Na een beenbreuk komt zonneschijn… Nico Gooijer
Mijn maat Sion en ik doen nog wel eens gekke dingen. Vlak voor onze eerste Frankrijk trip maakten we een wilde rit met een Electrocar. Je vraagt je misschien af “hoe komen 2 karpervissers op een electrisch aangedreven voertuig?”. Tsja, we kwamen in de verleiding op ons stageadres waar we beiden zaken moesten gaan leren die ons later zouden helpen in het arbeidersbestaan.
Nico laat zich niet uit het veld slaan door lichamelijk ongemak.
Afijn, de rit eindigde als snel tegen een boom. BAM! Het gevolg: een gekneusde knie voor Sion en de score voor mij was een gebroken bovenbeen. Voor hem ging de Franse trip nog door, voor mij helaas niet!
Na een pijnlijke operatie en een korte revalidatie dacht ik wel weer te kunnen gaan vissen, ik had immers een rolstoel meegekregen! Samen met mijn vader gingen we naar het water en nadat de lijnen ingegooid waren viel ik al snel in slaap. Ik ben zwaar in dromenland als de beetmelder uit het niets begint te krijsen. Lijn loopt van de molen en zonder na te denken stap ik met mijn slaperige kop uit de rolstoel. “Auw!” Shit, ik besef direct dat ik niet voor niets in een frame op wielen hoor te zitten en snel kruip ik de rolstoel weer in. Ietswat onhandig pak ik de stok van de steun en begin te drillen. Dit gaat wonderbaarlijk genoeg best goed en even later kan ik met een lach met de vis op de foto. Dit ging gelukkig goed maar ik wist dat ik de komende weken nog maar even rustig aan moest doen!
Een voerplannetje
Een aantal weken later ging het gelukkig stukken beter, ik kon al aardig lopen (nog wel op krukken) en de drang om te vissen werd steeds erger. Stiekem was ik al een paar keer naar het water gelopen met een emmer en een katapult om vijf kilo boilies te voeren. Het was die periode erg mooi zomerweer: 20 Celsius en veel zon. Daarom koos ik ervoor om op de ‘strand stek’ te voeren. Zoals de naam misschien al verraad wordt hier met mooi weer veel gezwommen! De zwemmers woelen de bodem flink om en dat trekt de karpers ook aan. Om mijn kansen te vergroten voer ik vijf keer iets wat verspreid op verschillende dieptes van vier tot zeven meter.
Op de visdag zelf sta ik ’s morgens vroeg op. Na wat moeilijkheden met het inpakken van mijn viskar loop ik richting de put. Eenmaal aangekomen zijn er nog geen zwemmers aanwezig, lekker rustig, Drie hengels gooi ik uit op de aangevoerde stekken en al snel vang ik de eerste twee vissen, “super dat gaat goed” denk ik bij mij zelf. Dan valt het dood, twee uur lang krijg ik geen teken van leven. “Hmmz, misschien heb ik toch te veel gevoerd?”…
Met dank aan de zwemmers
Als het strand steeds voller begint te worden en er ook steeds meer badgasten te water gaan krijg ik er meer vertrouwen in. Terwijl ik de vrouwtjes in het water observeer krijg ik een striemende run en het blijkt het begin te zijn van een top serie aan karpers!
Zomerse visserij, korte broek en een mooie schub. Wat wil een visser nog meer?
Het duurt maar even voordat de zwemmers en overige strandgasten door hebben dat ik aan het drillen ben maar dan gaat het los en staan vrijwel alle badgasten naast me. Met open mond kijken ze naar de karpers en vragen ze “zwemt dat hier?”. “Wat een domme vraag” denk ik bij mezelf maar ik antwoord netjes met “ja dit is een karper en die zwemt zijn rondjes hier al jaren”.
De runs blijven komen en ik besluit om maar met 1 hengel door te vissen want het gaat volledig los. Ik vang een serie met prachtige schubs spiegels, alles zit erbij! Aan het eind van de middag ben ik volledig kapot. Mijn been vraagt om rust in de vorm van een zeurende/kloppende pijn. Op het gemak pak ik alles in maar niet voordat ik nog netjes 2 kilo boilies over de stek verspreid voordat ik vertrek.
De topspiegel
De dag erna ben ik weer op dezelfde stek aanwezig, het weertype is vergelijkbaar en het strand loopt ook nu weer langzaam vol met zwemmers. Ook voor deze visdag geldt: hoe meer zwemmers er komen hoe meer beet ik krijg. Na een drietal mooie schubs zit ik er aan te denken om te vertrekken, want het wordt nu wel erg druk met zwemmers… Omdat het zulk lekker weer is en ik toch ook wel lekker zit te vissen stel mezelf voor om nog een uurtje te blijven zitten.
Een mooie beloning na alle ellende.
Na een kwartier begint de meest rechtse Foxie te gillen! Een grote vis heeft zich, onder de voeten van de zwemmers, aan wat lekkers vergrepen. Na een harde dril glijdt de grootste spiegel van het water over het netkoord! Een super mooi moment na een paar mooie zomerse foto’s van mij en de vis mag die weer veilig terug. Een mooie pleister op de grote wond.
Zo zien we ze graag. Een zomerse topspiegel voor Nico.
Nico Gooijer
