RoRo Carpvibes – Ronald Margadant Introductie
Samenwonend ,vader van twee prachtige kinderen en werkzaam bij Wood Solutions bv. Mijn liefde voor het vissen begon al op zeer jonge leeftijd. Op mijn 5de levensjaar nam mijn opa mij mee naar de polder. De Noordzijderpolder, hier werd de basis gelegd voor het vissen. Daar waar mijn vriendjes elke zaterdagochtend op veld 8 stonden de blauwbekken, zat ik met een kop warme chocolademelk en een boterham met oude kaas en roomboter aan de waterkant.
We vingen veel, heel veel. Met name de brasems en de ruisvoorns waren niet veilig als wij onze viskist in het natte gras drukte. Af en toe vingen we een zeelt tot een zaterdag middag eind september, de lange pen kwam helemaal uit het water en ging plat op het oppervlakte liggen. Van twijfeling was geen spraken, de vaste stok werd de lucht in gezwaaid, zo had ik het immers geleerd. De lat boog zich direct als een hoepel zo krom en de lijn brak met een luide knal. “Boerenkarper”: sprak de wijze grijze oude man met het leven in de rimpels in zijn gezicht getekend. Mijn opa overleed vorig jaar.
Vanaf dat moment is het karper vuur bij mij gaan branden en eigenlijk nooit meer uitgegaan. Slootjes werden vaarten, vaarten werden kanalen, kanalen werden putten en voor ik het wist zat ik op een stuwmeer in Frankrijk te vissen. Dit was ook de plek waar ik op 14 jarige leeftijd mijn eerste Franse veertig ponder ving. Dat was voor die tijd en op die leeftijd een absolute monster. Wij verbleven destijds op een camping en na een week voorvoeren met gekookte kippenmaïs sloeg de monkey climber al na een uur tegen mijn hengel. Het was ook de tijd dat ik schavuit Roderick Langeveld tegen het lijf liep. Hij viste op het zelfde verboden bos meer waar ik op dat moment mijn rondjes liep. Ik weet het nog goed, de bewuste dag zat hij op zijn knieën en trok het gras aan flarden opzoek naar wormen, zijn blikje mais was het water ingerold. Dat zelfde jaar nog trokken we het hele bestand de kant op aan homemade ‘Bonzo brokken’ boilies. Was trouwens mijn idee hahahaha.
Mijn visserij bestond destijds veelal uit penvissen, ik liep kilometers langs wateren, alleen maar in search of carps . Aan de oppervlakte op de bodem het maakte niet. Mijn stoel in de klas was dan ook vaak leeg. De mentor vond mijn resultaten marginaal, de “bijnaam” Ronald Marginaal was dan ook snel geboren. De enige manier om mijn resultaten op te krikken was een visverbod. Die kreeg ik dus ook geregeld door mijn vader opgelegd.
De visserij vandaag de dag is vrij divers, het voorjaar is nooit mijn beste vriend geweest w.b.h. statisch vissen dan. Vaak is het meer enthousiasme dan vangen. Ik pak dan mijn pen hengel en wederom loop ik weer kilometers langs sloten en zijkanaaltjes in de hoop een hoogzwanger dametje op te pikken. Ik richt mijn pijlen dan ook op de eerste buitenland trip rond juni. De vissen komen op veel wateren uit de paai en zijn rijp voor de slacht. Dan komt de zomer en ligt het vissen stil. Bij het vallen van het blad komt mijn karpervuur in leven. Het voelt als een oplaaiend vuur een soort beginnende verliefdheid. Vooral de diepe grindputten in eigenland zijn de pineut, ik focus me dan op één of twee wateren waarvan ik weet dat er een goed bestand opzit. Hier vis ik vaak tot begin januari door.
In de maanden mei en januari zit ik vaak voor werk in Afrika. Ik probeer altijd een paar dagen te vissen maar vaak komt het er niet van. Wel plan ik jaarlijks een trip, vaak met Roderick. We duiken dan twee weken de jungle in opzoek naar maagdelijke karpers en komen op plekken waar (karper)vissers nog nooit van gehoord hebben. Keer op keer is het een expeditie wat eigenlijk nu pas echt begint. Ruig en ongerept, van de gebaande paden gaan en net een stapje verder de rest. Ik verwacht de komende jaren hier mijn thuis deels te maken, geen rijen, geen drukte, geen op elkaar botsende winkelwagentjes maar ervaren hoe ’the middle of nowhere’ er nu echt uitziet. Vanaf dit jaar ben ik al mijn materiaal aan het oversturen. Voorheen leende ik het van een lokale vriend, maar door de kwaliteit van het materiaal en de onafhankelijkheid wil ik perse mijn eigen gear daar hebben. Dat heeft veel voeten in de aarde maar gelukkig helpen mijn sponsors (Solar/Sonik) waar ze kunnen.
Ronald met z’n maatje Roderick Langeveld.
Ik zal mijn totale visserij in mijn blogs meenemen, waar buiten mijn Nederland/Frankrijk/Italië/Afrika ook Rainbow lake een onderdeel zal zijn. Rainbow heeft mijn hart twee jaar geleden gestolen en ik vind het een heerlijke plek om te komen. Iedereen heeft zijn mening erover, wat geen probleem is, zolang het maar geen veroordeling wordt. Smaken verschillen en gelukkig maar want anders zouden we allemaal de zelfde vrouw begeren. Voor mij is het een aanvulling op mijn huidige visserij en geniet ook echt die ene week die ik er jaarlijks kom.
*Stywe lyne
Ronald Margadant
* (Tight Lines in het Afrikaans)
