Wanneer het grillig wordt – Avonturen op groot water met Sjoerd Buijks

We hebben al vele toffe verhalen van Sjoerd Buijks op KWO kunnen lezen. Deze Brabo gaat al geruime tijd naar Frankrijk en heeft flink wat avonturen meegemaakt! Ook deze keer beleeft hij weer een prachtig avontuur, ditmaal samen met vismaat Ronald van de Riet. Lees snel verder voor het verhaal achter een mega sessie!

Video

Sjoerd maakte ook een gave video van de sessie. Check ‘m hieronder:

De voorbereidingen

Sjoerd aan het woord: Menigmaal gaf ik mijn ogen de kost op Google Earth omtrent dit water en soms las ik er wat over in oude karper lectuur. Niet vaak werd er over geschreven maar in die zeldzame stukjes viel me een ding altijd wel op. De grilligheid en schoonheid die het water met zich meeneemt verdient gewoon een bezoek aan de oevers van dit meer. Omzwervingen in het zuiden en op rivieren beletten een eerder bezoek aan dit water. Dit voorjaar staat het voor mij nieuwe grillige water op de planning. Plannen smeden met Ronald van de Riet die ook altijd in is voor nieuw avontuur was zo gebeurd. We hebben immers ervaringen met dit soort avonturen.

De spullen worden weeks van te voren verzameld en langzaamaan klaargezet voor vertrek. Routinematig loop ik alle onderdelen met een militaire discipline af. Trailer van de boot op orde maken. Motor nog een laatste beurtje. Spullen in de auto en op de dag van vertrek hoef ik nergens meer aan te denken dan aan het zo snel mogelijk vertrekken naar het zuiden. Ronald meldt zich, zoals afgesproken, om klokslag 17:00 uur bij mij op de dam. Zijn Raptor wordt in mijn boot gelegd, het geheel wordt vastgelegd en de auto wordt verder volgeladen met karper gerelateerd materiaal. Na het eten hoeven we weinig moed te verzamelen om de oversteek naar het zuiden te maken. Een nacht rijden hebben we voor de boeg en we hebben geen tijd te verliezen!

Vermoeid, maar gearriveerd

De nacht duurt lang en de rit is bij tijd en wijle erg taai, maar we moeten doorzetten. Een bekend gegeven is immers dat een eerste aanzicht zorgt voor een adrenaline kick die ons tot 15:00 uur in de middag kan redden. Na die tijd komt de man met de hamer, we weten dus wat ons te wachten staat. Aangekomen in een typisch Frans klein dorpje aan de rand van dit meer, geven de weergoden ons niet veel goeds. Het weer in Nederland was beter te noemen. Een schrale veertien graden met donker grijs miezerig weer. Niet de weersomstandigheden waarvoor je naar Zuid-Frankrijk reist! We hebben het er maar mee te dealen. Bij de lokale boulangerie kan ik nog net een glimlach van het kassameisje ontvangen. Het zal inderdaad een vreemd gezicht zijn, groen gehuld en zwaar vermoeid. Maar c’est ça, ze doen het er maar mee.

Het weer in Nederland was beter te noemen!

Bij de trailerhelling aangekomen werpen we een eerste blik op het water. Althans, op het kleine armpje waar deze helling gevestigd is. Het is een ondiepe hoek van het water met door de hoge waterstand ondergelopen grasvelden. In het riet en gras zien we direct karpers zwemmen. Zo te zien niet vangbaar omdat zij het paairitueel aardig aan het volgen zijn. Hopen dat het een klein select groepje is die zich gereed heeft gemaakt voor dit liefdesspel en dat elders op het grote meer de paaineigingen nog minimaal zijn. Eind mei weet je het immers nooit, het weer neigt er niet naar en de watertemperatuur van net veertien graden geeft ons hoop dat het met de paai verder wel mee zal vallen.

We zien een aantal prachtig getekende spiegels die ik de komende week best op de mat zou willen hebben. Nadat we de boten volgeladen hebben varen we gezamenlijk het grote meer op. We komen aan op één van de twee centrale stukken. Een immense waterpartij ligt voor ons! Uiteraard hebben we een plan en varen we gestructureerd en met enig tempo het water af. Opzoek naar interessante zones komen we langs plekken die we van te voren hebben aangemerkt als zijnde het bekijken waardig.

Plan de campagne

De eerste stekken worden al snel aangevoerd en hiervoor kiezen we drie zones uit verspreidt over het gehele water. Het water bestrijkt duizenden hectares en honderden kilometers oeverzone, vanwege de snelle rubberboten zijn deze afstanden te overzien in korte tijd. Aan het eind van de middag komt inderdaad de man met de hamer langs en hebben we beide drie hengels op een dag stek uitgevaren. Die eerste nacht zien we vaak als een bonusnachtje. We vissen instant en kennen het water nog niet. Alles wat we vangen is mooi meegenomen.

