Fish of a lifetime – EO met Stella
In de zomer van 2004 zat ik met Pilaar op een groot meer in Noord Frankrijk. Dertig graden en water wat troebeler was dan een modderpoel in Tanzania. Daarnaast was er geen schaduw en waren de vangsten ook nog een ruk. Kortom: afzien want ‘ff afkoelen’ zat er niet in met dit rioolkleurige water
Wie: Edwin Otte
Waar: Lac St. Cassiën
Wanneer: Zomer 2005
Hoe groot: Ergens tussen de 28 en 29 kg
Bijzonder: Een Cassiën vis van de ‘oude’ generatie
Nachtvisverbod op Cassien…
Om de psychologische ellende nog groter te maken werden we 3 keer per dag gebeld door onze maat Fart dat hij wéér een vis had! Nu heet hij geen Fart, maar Frank. Echter ‘Fart’ past een stuk beter bij deze Brabantse boer. Zelfs zijn moeder noemt hem zo. Dit omdat deze naam beter past bij zijn manieren die niet geheel stroken met de moderne wereld waar wij in Zeeland en in de Randstad mee te maken hebben. Brabant loopt op dit gebied blijkbaar een jaar of 200 achter.
Onze Fart zat lekker te slachten, mede dankzij een goed voerplan.
Maar goed, Fart zat te vissen op het machtige Lac St. Cassiën waar ik al twee keer eerder was geweest en tot dan toe vrij vruchteloos. De reden dat Fart nu goed aan het vangen was heeft veel te maken met het nachtvisverbod wat sinds 2004 van kracht was. De vissen werden opeens vrijwel niet meer bevist omdat een groot deel van de vissers het niet zag zitten om te dagvissen op een water als Cassiën. Dit is ook vrij zwaar want je hebt vrijwel overal een boot met elektromotor nodig. Veel werk om dit dagelijks te doen vanaf een camping. Echter: daardoor was de lijndruk ook met 80 tot 90 % afgenomen.
Er is geen (openbaar) water ter wereld waar zoveel hengeldruk op staat als Cassiën. Je kan je voorstellen dat de vissen zich erg ‘vrij’ gevoeld moeten hebben toen de hengeldruk vrijwel wegviel. Maar met de vrijheid kwam er ook een probleem: minder voedsel! Normaal konden de Cassiën karpers vrijwel overal vissers voedsel vinden. Dit was nu echter minder voorradig vanwege de lage bezetting. Het is dan ook niet vreemd dat Fart een grote groep karpers op z’n stek kreeg die gretig op het aas gezet konden worden. Met korte dagsessies van steeds 6 tot 10 uur wist Fart flink wat machtige karpers te vangen waaronder één megavis: Stella, een machtige, oude dame van 27 kg. Je snapt dat mijn motivatie voor Cassiën opbloeide als nooit eerder.
Een jaar ging voorbij…
Desondanks duurde het een jaar voordat het daadwerkelijk zover was dat ik weer voet aan dit historische meer kon zetten. En, teringggg, wat had ik er naar uitgekeken. Vrijwel dagelijks dacht ik aan het azuurblauwe water waar het ’s zomers zo lekker vertoeven is. Fart was ook wel te porren voor een nieuw avontuur en zo scheurden we half juli 2005 samen de Route du Solei af. Op naar de camping waar we ruim 250 kg bollen in vriezers en bewaarzakken uitstalden. Leuk voor de buren!
De stek in de West arm.
Al snel dobberden we met onze bootjes door de westarm en tot onze vreugde zagen we dat er vrijwel niet gevist werd. Jullie snappen dat we al snel onze fishfinders op de taludjes hadden ingesteld waar Fart het jaar ervoor had lopen slachten. Direct gingen er flink wat bollen te water en met een positief gevoel trokken we naar de camping.
Deze vakantie hadden we wat moeite met het op tijd uit bed komen. Dit had wellicht met onze voorliefde te maken voor BBQ-en, Kronenbourgjes consumeren en gezellig op de camping kletsen. Kortom: het vissen deden we slechts af en toe een paar uurtjes. Wél werd er extreem goed gevoerd, twee maal daags een emmer. Tussendoor heb ik Fart ook nog een mooi verjaardagscadeau gegeven: een nieuwe koppakking voor zijn bus. Deze ging namelijk kapot tijdens één van onze ritjes vanaf de camping naar het water.
Edwin met één van de eerste karpers van de voerstek.
Uiteraard was dit ook eigen belang omdat we zonder bus geen karpers konden vangen, want voor het voeren konden we een autotje van de campingbuurman lenen, ideaal. Uiteindelijk hebben we de motor uit elkaar gesloopt en konden we verder met het karper avontuur.
Magisch moment
Na 3 sessies bleek dat de stek optimaal bevist werd als we maar 2 hengels gebruikten. Weinig lijndruk en door het maken van een duidelijk voerspoor konden we de vis snel bij de rig krijgen en vingen we ieder sessie tussen de 10 en 23 kg. Dagelijks ging het gesprek ook over Stella, de mega spiegel van 105 cm die Fart vorig jaar ving. We schatten de kans vrij groot dat de vis weer in deze hoek van het water zou uithangen. Maar goed, op 500 hectare…
Allright bitch, bring it on!
“Pieeeeeeeeep”. De hengeltop trok krom en de lijn begon als een razende van de molen af te lopen. Ik trok de hengel uit de steun en samen doken we de boot in. Wat volgde was een epische drill van ruim een half uur waarbij een bizar sterke vis ons alle hoeken van de Westarm liet zien. Toen de vis op den duur hoger kwam riep Fart “het is Stella”. Normaal gesproken zou ik hem nóóit geloven, zeker niet gezien zijn imago. Nu hoorde ik aan zijn stem dat hij hartstikke serieus was. Jullie snappen dat m’n hart als een bezetene tekeer ging en de minuten eeuwen leken te duren.
Stella dook keer op keer de diepte in en de voorslagknoop tikte op en neer door de ogen van m’n hengel. Echter: de uitvallen werden steeds korter en het moment dat ze aan het spiegelgladde oppervlak dreef zal ik nooit vergeten. Wát een gruwelijke bak! Fart stak het net er onder en we gingen helemaal los in de boot, fan-tas-tisch!
Stella, één van de oude Cassiën dames.
Een vis met de ‘wauw-factor’
Voorzichtig namen we de vis mee naar de kant maar omdat we op een steile, rotsige oever zaten hadden we maar beperkt materiaal bij. We hebben Stella niet heel secuur kunnen wegen maar ze haalde met gemak de 28-29 kilo. En wat maakt het ook eigenlijk uit?! Die paar grammen meer of minder? Welnee, het avontuur, dát is wat telt!
Jullie snappen dat we direct een emmer voer hebben open getrokken, dit op de stek hebben gedumpt en naar de camping zijn vertrokken voor het gebruikelijke BBQ-Kronenbourg ritueel. Het voer kon z’n werk weer doen en Fart en ik genoten van de vangst, de vriendschap en van het vooruitzicht dat we nog een tweetal visdagen voor de boeg hadden alvorens we weer naar Nederland zouden afreizen…
Edwin Otte
