te gaan kijken wil ik nog even wat vertellen over de plannen die Twan van Strien had en het mogelijke resultaat ervan. Twan is van de Particle Gigant en woont ergens bij Breda. Twan vond het jammer dat er op karpergebied bijna niets gebeurd en heeft ervoor gezorgd dat er tijdens de ledenvergadering van de Baroniesche Hengelaars nu eens een keer wèl karpervissers waren.

Wij karpervissers zijn nu eenmaal een stelletje klootzakken bij elkaar en het is daarom ook niet vreemd dat de meeste hengelsportverenigingen een beleid voeren waar de witvissers het meest bij gebaat zijn. Die komen namelijk wel op de algemene ledenvergaderingen en dus geven die wel hun mening ten opzichte van het bestuur. Nu zat daar dus ineens een groep karpervissers en daar wisten de bestuursleden even geen raad mee. Twan wil heel graag wat dingen voor de karpervisser regelen en een karpercommissie starten. Toen hij me later vroeg of ik ook mee wilde doen kon ik geen nee zeggen. Ik vond het namelijk erg tof dat hij en zijn maatje Niels vrije tijd op wilde offeren om het vissen voor anderen beter te maken. Ook al zitten daar hoogstwaarschijnlijk ook mensen bij die ze eigenlijk niet zo aardig vinden. Nu hebben we vorige week een gesprek gehad met een bestuurslid van de vereniging en dat gesprek was op zijn zachts gezegd zeer positief. De kans dat er in Breda dus wat meer gedaan wordt voor de karpervissers is dus redelijk. Dat is dan in eerste instantie te danken aan Twan van Strien en dat mag gerust eens gezegd worden. Er zijn er namelijk maar weinig die hun vrije tijd op offeren om het vissen voor anderen beter te maken. We zullen eens zien wat we allemaal voor elkaar krijgen Twan. Verder zou ik zeggen kijk uit met vuurwerk want een rig knopen met een paar vingers minder is toch lastig. Maar ach, je hebt tegenwoordig ook kant en klare rigs hé… Maak er wat moois van en vreet en zuip er lekker op los de komende tijd. Laat die Sonja Bakker maar lekker de schijt krijgen met dat gezeik van haar.

Houdoe en tot volgend jaar!

Jeroen Neef