De eerste nacht blanken we helaas, maar we zijn die eerste morgen weer fris en fruitig voor een nieuwe start van de dag. Koffie en een goed ontbijt passeren de revue wanneer we de plannen voor de komende dagen bespreken. Vier stekken onderhouden we de eerste vier dagen. Daarna hopen we wat aanknopingspunten te hebben om de overige vier dagen in een zone met vis te kunnen bivakkeren. We geven een aangevoerde stek maximaal 24 uur. Als het in die tijd nog niet gebeurd is gaat het waarschijnlijk ook niet meer storm lopen op dat moment op die plek.

Vier stekken onderhouden we de eerste vier dagen.

De motoren worden gestart en we varen het wijd op, verder zoekend langs de oevers naar eventuele tekenen van karper. Onderweg voeren we uiteraard de drie stekken nogmaals aan. Aan het eind van de middag zetten we voet aan wal op de tweede stek. Dit is een open stek met links de mogelijkheid het eerste centrale stuk te bevissen op een hele lange uitloper. Rechts bevissen we een grote baai van zo’n tien hectare. Hier is het op plaatsen een stuk ondieper. De eerste dag wisten we in deze ondiepe zones ook karper te spotten. De hoop is dus gevestigd.

Van de nul af!

De eerste avond dat je uitgerust van een water kunt genieten brengt iets magisch met zich mee. Het water leeft en straalt sfeer uit. Een klein kampvuurtje wordt gestookt om onszelf een klein beetje warm te houden. Normaal zijn we hier niet zo van, maar het is rondom dit water toegestaan in deze tijd van het jaar en daar het water relatief hoog ligt zijn de nachten niet bepaald warm te noemen.

De eerste nacht verloopt tot onze grote teleurstelling visloos. In de ochtend zie ik tijdens een observatiemoment een aantal karpers op zeer ondiep water zwemmen. Ik heb het gevoel dat ik er hier wel een weg gepeuterd kan krijgen. De Ronnie-rig doet al snel zijn werk. Een fel gele fluo pop-up wordt door een fijn spiegeltje gegrepen. Dat is nummer één, altijd een aangenaam moment! Ondanks deze vangst gaat deze stek geen storm lopen. Verkassen naar de dagstek is het devies.

Ook de tweede op de mat!

Deze dagstek bevind zich tegen een eiland aan waar we al meerdere keren vis hebben zien zwemmen de afgelopen twee dagen. Hier hebben we de dag van tevoren wat bollen gestrooid die duidelijk niet meer op hun plaats lagen. Hier is dus wat gebeurt onder water! Wanneer de hengels gereed liggen duurt het gelukkig ook niet lang voordat ook Ronald zijn eerste vis kan landen. Op een water van duizenden hectares is het altijd een apart gevoel wanneer je vissen van 70 centimeter water trekt. Onder de takken op de vierkante meter nauwkeurig. Je zou zeggen dat het er niet op aankomt. Soms blijkt het dus anders te zijn.

Helaas zorgen diezelfde takken waar we onder vissen ervoor dat run twee en drie van die middag verspeeld gaan. Dit werkt dus niet. Wederom verkassen we naar een volgende stek, ditmaal een aantal kilometer verderop. Deze bevind zich in een reservaat waar we officieel niet mogen vissen tot half juni. Uiteraard hebben we hier een aantal vissen zien zwemmen. Het verdient dus een poging nadat we er een aantal dagen gevoerd hebben.

‘Peuteren’

We weten dat het meer best wat vis herbergt dus mochten we ze treffen dan kan het wel eens hard gaan met de aantallen. Tot die tijd kunnen we hooguit wat visjes ??peuteren’. Leuk, maar niet waar we voor gekomen zijn. Zo brengt de reservaat stek ook niet het resultaat waar we naar op zoek zijn. We blanken die nacht. De stek is geweldig, we zien vis, maar op de één of andere manier wil het niet. Dat wil zeggen dat we inmiddels drie nachten verder zijn en nog niet echt aan de schubben kunnen geraken. De aanknopingspunten die we op deze manier verzamelen zijn zeer mager. De laatste stek die we aangevoerd hebben voordat we geen alternatieven meer hebben, bevind zich nog veel verder een arm van het water in.

We weten dat het meer best wat vis herbergt dus mochten we ze treffen dan kan het wel eens hard gaan met de aantallen.

Deze stek ziet er ook weer veelbelovend uit. Een relatief smalle doorgang naar een hele grote baai van zo’n vijfentwintig hectare. Gemiddeld is het in deze baai vier tot vijf meter diep, de wind staat er vol in en wanneer de vissen geneigd zijn het paairitueel in te schieten hoeven ze vanaf hier niet ver te zwemmen naar deze oorden. Dit kan wel eens een holding-area zijn in deze tijd van het jaar! Tijdens het voeren hebben we een aantal vissen zien springen dus ook hier is vis in de buurt. Eerdere stekken hebben uitgewezen dat dit alleen geen garantie tot vangen is.

Dan gaat het los!

