Pionieren in de Alpen – Afsluiter
September 2008, ik zit weer in de schoolbanken en ik besef ik dat de komende maanden erg snel voorbij zullen gaan.
Voor ik het weet zal Genève weer voor de deur staan. De planning is om in februari naar de mooie stad te verhuizen. Een goede reden om nog één keer gas bij te geven en een mooie afsluiter te hebben in Nederland…
Het Fort
In Zwitserland heb ik meegemaakt hoe effectief het kan zijn om korte sessies te vissen. Cruciaal hierbij is dat je natuurlijk de juiste stek op de juiste tijd bevist. Ik ben van plan om dit in Nederland ook te proberen. De keuze voor een water vlak bij huis wordt daarom snel gemaakt. Het gaat om een oude fortgracht waar ik de afgelopen seizoenen al regelmatig te vinden was. Ik had er op dat moment al een aantal mooie vissen gevangen, maar het water bleek erg wispelturig. Het exacte bestand was moeilijk te bepalen, want er deden veel spookverhalen de ronde. Tijd dus om alles eens op te helderen!
Mijn plan is om elke dag te voeren en vervolgens twee of drie keer per week een avond te vissen. Ik kies voor een stek die ik in het verleden nog niet serieus bevist heb. Deze stek ligt langs een weg en hierdoor zou ik opgemerkt worden door iedereen die er langs rijd of loopt. Normaal gesproken vind ik dit niet zo’n probleem, maar omdat het water verboden te bevissen is neem ik toch een groot risico. De stek ruikt echter naar karper, want er ligt een mooie kom voor me met grote omgevallen bomen erin. Ik verwacht dat er altijd wel karper zal rondhangen op deze stek en voor mijn korte sessies is dit de sleutel tot succes.
Ik besluit om een voercampagne met readymades te starten, dit omdat ik in Genève geen grote vriezer zal hebben. Op deze manier kan ik al wat vertrouwen opbouwen in de ready’s en dat is nodig, want tot nu toe heb ik ze altijd links laten liggen. Bij Sanders hengelsport weet ik een partij Dynamite Baits boillies te kopen. Het gaat om de squid&octopus in de 15mm versie. Ik verwacht sneller actie te krijgen met deze kleine bollen en eventuele witvis neem ik voor lief. De campagne kan van start gaan en ik begin met voeren!
Buiten de spierpijn van de werpbuis doet het voeren ook pijn in mijn portemonnee. Dit omdat de readymades stevig geprijsd zijn! Ik besluit daarom om niet veel te voeren, maar om regelmatig te voeren. Dit houdt in dat ik twee keer per dag voer, namelijk een keer ochtends onderweg naar school en ’s middags als ik weer terug van school kom. Per keer gooi ik er ongeveer 500 gram boillies in en omdat de bollen vrij klein zijn is het een vrij grote kwantiteit aan voedseldeeltjes. Deze verspreid ik over heel de kom en daardoor zal de karper best wel even zoet zijn! Na een viertal dagen voeren is het tijd voor de eerste sessie.
Het is een uur of 7 in de avond als ik met mijn auto bij het water aan kom. Ik parkeer mijn auto evenwijdig aan het water. De steuntjes worden de grond in geprikt en uit de achterbak haal ik twee hengels die al volledig gereed zijn om in te werpen. Met behulp van de lijnclip liggen de twee rigjes al snel waar ik ze precies wil hebben. Door de goede voorbereiding zit ik binnen 15 minuten te vissen. Ik neem zelf lekker plaats in de auto en pak een goed boek erbij.
Al snel wordt ik opgeschrikt door een aantal piepen uit mijn delkim. Als ik door het raam kijk zie ik dat de linker hengel er vandoor gaat. Deze hengel ligt ongeveer 80 meter van mij af op het hoekje waar de kom begint. Doordat ik tegen een obstakelrijke kant vis staat mijn slip dicht. Ik spring uit de auto en maak contact met de vis. Gelukkig laat de vis zich vrij makkelijk richting mijn kant dirigeren. Na een tiental minuten is de vis klaar voor het landingsnet en daarmee is de eerste najaarsvis van het fort een feit. Het snelle resultaat doet mij verwachten dat er nog wel een vis kan langskomen, helaas blijft het verder stil en om tien uur pak ik mijn hengels weer in.
Na een aantal voerbeurten arriveer ik weer op een doordeweekse avond aan het water. Ik kan niet wachten om te vissen, want ik ben benieuwd wat er komen gaat. De vorige sessie was succesvol, maar had we toch iets vertwijfeld achter gelaten. Dit omdat de vis van links net buiten de voerstek was gekomen. De echte voerstek lag in de kom rond de omgevallen bomen. De vissen azen hier ook zeker, maar ik heb ze niet kunnen haken. Met een paar kleine wijzigingen in mijn presentie hoop ik ze vanavond wel te haken. Een 14mm pop-up zorgt voor het snowman-effect en een PVA schuimpje moet mijn haak beschermen. De bodem is relatief zacht met hier en daar wat bladeren, op deze manier hoop ik toch op een goede presentatie. Die avond worden mijn wijzigingen beloond en twee vissen vinden de weg naar mijn landingsnet. Het zijn twee bekenden voor me, want beide vissen vang ik maarliefst voor de derde keer. Ik had gehoopt op nieuwe vissen, maar ik ben tevreden omdat ik nu weet dat de tactiek klopt.