Het klinkt haast clichématige. Niet lang nadat we zes hengels verspreid hebben over de landtong waarop we ons bevinden gaf de de eerste hengel al een teken van leven. Ronald pakt gelijk de boot en we snellen ons naar deze rappe aanbeet toe. Boven de vis gekomen op zo’n 200 meter varen moet een fraaie spiegel zichzelf gewonnen geven na een kort gevecht.

Dit geeft hoop en het belooft een krankzinnige middag te worden. Wanneer de schemer invalt staat de teller namelijk op veertien aanbeten en het lijkt er niet op dat het stil gaat vallen. Een aantal dubbelruns en zeer regelmatig een aanbeet doet ons bevestigen dat we bovenop een grote groep karpers zijn gestuit. Hetgeen waar we de afgelopen dagen zo hard naar zochten. Kilometers oever uitpluizen, het verkassen en voeren hebben dus toch hun vruchten afgeworpen!

Sterke schubs met lippen zo dik als duimen, spiegelkarpers met zeer verfijnde tekeningen. Meerdere malen passeren beeldige vissen de revue. Het loopt en we genieten met volle teugen. Na twee dagen harken staat de teller op dertig stuks. Echter beginnen we een probleem te creëren. Normaal gesproken zouden we door het vele verkassen onszelf regelmatig kunnen voorzien van proviand en voer. De auto staat ongeveer elf kilometer varen van ons vandaan. Een persoon terug laten varen, de boot traileren, naar de supermarkt rijden om de koelkast te vullen en vervolgens weer traileren en varen zou de hele middag kosten. Hiervoor loopt de stek te goed, beide willen we hiervan zo lang mogelijk genieten. Dit heeft als resultaat dat we bijna op rantsoen moeten…

Sportman Ronald

Maar dan komt Ronald met het idee terug te hardlopen naar de auto, zo’n acht kilometer. Vervolgens naar de supermarkt te rijden en dan de auto aan de overkant van de baai op de parkeerplaats te plaatsen. Dit zou maar twee uur in beslag nemen en Ronald was zo gek genoeg zichzelf aan te bieden voor dit optimistische idee. Sportman als hij is! Het risico was er immers wanneer we beide de stek zouden verlaten iemand anders deze bij toeval op zou pakken. Vissers hadden we nog niet veel gezien op het meer, maar je weet het maar nooit.

Zo gezegd zo gedaan. Ronald is onderweg nadat hij nog een vis heeft kunnen landen en de beurt voor een karper dus weer aan mij is. Wanneer Ronald ongeveer vijftien minuten weg is loopt wederom een hengel af. Een klein schubje kan ik van de kant af drillen. We krijgen immers best wat aanbeten dat we het meeste van de kant af proberen te drillen. Obstakels zijn er niet echt te vinden in deze baai. De hengel vaar ik terug en halverwege het terugvaren naar de stek loopt de lijn alweer strak! Ongelofelijk? De vis is echt helemaal los en knalt al drie dagen bovenop onze voerstekken. Wij wrijven in onze handjes. Dit zijn momenten die je moet koesteren. Op een water als dit, met die grillige oevers. Wonderschoon!

Weersomslag

Na iets meer dan twee uur zie ik aan de overkant de Caddy het strandje opdraaien. Ik pik Ronald daar op en kan hem vertellen dat ik drie karpers bij hebben kunnen schrijven in ons logboek. We zijn weer voorzien van vier dagen voedsel en voer door de sportieve actie van Ronald. De stek willen we nog wel een paar dagen bevissen. Echter merken we door de uren heen dat het vet van de soep gaat. Aanbeten laten langer op zich wachten en de nachten produceren al bijna helemaal geen aanbeten meer.

Dit was te verwachten en hoopten we zo lang mogelijk uit te stellen. Het weer slaat om, van regenachtig guur en koud naar windstil zonnig en warm. De karper verdwijnt uit de sector en de laatste ochtend worden we gewekt door een spervuur aan paaiende karpers. Dit betekent het eind van de sessie op dit water. Echte biggen zaten niet tussen de vangsten, maar dit was ook niet het doel. Eerder een welkome bijkomstigheid wanneer het zou gebeuren. We gingen voor de maagdelijkheid, de grilligheid en de schoonheid van het water. Aspecten die ons trekken en die een water mysterieus doen aanvoelen. Wij houden er van, vissen ten top!

De reis naar huis kunnen we nog onderbreken voor een nachtje. Die hebben we gelukkig nog, de sessie heeft me vermoeid en voor een laatste relaxte nacht op een geweldige rivier in Frankrijk, die bol staat van liefde, kan ik me nog wel motiveren.

Op naar de Seine!

Sjoerd Buijks

Wil je op de hoogte blijven van de avonturen van Sjoerd en zijn maten? Zorg dan dat je hen volgt op hun Instagram kanaal ‘Brabo’s in the Bush’. Meer informatie over het aas van TTB Baits waar Sjoerd mee vist vind je op de website.