Ik blijf rustig doorvoeren, zodat de stek aan de loopt blijft. Als ik niet zou voeren en alleen maar zou vissen, dan zal het snel moeilijker worden om in een korte tijd succes te hebben. Het voordeel van dit water is dat er nauwelijks gevist wordt, voor stekkepezers hoef ik dus niet bang te zijn. Ik besluit om elke vierde dag te vissen en het blijkt al snel dat de tactiek klopt. In de drie weken die volgen weet ik in 5 sessies 15 vissen te vangen. Dit is werkelijk een resultaat wat ik niet had durven hopen. Elke avond komen er meerdere vissen op de kant. Tot nu toe heb ik al vier schitterende dertigers gevangen, alle puntgave schubs. Ik had absoluut niet verwacht dat het zo zou gaan lopen, maar blijkbaar liggen alle puzzelstukjes op de juiste plaats!
Het bizarre is dat alle vissen van één hengel komen, namelijk de hengel in de kom bij de omgevallen boom. Doordat er drie meter water onder de boom staat is dit niet werkelijk een obstakel en ik heb daarom nog geen vis verspeeld. De laatste twee sessies ben ik met mijn tweede hengel op zoek gegaan naar een stek die ook loopt, maar tot nu toe is dat vruchteloos geweest. Zelfs als ik de rig 15 meter naast de andere mijn andere leg blijft hij zonder actie. Het is dus echt een kleine hotspot!
Oktober is al een stuk gevorderd en het begint kouder en sneller donker te worden. In het donker is het moeilijk om de hengel op de exacte hotspot te werpen. Ook geeft het vangen van de vissen in het daglicht meer plezier. Je kunt de vis dan veel beter bewonderen. Met het goede resultaat op zoek besluit ik dat het mooi is geweest. Ik zal nog één sessie vissen en daarna is het weer tijd voor andere, meer sociale, zaken.
Ik besluit om een keer vroeg te gaan. Om drie uur ’s middags arriveer ik al aan het water. De hotspot hengel ligt al snel in en de andere hengel besluit ik nu eens aan de andere kant van de omgevallen boom te vissen. De rigjes liggen nu hemelsbreed 10 meter uit elkaar. Ik verwacht hierdoor niet meer vis te vangen, maar ik wil gewoon ook actie krijgen op mijn andere hengel. Alsof de karpergod mijn gebeden heeft gehoord vertrekt diezelfde hengel al in 20 minuten. Mijn hand gaat op de spoel, want ik lag tussen de takken te vissen. De vis zwemt gelukkig van de boom weg maar is niet te houden en er ontplooid zich een oerkracht. De vis zwemt zeker vijftig meter naar rechts en dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Ik besef dat ik de vis moet stoppen, want ik kan niet evenwijdig met hem meelopen. Ook op de eigen kant staan namelijk allemaal bomen en struiken die het wateroppervlakte raken. De vis kan daar dus makkelijk inzeilen, ik wil hem daarom zo snel mogelijk bij mij in de buurt hebben. Ik weet de vis op een ander spoor te brengen en hij begint weer terug te zwemmen. Nu zet ik nauwelijks kracht en ik laat hem rustig de goede kant opzwemmen. Als de vis twintig meter bij mij vandaan is, ruikt hij onraad en duikt hij mijn eigen kant in. Juist hier staat een dikke rietkraag en de vis boort zicht erin. Ik heb het geluk dat het in mijn eigen kant is en de weg hoger ligt als de rietkraag. Ik zie de vis tussen het riet liggen, maar ik kan hem nooit meer uit het riet krijgen. De enige optie is dus om hem in het riet te landen…
Als ik de mogelijkheden bekijk hoor ik naast mij een paar piepen uit mijn andere delkim komen. Ik kijk naar links en zie mijn hengel rustig naar voren schuiven totdat mijn molen tegen mijn delkim staat. Wat nu?! Ik leg de riethengel op grond en hoop dat de karper rustig op zijn plaats blijft. Als ik eindelijk de andere hengel pak zie ik de takken aan de overkant al schudden. Wat tot nu toe geen enkele vis deed, doet deze wel. Hij is naar de oppervlakte gekomen en heeft zich met de lijn rond een tak gezwommen. Ik zie de vis van vijftig meter afstand rustig aan het oppervlakte liggen. Ik zet druk maar er gebeurt helemaal niks, ik zie het als een verloren zaak en besluit met 100% te richten op de rietkarper. De vis ligt nog rustig en ik zie dat het een grote schub is. Het lijkt oneindig te duren voordat mijn net door het riet is, maar het lukt me om de vis over het koord te krijgen. Er heeft zeker een engeltje op mijn schouder gezeten! Ik hijs de prachtig gouden schubkarper op de kant en ontdoe hem snel van de haak en stop hem in een bewaarzak zodat ik mijn andere hengel kan pakken. Ik zie de takken af en toe nog bewegen, dus de vis zit er nog aan! Na een paar verschillende pogingen om hem uit de takken te krijgen besluit ik dat het alles of niks is. Ik ga vol in de hengel hangen en de druk van mijn hengel valt weg… Ik verwacht dat mijn lijn gebroken is, maar na een paar slagen van de molen voel ik weerstand en voel ik zowaar dat de vis er nog aan zit. De vis geeft niet zoveel sport als zijn voorganger en al snel zit er een prachtig spiegeltje in mijn net. Dit is nu al een memorabele sessie! De schub schittert prachtig in de zon tijdens de foto’s en al snel hebben beide vissen hun vrijheid terug.
Die middag weet ik nog twee mooie schubs te landen en daardoor is het een perfecte afsluiter. Ik zou wellicht nog een paar keer kunnen gaan en een paar extra vissen kunnen vangen, maar ik ben tevreden! Genève zit in mijn hoofd en ik weet dat ik daar veel zal kunnen gaan vissen. Het is daarom belangrijk om het jaar in Nederland sociaal en gezellig af te sluiten…
Tot in Genève!
